Έγινε ο χαμός στον Άδη.
Πλήθη στριμώχνονταν παντού.
Άλλοι τρέχανε προς το Φως
και άλλοι τρέχανε μακριά του.
Λες και τον ξέραμε από πάντα.
Κι αυτοί που σπρώχνονταν κοντά του
κι αυτοί που έκαναν πίσω τρομαγμένοι.
Κάτι πιο δυνατό από μένα με ωθούσε
προς το Φως που έβλεπαν όλοι.
Αρκούσε να κρατά ο ένας τον άλλον
για να ’ναι πρώτοι ώς κι οι τελευταίοι.
Ξανάζησα όσο μας μιλούσε.
Θα πέθαινα οριστικά μέσα στο Φως του.
Σα να μην έζησα ποτέ πριν έρθει.
Ο ένας μας πάνω στον άλλον
και όμως όλοι τόσο ευρύχωρα κοντά του.
Μια θαλπωρή γλυκιά παντού
κι ούτε καν σκέψη να κινηθείς
για να μην τη χάσεις.
Μονομιάς κατάλαβα πώς είναι
να ζεις χωρίς να περιμένεις.
Ήθελα να πεθάνω για να ζήσουν κι άλλοι.
Ήθελα να μην πεθάνει πια κανένας.
Πήγα, λοιπόν, επάνω με μερικούς ακόμα.
Πήγα για να με δουν αυτοί πού αγαπούσα.
Όμως αυτοί μισιούνται μεταξύ τους.
Δεν αλλάζει κουβέντα ο ένας με τον άλλον.
Μένει, έτσι, καθένας τους με την απορία
αν ήμουνα ο ίδιος ή το φάντασμά μου.
30.4.2020
[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου]
[Εικαστικό σχόλιο: Κωνσταντίνος Παρθένης (1878/1879 - 1967)
"Η Ανάσταση", 1917 - 1919
Δωρεά Σοφίας Παρθένη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου