Μνήμη ἱερὴ τῆς Μητέρας καὶ πάλι
Μέσα σὲ κλίμα συγκίνησης καὶ συλλογῆς, ξαναζεῖς σήμερα τὴν ἀναχώρηση τῆς Μητέρας ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα καὶ πρόχειρα τοῦ βίου τούτου, στὴν αἰωνιότητα καὶ στὴν μεγάλη, τρυφερή, ἀλλὰ καὶ ξεχωριστὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Αὐτοῦ δηλαδή, ποὺ ἀναπαύει ἐκ τῶν κόπων τους, ὅσους προστρέχουν στὴν φιλοτιμία Του, στὴν ἀνείπωτη στοργή Του.
Χαρμολυπικὲς οἱ στιγμὲς ποὺ ξαναζεῖς, λοιπόν, γιατὶ ξεχωρίζουν μέσα στὸ Χρόνο ποὺ σωρεύεται καὶ δημιουργεῖ τὰ ἀναγκαῖα ἀναχώματα, πάνω στὰ ὁποῖα καὶ ξεσποῦν ὅλα τὰ στεγνὰ καὶ ἀνισόρροπα κύματα τῆς καθημερινότητας. Ἔτσι, μέσα στὰ ποικίλα συναισθήματα, τὰ ὁποῖα προβάλλουν οἱ στιγμὲς αὐτές, νοιώθεις πὼς ἡ ἀπουσία ἐκείνη δὲν ἀφήνει μονάχα ἔνα κενό, ἀλλὰ καὶ σοῦ διδάσκει τὸ «μέγιστον μάθημα». Μάθημα ὄντως κορυφαῖο καὶ πολὺ χρήσιμο, γιὰ νὰ καταλάβεις τὴν προσωρινότητα τῶν ἐγκοσμίων καὶ νὰ προετοιμάζεσαι κι ἐσὺ πιὰ γιὰ τὴν ἐν καιρῷ εὐθέτῳ ἀναχώρηση.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πάλι βλέπεις καὶ τὴν διαφορετικὴ ὄψη τοῦ βίου: ὅτι δηλαδή, ὅ, τι ἔκαμες σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, τὸ ἀφήνεις... Μήτε καὶ τὸ ἴδιο σου τὸ κορμί. Κι αὐτὸ ἐδῶ τὸ παρατᾶς καὶ μονάχα τὴν ψυχή σου στέλνεις στὰ Χέρια Του. Ἑπομένως, μέσα στὴν ἐρεβώδη κατάσταση τοῦ σήμερα ποὺ ζεῖς καὶ βιώνεις -μὲ λιτές, μικρὲς κι ἀνυποψίαστες ψηφίδες χαρᾶς- αὐτὸ ποὺ ἀπομένει εἶναι νὰ διατηρεῖς ζωντανὴ τὴ Μνήμη. Τὸ μέγιστο αὐτὸ ἀγαθὸ ποὺ σοῦ χαρίζει τὴν δυνατότητα νὰ μὴ λησμονεῖς, μήτε τὰ πρόσωπα ποὺ ἀναχώρησαν, ἀλλὰ πρωτίστως κι Ἐκεῖνον ποὺ τὰ ὑποδέχεται μὲ τὴν ἀπύθμενη ἀγάπη καὶ ἀνοχή Του: «Δεῦτε πρός με πάντες... κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτθ 11, 28). Καὶ μήπως ἔτσι δὲν εἶναι;
π. κ. ν. κ. 26-2-2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου