Ὅταν
ὁ ἄνθρωπος φτάσει σὲ μιὰν ἡλικία
ἀρκετὰ προχωρημένη, τότε εἶναι φυσικὸ
νὰ στοχάζεται περισσότερο, νὰ ρεμβάζει,
νὰ ἐπιθυμεῖ τὴν ἐπάνοδό του, τὴν
ἐπιστροφή του, σὲ τοπία οἰκεῖα,
εὐλογημένα, αἰσιόδοξα καὶ φωτεινά.
Ὅπως εἶναι ἐκεῖνα τῶν παιδικῶν καὶ
ἐφηβικῶν του χρόνων, ποὺ εἶναι πλούσια
πασπαλισμένα μὲ ὄνειρα πολλά, μὲ
διαθέσεις γιὰ προσφορά, μὲ συναντήσεις
ἰδανικές, μὲ προνόμια ἄπειρα. Ἄσχετα
πόσα ἀπὸ αὐτὰ πραγματοποιήθηκαν ἤ
ἀπόμειναν στὸ συρταρι τῆς καρδιᾶς ὡς
σχέδια μελλοντικά, ὡς φιγοῦρες ὀνειρικὲς
ποὺ στὸ μισόφωτο τῆς ζωῆς ἔρχονται
καὶ σεγιανίζουν μπροστά του, λὲς καὶ
ἀναμένουν μιὰ δικαίωση, μιὰν ἐπανόρθωση,
ἔστω μιὰ συγγνώμη ποὺ δὲν πραγματοποιήθηκαν.
Κι ὁ κύκλος τῶν λησμονημένων ἤ
ἀποτυχημένων περιπτώσεων ὅλο καὶ
περισσότερο, μέ τὰ χρόνια ποὺ σωρεύονται,
ἀνοίγει. Χάσμα μέγα ποὺ ἕλκει πλῆθος
ἀπραγματοποίητων περιπτώσεων, δεμένων
στὸ ἅρμα τοῦ Χρόνου ὡς μνῆμες πιά.
Μνῆμες ποὺ φανερώνουν τὰ βήματά σου
μέσα στὸ Χρόνο καὶ ἀνασταίνουν τὴν
ἐλπίδα ὅτι ἀκόμα θυμᾶσαι... Κι ἔχει
σημασία αὐτό, μεγάλη σημασία μάλιστα,
γιατὶ μονάχα ἔτσι μπορεῖς νὰ πορευτεῖς
τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου σου συντροφιὰ
μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κληρονομιά. Πλούσια
κληρονομιὰ μὲ μνῆμες καὶ πρόσωπα,
γεγονότα καὶ συναντήσεις. Συναντήσεις...
Ἄλλες πασπαλισμένες μὲ τὴ σκόνη τοῦ
Χρόνου κι ἀχνοφωτισμένες, ἄλλες ζωντανὲς
ἀκόμα, ποὺ σὲ σιμώνουν τὰ βράδυα καὶ
σὲ συντροφεύουν, ἀνοίγοντας στὴν ψυχὴ
δρόμους μυστικούς, ψυχοθεραπευτικῆς
ἐπικοινωνίας δρόμους, ποὺ ἐπιτρέπουν
στὸ εἶναι νὰ αἰσιοδοξεῖ καὶ νὰ
δοξάζει τὸ Θεό, ποὺ ἀκόμα μπορεῖ νὰ
στοχάζεται, νὰ θυμᾶται, νὰ ξαναζεῖ
στιγμὲς ποὺ πέρσαν καὶ τοῦ χάρισαν
ὀμορφιὰ καὶ
εὐλογία.
Κι
ἀκόμα, μέσα ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἐνατένιση
μπορεῖ νὰ κατορθωθεῖ καὶ κάτι ἄλλο:
ἡ διόρθωση κάποιων ἡμαρτημένων του,
τὰ ὁποία ἔτσι κι ἀλλιῶς ἔγιναν.
Σκοπός, λοιπόν, εἶναι νὰ μὴν ξανασυμβοῦν.
Γιατὶ ἡ διόρθωσις τοῦ βίου αὐτὸ
εἶναι...
π.
κ. ν. κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου