Κικής Δημουλά: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΣΥΛΛΟΓΗ “ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ”

ΔΕΝ ΑΣΤΟΧΕΙ

Ένα Αλτ, υπόκωφο,
άκουσα να με σημαδεύει.

Ουδέν πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς
μες στην ακινησία προ πολλού
με είχε η αίσθησή μου μεταφέρει

ωστόσο νιώθοντας ωσάν
ακόμα ν' αναδεύεται το μέσα μου κατάτι
υπάκουσα στο άκουσμα του Αλτ
περιμένοντας να εκπυρσοκροτήσει

η φοβέρα.

Τίποτα, σιγή απόλυτη
μα δεν ξεθάρρεψα,
τα ξέρω εγώ τα κόλπα ξέρω
ότι με σιγαστήρα σε καθαρίζει
το ανεξήγητο

κι άντε να το συλλάβεις.

***

ΠΡΕΠΕΙ

Τηρώ, Χρέος,

το κατά δύναμιν τις εντολές σου
τα δύσκολα Πρέπει σου.

Υπάκουες δείχνουν οι σκέψεις

αλλά όρκο δεν παίρνω
μια και έχουν την άνεση
να παραβαίνουν εν κρυπτώ.

Αλλά τις πράξεις μου
πώς να τις δαμάσω;

Βγαίνουν έξω κόσμο συναντούν
γείτονες πειρασμούς
να μην κοντοσταθούν;

Μα φταίνε κι οι εντολές σου
ούτε πλήρεις ούτε ξεκάθαρες είναι.

Για παράδειγμα:
Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη;

Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει;

με σταυρωμένα τα χέρια
ν' αγαπάμε;