Α΄ Στάση
Πάλλευκες
καί μοβ
Πρώτων
Χαιρετισμῶνε
οἱ
βιολετοῦλες
πρός
Ἐκείνην πού
σύγκορμη
πῆρε Φωτιά
καί
δέν ἐκάη.
Β΄
Στάση
Ἀναβιώνω
τούς
καημούς τῆς Ἄνοιξης
χαριέστατους
βιδωμένους
ἄγγελους
στά
δέν
καί στά γιατί
μου.
Κι
ἄν μέσα βρέχει
νεουργεῖς
τίς πιό παλιές
τῶν
αἰσθήσεων
καθώς
τήν ὡραιότη
ποτέ
μου δέν ἔμαθα.
Γ΄
Στάση
Στό
πούσι ἀπόψε
ἀχρείων
ψελλίσματα
ὀρθώνουν
μπόι
καί
στήν πολυκοσμία
τά
λόγια μου τα χάνω
ὥσπου
προκύπτουν
Ρωμανοῦ
μελίσματα
ἀνθοί
τοῦ Μάρτη
ἄνοιξη
ὀρθάνοιχτη
ὅλο
χαρές καί χάρες.
Δ΄
Στάση
Ἐνώπιόν
της
προσδοκῶ
τίς λέξεις μου
ἐκ
τοῦ μή ὄντος
νά
τίς κάμω ποίημα
ἀθανατίζοντάς
τες
καί
τότε νάτες
συνωδίες
τῶν φίλων
δεκαοχτοῦρες
σηκώνουν
τό καπάκι
τῆς
παραμέσα μνήμης.
Στό
βάθος νερά
ἑορτῶν
ἀπόκερα
θραύσματα
τζαμιοῦ.
Τῶν
λυπηρῶν ἡ θέα
δέν
εἶναι γιά χόρταση.
Δέν
ἀπελπίζω.
Κρατάω
ἀναμμένα
τά
σώματα πορείας.
Ἡ
κρυφή σου Ἀράχνη
ἔχει
κι αὐτή ψυχούλα.
(Μεγάλη
Σαρακοστή 2008)
[Από
τον συγκεντρωτικό τόμο των ποιητικών
συλλογών του Παναγιώτη Καποδίστρια,
Καμένες
πεταλούδες,
εκδ. επί-γνωση
Σταμούλης, Θεσσαλονίκη 2010, σσ. 438-440.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου