ΝΥΧΤΕΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗ ΓΕΝΝΑΔΕΙΟ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

Το Ίδρυμα Schwarz σε συνεργασία με τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικάνικης Σχολής Κλασικών Σπουδών διοργάνωσε στην Αθήνα, μέσα στο θλιμμένο Αύγουστο, τις Νύχτες Κλασικής Μουσικής, φιλοξενώντας σημαντικούς μουσικούς, του περίφημου Curtis Institute of Music, οι οποίοι παρουσίασαν από τις 21 έως τις 25 Αυγούστου τέσσερις σημαντικότατες μουσικές βραδιές με αριστουργήματα της παγκόσμιας μουσικής δημιουργίας. Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη φυλάσσει στους κόλπους της πλούσιους εθνικούς θησαυρούς της πατρίδας μας από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή και είναι ένα από τα διαμάντια της Αθήνας. Είναι φανερό ότι οι πνευματικοί άρχοντες που τη διοικούν, ένιωσαν την μεγάλη απουσία της Κλασικής Μουσικής από την πολύπαθη Αθήνα και φρόντισαν να καλύψουν αυτό κενό, με υψηλής ποιότητας ερμηνείες που θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη όσων είχαμε την τύχη να τις παρακολουθήσουμε. Από τις τέσσερις μαγικές βραδιές της διοργάνωσης παραβρεθήκαμε στις δύο.

Στην πρώτη, στις 21 Αυγούστου, στο Ρεσιτάλ Πιάνου, σολίστ ήταν ένας εκπληκτικός νεαρός Άγγλος πιανίστας ο Alexander Ullman, απόφοιτος του Curtis Institute και νικητής του Διαγωνισμού Liszt της Βουδαπέστης. Έπαιξε έργα του Frederic Chopin [1810-1849] και ο τρόπος με τον οποίο τα ερμήνευσε ήταν τόσο αριστοτεχνικός, ώστε να αποκαλύψει σε όλο το ακροατήριο τα λεπτά, εκείνα, σοπενικά χαρακτηριστικά, που δικαιώνουν τη φήμη τους, ως τα ωραιότερα σολιστικά έργα για πιάνο. Ξεκίνησε εντυπωσιακά με το Waltz in F major, Op.34 No.3, χορό, σύμβολο της αστικής τάξης, και ανέδειξε την κομψότητα, τη χάρη και την εσωτερική ορμή της λεπτής αυτής σύνθεσης. Ξεδίπλωσε σιγά, σιγά όλες τις πιανιστικές αρετές του. Και μετά τη γλυκιά, λυρική εξομολόγηση, της Ballade No 4 in F minor, Op.52, έφτασε στην απόγνωση, στην ερήμωση, στην οργή και την έξαρση. Στο Scherzo No, 2 in B-Flat minor, Op.31, μεγαλοφυές έργο, με δραματικούς τόνους, μα και ποιητική διάσταση, που έκαμε τον Robert Schumann να το συγκρίνει με την ποίηση του Byron, ο νεαρός σολίστ συμπύκνωσε και ανέδειξε το πλούσιο μελαγχολικό συναίσθημα που το διέπουν. Στα μαγικά Nocturne Op.27 No 1 και Nocturne Op. 55 No. 1, με ελεύθερο, ρέοντα ρυθμό, και με βάση το κλασικό στυλ, δικαίωσε τη ρήση του Liszt, ότι τα Nocturne είναι επηρεασμένα από τις άριες του Bell Canto του Vincenzo Bellini, και ανάπλασε, μοναδικά, στις δύο Polonaise Op.61 και Op,53 το αξεπέραστο, εκείνο, ρομαντικό στοιχείο του Σοπέν.

