Ἡ βραδυὰ ἀπόψε φωτίζεται ἀπὸ τὸ λιτὸ κι ἄχραντο κερὶ τῆς μετανοίας καὶ μυρώνεται ἀπὸ τὰ ἀνοιξιάτικα τ’ ἀρώματα, ποὺ τὰ συνοδεύει ἡ εὐωδιὰ ἀπὸ τὸ «μύρον τὸ ἔντιμον» τῆς πρώην ἀσώτου γυναικός. Εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ βραδυά, ποὺ σημαδεύει τὸ Χρόνο καὶ τὴ ζωή μας. Γιατὶ μᾶς ἐμψυχώνει καὶ μᾶς ραντίζει μὲ τὸν ἁγιασμὸ τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς εὐεργεσίας, ποὺ ὁ Νυμφίος «ὁ κάλλει ὡραῖος» μᾶς χαρίζει.
Στεκόμαστε στὴν εἰκόνα Του μπροστὰ καὶ τοῦ κομίζουμε τὰ στίγματα τῶν ἁμαρτιῶν μας κι Ἐκεῖνος τὰ μαζεύει, ὅπως μαζεύει ἀπὸ μέσα μας ὅλο τὸ φαρμάκι καὶ τὴν ὀδύνη ποὺ μᾶς ποτίζει ἡ στυγνὴ καθημερινότητα. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτθ.11, 28). Τὸν ἀκοῦμε νὰ μᾶς λέει συνεχῶς.
Καὶ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ μήτε δίνουμε σημασία στὰ ὅσα μᾶς διδάσκει, νουθετεῖ, συνδράμει. Γιατὶ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὶς δικές μας τὶς ἱκανότητες, ἀφοῦ «αὐτοείδωλα» γίναμε. Κι ἄς ξέρουμε πὼς ἔχουμε ἄδικο, πὼς ἀκολουθοῦμε τὰ βήματα τοῦ υἱοῦ τῆς ἀπωλείας. Ὡστόσο, ἐπιμένουμε ν᾿ ἀκολουθοῦμε τὸν Ἰούδα, ποὺ καὶ τὴν ἔσχατη στιγμή «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι».
Στὸ σκοτάδι, λοιπόν αὐτὸ ποὺ ἔχουμε ὁδηγηθεῖ ἀχνοφέγγει παραμυθητικὰ τὸ κερὶ τὸ λιτὸ κι ἄσβηστο, ποὺ κρατάει στὰ τίμια χέρια της ἡ «ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον....[κραυγάζοντας] τό «μὴ ἀπώσῃ με... ἀλλὰ δέξαι με μετανοοῦσαν».
Μακάριοι, λοιπόν, ὅσοι βροῦν «λιμένα τῆς σωτηρίας» τους, Αὐτὸν ποὺ βρῆκε «ἡ βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτία», σιμὰ στὴν ὁποία πορεύονται τόσοι πολλοί. Κι ἐμεῖς μαζί τους...
Μ. Τρίτη 2020, μετὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου
π. κ. ν. κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου