© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 22 Αυγούστου 2020

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ

Μιὰ γνωστή, θερινὴ  μουσικὴ ἀπὸ τὰ ἐφηβικὰ τὰ χρόνια. Τὰ χρόνια τοῦ 1970

Στὴν ἀξ. κ. Μαρία Κοτοπούλη, πού βιώνει παρόμοιες καὶ κορυφαῖες στιγμές


Καλοκαίρι τοῦ 1970.  Ἔφηβοι ἐμεῖς τότε, κατεβαίναμε γιὰ τὸ καθημερινὸ θαλάσσιο μπάνιο μας, πότε στὸ Λουτράκι, πότε στοῦ «Κώστα», μὲ τὴ συνοδεία μιᾶς παλιᾶς συσκευῆς μαγνητοφώνου, στὴν ὁποία εἶχαν ἠχογραφηθεῖ διάφορες μουσικὲς συνθέσεις. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς ἦταν καὶ τὰ «Ρολόγια», σὲ μουσικὴ τοῦ Σταύρου Ξαρχάκου, στίχους τοῦ  Ἰάκωβου Καμπανέλλη καὶ ἑρμηνεία τοῦ Γρηγόρη Μπιθικώτση. 

Κατεβαίναμε, λοιπόν, καὶ τὸ μικρό, μὲ μπαταρίες, μαγνητόφωνο ἄφηνε τοὺς ἤχους του νὰ συντροφεύουν τὸν δρόμο μας καὶ συνάμα νὰ συντονίζουν τὶς ὄμορφες εἰκόνες τῶν  ἀκτῶν τοῦ νησιού μας, ποὺ ἦταν πλημμυρισμένες ἥλιο, ἀπέραντο γαλάζιο γαρνιρισμένο μὲ κάποια σκουροπράσινα χρώματα τοῦ μακρυνοῦ βυθοῦ. 

Κι ἀνάμεσα στὶς μουσικές, λοιπόν, ποὺ ἀκούγονταν τότε ἦταν κι αὐτή.  Μὲ τὸν ἀθάνατο τίτλο: “Τὰ ρολόγια”. Μουσικὴ ποὺ συνόδευε μὲν τὰ βήματά μας, ἀλλὰ περισσότερο μᾶς στάθηκε στὸν ὑπόλοιπο τοῦ βίου μας -γιατὶ τὸ καλοκαίρι ἐκεῖνο πέρασε, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα- μιὰ πυξίδα ἱκανὴ νὰ δρομολογήσει τὰ ὑπόλοιπα, τὰ μετὰ τὸ 1970, ταξίδια μας: Ταξίδια μας στὴ ζωή καὶ στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ὑπόλοιπου βίου μας, στὴν ὅποια μας ἀπαντοχή. Ἴσαμε, δηλαδή, νὰ φτάσουμε στὸ 2020, πενήντα χρόνια μετά, νὰ  βιώσουμε τὸ μέγα τῶν στίχων του περιεχόμενο.  Γιατὶ κάποτε, ὅταν τὰ χρόνια πέρασαν, ἡ θάλασσα, σὰν ἀναψυχὴ ἄρχισε ν᾿ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴ ζωή. Νὰ μακραίνει μαζὶ μὲ τὴ νεότητα  καὶ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς νὰ στραγγίζουν σιωπηλὲς οἱ μνῆμες καὶ τὰ βιώματα. Κι ἕνα ἀπὸ αὐτὰ, εἶναι στ᾿ ἀλήθεια, θεμελιωμένο στέρεα, πάνω στὴ μουσικὴ ἐκείνη δεμένη πάντα μὲ τὸ βαθὺ τῶν ρολογιῶ -καὶ τοῦ Χρόνου βαθύτερα- μέγα νόημα.
  
Κι ἀλήθεια, πῶς νὰ σταματήσεις τὰ ρολόγια,  τοὺς λεπτοδεῖκτες δηλαδή,  ποὺ κινοῦνται δίχως καμμιὰ καθυστέρηση, δίχως κανένα πρόσταγμα, ὥστε νὰ  σταματήσουν, χωρὶς τὴν παραμικρὴ μας παρακληση νᾶ μᾶς καταλάβουν... Τὰ ρολόγια, λοιπόν, πορεύονται μὲ τὸ δικό τους τὸ ἀδέκαστο δρομολόγιο, κι ἀπό πίσω τους ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε... Ἀκολουθοῦμε τὸν Χρόνο ποὺ πορεύεται κι ἐμεῖς μαζί του, ἀφήνοντας τὰ χνάρια του πάνω μας: Ρυτιδες γερασμοῦ, μείωση τῶν δυνάμεων, λευκὰ μαλλιά... Μὲ κορυφαῖο τὸ μέγα βίωμα ποὺ ἀποκτᾶμε καὶ μὲ αὐτὸ ἀναχωροῦμε: «Ποία δόξα ἔμεινε ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος...». Καὶ τὰ ρολόγια μᾶς τὸ δείχουν αὐτό, ποὺ ἴσως νὰ τὸ ἄκουσε κι ὁ μεγάλος ζωγραφος Νταλί καὶ μᾶς ἄφησε κληρονομιὰ τὸν πίνακά του μὲ τὰ ρολόγια ποὺ ἀλλοιώνονται, παραλλάσσουν τὸ σχῆμα τους, μέσα στὴ φωτιὰ τοῦ Χρόνου...

Ὡστόσο, πίσω ἀπὸ τοὺς στίχους αὐτοῦ τοῦ τραγουδιοῦ διακρίνεις καὶ κάτι ἄλλο: Τὰ ὅριάσου σὲ αὐτὸν τὸν πρόσκαιρο βίο, ὅπου σοῦ χαρίζονται, ὄχι γιὰ νὰ μεριμνήσεις στὸ τί φάγωμεν καὶ πίωμεν ἤ ἀποκτήσουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ  προετοιμάζεσαι συνεχῶς γιὰ τὴν καλὴν σου ἀπολογίαν τὴν ἐπί τοῦ φοβεροῦ Του βήματος, ποὺ κάποτε θὰ ἔρθει. Κι εἶναι τόσο βέβαιο αὐτὸ τὸ τελευταῖο, ποὺ δὲν ἀμφισβητήθηκε ποτέ. 

π. κ. ν. κ.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails