Στὸν
πολυσέβαστον Μητροπολίτη Φιλαδελφείας
κύριον Μελίτωνα, ταπεινὸν ἐπετειακὸν
εὐχετήριον γιὰ τὴν εἰς Ἐπίσκοπον
χειροτονίαν του ( 28-10-2000)
Συλλογίζομαι
πολλὲς φορὲς τὴν
δεινὴ τὴ θέση ποὺ βρίσκεται ὁ κάθε
συνειδητὸς Ἀρχιερεύς, ὅταν εἶναι
ὑποχρεωμένος νὰ χοροστατεῖ ἤ καὶ νὰ
λειτουργεῖ. Γιατὶ δὲν πρέπει μονάχα
νὰ συντονίζει καὶ νὰ ἀγρυπνεῖ τὰ
περὶ τῆς κάθε ἱεροτελεστίας, πανηγύρεως
καὶ λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ νὰ «νήφει
ἐν πᾶσι»(Β΄ Τιμ. 4, 5 ). Μὲ λίγα λόγια
πρέπει νὰ κατορθώνει νὰ ξεπερνᾶ πολλὲς
συμπληγάδες, τὶς ὁποῖες ὁ μισόκαλος
τοῦ ἐμφανίζει κι ὀφείλει νὰ τὶς
διαβεῖ. Διαφορετικὰ θὰ συντριβεῖ πάνω
τους, ὅπως τὰ πλοῖα σὲ κεῖνες τὶς
ὀμηρικὲς συμπληγαδες.
Συλλογίζομαι,
λοιπόν, τὸν Ἐπίσκοπο αὐτὸν πόσες
ἰσορροπίες ὀφείλει νὰ διατηρήσει μέσα
σὲ κάθε ἱεροτελεστία ἤ λειτουργία.
Ἰσορροπίες ἐξάπαντος
ἀναγκαῖες, γιὰ νὰ ἐμφανιστεῖ μιὰ
νοικοκυρεμένη κατἀσταση καὶ νὰ δοθεῖ
ἕνα μάθημα συνεργασίας καὶ φιλοτίμου
ὑπακοῆς. Μὲ πρῶτο ἀποδέκτη τὸν ἴδιο
καὶ στὴ συνέχεια ὅλους τοὺς συλλειτουργούς
του. Τελικὸς κι ἀλάνθαστος ἀποδέκτης
ἀπομένει, ὅπως καταλαβαίνουμε, πάντα
ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ.
Ὅμως
γιὰ νὰ κατορθωθεῖ αὐτὸ ἀπαιτεῖται
μιὰ ματωμένη πορεία δοκιμασίας, ποὺ
πρωτίστως ὀφείλει νὰ ὁδηγεῖ στὴν
αὐτογνωσία. Καὶ μάλιστα στὴν αὐτογνωσία,
ποὺ τὴ συνοδεύει ἡ εἰλικρινὴς
συναίσθηση τῶν ὁρίων τοῦ καθενὸς μέσα
στὰ ὁποῖα ἁπλώνει καὶ κατευθύνει τὴν
ὅποια του διακονία-δραστηριότητα. Γι᾿
αὐτὸ καὶ ἡ σταυρωμένη βιοτὴ καὶ
διακονία ἑνὸς Ἐπισκόπου εἶναι ἕνας
διαρκὴς ἀγώνας αὐτογνωσίας καὶ
διορθώσεως βίου. Γιατὶ μοναχα μὲ τὸν
τρόπο αὐτὸ μπορεῖ νὰ κηρύξει τὴ
σωτηρία καὶ τὴ μετάνοια. Μὲ διορθωμένο
πρῶτα τὸ δικό του ψυχισμό, ὥστε νὰ
καταφέρει στὴ συνέχεια νὰ καθοδηγήσει
τὸ ποίμνιό του εἰς σωτηρίους ὁδοὺς
καὶ εὔδιους λιμένες. Μὲ λίγα λόγια
πραγματοποιεῖ ὅσα τοῦ παραδόθηκαν
κατ᾿ ἐκείνην τὴν εὔσημο ἡμέρα τῆς
εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας του, ὡς
ἄλλη παρακαταθήκη καὶ ἱερὴ ἐντολή:
«ποίησον αὐτὸν μιμητὴν σοῦ τοῦ
ἀληθινοῦ Ποιμένος, τιθέντα τὴν ψυχὴν
αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν προβάτων σου, ὁδηγὸν
εἶναι τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει,
παιδευτὴνἀφρόνων, διδάσκαλον νηπίων,
φωστῆρα ἐν κόσμῳ ἵνα, καταρτίσας τὰς
ψυχὰς τὰς ἐμπιστευθείσας αὐτῷ ἐπὶ
τῆς παρούσης ζωῆς, παραστῇ τῷ Βήματί
σου ἀκαταισχύντως, καὶ τὸν μέγα μισθὸν
λάβῃ». Μόνο ποὺ αὐτὸς ὁ ἱκετήριος
λόγος θὰ χρειαστεῖ προηγουμένως νὰ
γαλβανιστεῖ στὸ καμίνι τῆς ἄλλης
μεγαλης ἐντολῆς ποὺ λίγο πρὸ τοῦ
τιμίου σταυροῦ Του καὶ τοῦ πάθους,
παρέδωσε τὴν ἀκόλουθη ἐντολή-πυξίδα
γιὰ κάθε ἡγέτη, πομένα καὶ διδάσκαλο:
«Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν
ἐθνῶν κατακυριέυουσιν αὐτῶν· καὶ οἱ
μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσίαζουσιν αὐτῶν.
Οὐχ οὕτω δὲ ἔστι ἐν ὑμῖν· ἀλλ᾿ ὅς
ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν,
ἔσται διάκονος
ὑμῶν» (Μαρκ. 10, 42-43). Κι ἕνας Ἐπίσκοπος
ποὺ βηματίζει καθημερινὰ πάνω στὸ
τεντωμένο σχοινὶ τῆς ἡγεσίας, ξέρει
πολὺ καλὰ ὅτι τὸ μοναδικὸ κλειδὶ ποὺ
ἀνοίγει τὶς καρδιὲς τῶν συνεργατῶν,
φίλων, συνανθρώπων καὶ ὅλου τοῦ ποιμνίου
του εἶναι ἡ ἀνόθευτη διακονία, τὴν
ὁποία ὀφείλει νὰ φέρει «λεντίῳ
διεζωσμένος» (Ἰω. 13, 5). Μακάριοι
ὅσοι τὸ προσπαθοῦν καὶ τρισμακάριοι
ὅσοι τὸ κατορθώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου