Στὴν
πανίερη Μνήμη τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Παπποῦ
Ὄχι, δὲν πρέπει ν᾿ ἀστοχήσεις νὰ
περάσεις, νυχτωμένε ὁδοιπόρε, ἀπόψε ἀπ᾿ τὸ σοκάκι ἐκεῖνο τοῦ παλιοῦ μας τοῦ
χωριοῦ, μέρα ποὺ εἶναι... Γιατὶ ἐκεῖ ἦταν τὸ σπίτι μας, ποὺ σήμερα δὲν τὸ
γνωρίζει κανεὶς, ἀφοῦ τοῦ ἄλλαξαν τὴν ὄψη καὶ μέσα κι ἔξω, τὸ κάμανε ἀλλιώτικο,
ξένο σῶμα λὲς στὴ γειτονιὰ ἐκείνη, ποὺ κάποτε εἶχε ζωὴ καὶ χάρη.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὲ
προτρέπω, νοσταλγικὲ μου ὁδοιπόρε, νὰ περάσεις, σὲ ὥρ᾿ ἀπόβραδη ἀπ᾿ τὸ σοκάκι αὐτὸ,
ἔτσι γιὰ νὰ φανεῖ μι᾿ ἀνθρωπίνη παρουσία ἐκεῖ ποὺ σὰν κι ἀπόψε, κάποτε, σ᾿ ἄλλα
χρόνια, σεργιανοῦσαν ἄνθρωποι, καθὼς ἡ γιορτὴ μάζευε τοὺς λιγοστοὺς ἐπισκέπτες
σ᾿ ἐκεῖνο τὸ ἀνώι, ποὺ εὐωδίαζε καμμένο
ξύλο καὶ καψαλισμένο ψωμὶ.
Σιγοβρέχει κι ὁ οὐρανὸς
στάζει γκρίζο δάκρυ... Μιὰ ἡσυχία ἁπλώνεται παντοῦ, μηρυκάζοντας ὄνειρα καὶ
γεγονότα ἀπ᾿ ἕνα χτὲς ξεχασμένο γιὰ τοὺς περισσότερους. Τώρα πιὰ δὲν ἀκούγονται
τὰ βαρειὰ βήματα τοῦ ἀργοπογημένου τσοπάνη, μήτε τὸ ἀργὸ καὶ ξερὸ βάδισμα τοῦ
κουρασμένου μουλαριοῦ, ποὺ χτυπάει ρυθμικὰ τὰ πεταλωμένα του πόδια στὸ
καλτερίμι. Μήτε τὰ βιαστικὰ βήματα τῶν παλιῶν Κληματιανῶν ποὺ κατεβαίνουν τὸ
σοκάκι. Οἱ λάμπες σκούριασαν καὶ δὲν τὶς ἀναβουν πιὰ, ἀφοῦ δὲν τὶς χρειάζονται.
Καὶ τὸ ἀνώι τοῦ φούρνου δὲν ὑπάρχει παρὰ μονάχα στὰ δικὰ μου τὰ ὄνειρα καὶ τὶς
Μνῆμες ποὺ τὶς ἀνασύρω, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα καὶ τὶς φέρνω σιμὰ μου μαζὶ μὲ
τ᾿ ἀγαπημένα μου πρόσωπα, ὅσα ἀπόμειναν κι ὅσα τὰ συναντῶ στὴν ἀναπόληση καὶ στ᾿
ὄνειρο...
Γι᾿ αὐτὸ, νυχτωμένε ὁδοιπόρε,
μὴ λησμονήσεις νὰ περάσεις ἀπόψε ἀπό κεῖ, γιατὶ μπορεῖ ν’ ἀκουστεῖ, προσευχὴ ἤ ὁμιλία
θαρρῶ ἀπό κάποια ξεχασμένη σκιὰ ποὺ θρηνεῖ τὴν ἔξωσή της ἀπὸ κεῖ ποὺ ἔζησε...
Σάββατο
6-12-08, τοῦ Ἁγίου Νικολάου.
Τότε πού γράφονταν οἱ γραμμές αὐτές,
ζοῦσε ἀκόμα ἡ Μάνα. Τό πατρικό τό σπίτι δέν ἦταν ὀρφανεμένο, ὅπως σήμερα, πού
σιωπηλό ἀπομένει, παγωμένο καί σκοτεινό, σ᾿ ἐκεῖνο τό χωριό, στό ὁποῖο ζωντανεύουν
μονάχα οἱ μνῆμες καί οἱ σκιές. Φέτος λοιπόν ὑπάρχει ἄλλη μιά ἀπουσία. Ἐκείνη τῆς
Μάνας, πού ἕνωνε τὸ χθές μέ τό σήμερα, πού ἄνοιγε δρόμους στό στοχασμό, πού κι
αὐτός ἄρχισε νά μαραίνεται μέσα μου, ὅπως τόσα καί τόσα.
Τοῦ Ἁγίου Νικολάου
σήμερα. Εὐτυχῶς πού θυμίζει τή γιορτή ὁ Νίκος μας, εὐτυχῶς πού στό ὄνομά του
διασώζεται μιά παράδοση, μιά παρουσία ἀνθρώπων δικῶν σου, πού σιμά σ᾿ ἐκείνη τή
γωνιά, τή γωνιά τῆς παραστιᾶς ἀπομένουν ἀκόμα σιωπηλοί καί ἀκίνητοι - ὅπως στίς
φωτογραφίες. Γιατί κακά τά ψέμματα, στήν ψυχή μας τέτοιες φωτογραφίες ἔχουμε
μαζέψει γιά νά τίς βλέπουμε, νά τίς τιμᾶμε, να συγκινούμαστε καί νά θυμόμαστε...
Τοῦ Ἁγίου Νικολάου,
Πέμπτη 6-12-2012
2 σχόλια:
Πολύ συγκινητικό!
Οι γιορτινες ημερες εχουν περισσοτερη αιγλη αν τις μοιραζεσαι με αγαπημενα σου προσωπα, και οχι με απροσκλητους αφρονες εφιαλτες που μπαινουν με βια οπλισμενοι με τα βαναυσα μεσα πλεονεξιας,φυλαργυριας, απληστίας, για να αρπαξουν οτι τους οδηγει η ενδοτερη εγκληματικη κτηνωδια τους. Η ηλικιωμενη στο Κερι χωρις συζυγο πλεον γνωριζει τι ενοω, αν και την οργανωμενη μαφια δεν την γνωριζει οπως εγω ευτυχως.
Δημοσίευση σχολίου