Στη δεύτερη εκδήλωση, στις 24 Αυγούστου, στο Ρεσιτάλ Βιολοντσέλου και Πιάνου, μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, όταν η Διευθύντρια της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, μας πληροφόρησε, ότι ο νεαρός τσελίστας Timotheos Petrin, μαθητής του Curtis Institute of Music, είναι Έλληνας από τη Θεσσαλονίκη. Ένας προικισμένος σολίστ, με πλούσιο βιογραφικό, διεθνείς συμμετοχές και με βραβεία στο ενεργητικό του, έπαιξε θαυμάσια και καθήλωσε το κοινό, μαζί τον εξαίρετο πιανίστα Alexander Ullman, που τον συνόδευσε στο πιάνο και στον οποίο αναφερθήκαμε ανωτέρω. Συνθέσεις απαιτητικές, όπως η Fantasy Op.23, του Robert Schumann [1810-1856], βρήκαν τους ιδανικούς ερμηνευτές. Το Φεβρουάριο του 1894 μέσα σε δύο ημέρες ο συνθέτης γράφει αρχικά τρεις Φαντασίες για Πιάνο και Κλαρινέτο με την ένδειξη ότι μπορεί να παιχτούν από Τσέλο ή Βιόλα και με αρχικό τίτλο Night Pieces, που αργότερα τις ονόμασε Fantasy Pieces. Την ποιητική προδιάθεση του τίτλου υποστήριξαν άριστα οι δύο σολίστ, ενισχυμένη με τη ρομαντική διάθεση και τις ψυχικές μεταπτώσεις τόσο χαρακτηριστικές στη σύνθεση του Schumann.

Στη συνέχεια έπαιξαν τη Sonata No. 2 in G minor, Op. 5, του Ludwig Van Beethoven [1770-1827], που γράφτηκε το 1796 στο Βερολίνο. Αποτελείται από δύο μέρη, ξεκινά με ένα υπέροχο Adagio και καταλήγει σε Rondo Allegro. Από τα ωραιότερα κομμάτια για Τσέλο και Πιάνο, οι δύο σολίστ ανέδειξαν ασύγκριτα τις συγκλονιστικές μουσικές φράσεις του Μεγάλου Οργισμένου, το θριαμβικό τόνο του, τη λεπταίσθητη φωτεινή μελωδία του.

Ο Manuel De Falla [1876-1946], μαζί με τον Isaak Albeniz [1860-1909] και τον Enrique Granados[1867- 1916], αποτελούν το ζηλευτό, συνθετικό τρίπτυχο της Ισπανίας. Γεμάτη από λαϊκά Ισπανικά στοιχεία, μοναδική πηγή έμπνευσης του συνθέτη, η Suite popular Espanola, είναι μια συλλογή από μινιατούρες που κρύβουν μέσα τους την λαϊκή Ισπανική κουλτούρα. Ο λυρικός και μελαγχολικός χαρακτήρας αναδεικνύεται μέσα από δύο υπέροχα νανουρίσματα της Ανδαλουσίας και της Αστούριας, άριστα ερμηνευμένα από τους δύο σολίστ που αναβίωσαν τη μυστικιστική ατμόσφαιρα μιας πλούσιας παράδοσης.

Η μαγική αυτή βραδιά έκλεισε με τον Αργεντινό Συνθέτη Astor Piatzzolla [1921-1992], ο οποίος έφερε την επανάσταση στο Tango της πατρίδας του, ενσωματώνοντας στοιχεία της Τζαζ [Jazz] και της Κλασικής Μουσικής. Βιρτουόζος του Bandoneon, ο συνθέτης έπαιζε ο ίδιος συχνά τα έργα του με διάφορα σύνολα. Η σύνθεσή του La grand Tango, που ακούσαμε από τους δύο σολίστ, είχε όλα τα αυθεντικά χαρακτηριστικά του Tango της Αργεντινής, τα εφέ της παράδοσης, την κοφτή φράση, τον παλμό. Ερμηνεία ζηλευτή, με τέλειες παύσεις, χωρίς καμιά υπερβολή, με καθαρότητα και έξοχη αντίθεση ανάμεσα στη χαρά και τη μελαγχολία. Τα διάφανα και λεπτά staccatti του πιανίστα έδεναν τέλεια με το μακρύ «τραγούδι» του τσέλου. Σπουδαία εκτέλεση από δυο θαυμάσιους σολίστ, ανερχόμενα αστέρια στο χώρο της κλασικής μουσικής. Εύγε, σε διοργανωτές και ερμηνευτές.