π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΤΟΠΙΑ, ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΗΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ…

Σώμα του καλοκαιριού.

Εισοδικό του φθινοπώρου.

Φθινόπωρο στο Κλήμα.

Αγναντεύοντας...

Δρόμοι του φθινοπώρου.

Φθινοπωρινά τοπία.

Ἀνοίγει ἡ ψυχὴ τοῦτες τὶς ὧρες καὶ ἀναζητᾶ τὴν ἀληθινή ὀμορφιά, τὸ νόημα τῆς παρουσίας ἤ ἀπουσίας, τή νοσταλγία τῶν προσώπων πού ἔζησε κι ἐκεῖνα ἀναχώρησαν, ὅπως ἀναχωροῦν κι οἱ στερνοί ἐπισκέπτες σέ καιρό θέρους, ἀφήνοντας πίσω τους ἀνάμνηση καί κενό... Κενό ἀναμονῆς, νοσταλγίας καί χαρμολύπης. Μόνο πού κάποιους τούς ἀναμένεις νά ἐπιστρέψουν, ἐνῶ ἄλλους γιά νά τούς ἀνταμώσεις, πρέπει νά περιμένεις τή δικιά σου ἀναχώρηση... Κ’ εἶναι κάπως παράδοξο τό γεγονός αὐτό, ὡστόσο ἔχει κοινές ρίζες, κοινά βιώματα, κοινές προσδοκίες. Αὐτές τῆς συνάντησης...

Τό φθινόπωρο λοιπόν, πού προετοιμάζει, μέσω τῆς νοσταλγίας, τή συνάντηση. Ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτή. Ἀρκεῖ μονάχα νά ἔχει μέσα της τήν προσδοκία καί τό φῶς. Αὐτό πού λάβαμε στή Γιορτή τῆς Μεταμόρφωσης, τὸ βιώσαμε στή Ὑψωση τοῦ Σταυροῦ καί τό χαιρόμαστε μέ τήν ἔλευση τοῦ φθινοπώρου, ὅπου καί θά καλλιεργήσουμε τήν ὅποια γῆ κατέχουμε μέσα μας, ὥστε νά καταστεῖ «γῆ ἀγαθή» ( Λκ. 8, 8)...

Δέ γνωρίζω ἄν κάποιος θά κατορθώσει νά ἀποκωδικοποιήσει τό νόημα πού ἔχουν οἱ φωτογραφίες πού παραθέτω. Ὡστόσο σέ ὅλες εἶναι ἀποτυπωμένη ἡ νοσταλγία καί ἡ ἐπιθυμία γιά ἐπικοινωνία. Ἀκόμα καί μέ τίς μνῆμες τοῦ χτές, αὐτες τις πολύτιμες στιγμές, ὧρες ἤ μέρες πού διακρατοῦν μέσα μας μιά ἱερότητα καί ἕνα δέος κορυφαῖα πάντοτε.