Απόστολου Θηβαίου: ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ (ποίημα)

Μα ο θάνατος είναι άνοιξη. Είναι μια λέξη και μια γιορτή, κλεισμένη στα στόματα, κλεισμένη στα χέρια σου όταν ανοίγεις τα παράθυρα της καινούριας μέρας. Και σκορπάνε οι άνθρωποι της νύχτας και ακόμα πετούν στους ανέμους τα παράνομα φυλλάδια που λένε πως ο θάνατος είναι άνοιξη. Είναι ο κόσμος μέσα απ' το φύλλωμα της αρχαίας καρυδιάς, είναι τα θαμμένα ερείπια, τ' αγάλματα από πορώδες μάρμαρο, η γωνία ενός χεριού, τ' ακέφαλο αγόρι του βοιωτικού κάμπου. Είναι οι λέβητες των ματιών σου, τα υπερώα του στήθους σου και τ' αρχαίο, κομματιασμένο σύμπαν. Ο θάνατος είναι άνοιξη, είναι οι πρωινοί εργάτες που παρελαύνουν στις οδούς και ότι καινούριο γεννήθηκε πάνω στα κλαδιά. Ο θάνατος είναι άνοιξη στην Κόρινθο, στην Σαντορίνη, στα πόδια των Αθηνών και τους ρημαγμένους οικισμούς. Είναι το πρόσωπό σου και τα λατομεία ανάμεσα στους μηρούς σου που κρύβουν την αρχαία τύχη. Στον πλεχτό πίνακα του Ισθμού είναι άνοιξη. Έτσι καθισμένη στα καράβια εσύ γελάς, είσαι φεγγάρι και απ' τις φλέβες σου πόνοι και ιστορίες. Ο θάνατος είναι άνοιξη και το σώμα σου οι φωνές και το σχήμα των αγέννητων παιδιών. Ο θάνατος είναι άνοιξη. Μια αλήθεια χαμένη στους αιώνες και τους θορύβους.