Γράφει
ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Το
Καλοκαίρι πέρασε, αλλά η εκ των αφισών
ρύπανσή του παραμένει. Παντού, σε
φανοστάτες, κολώνες Δ.Ε.Η., τοίχους,
προσόψεις σπιτιών, ακόμα και σε απόμακρες
και μακραίωνες ντόπιες, οι μορφές των
αρπαχτών, άλλες ξεθωριασμένες, άλλες
αειθαλείς, άλλες ξεσχισμένες και
συνεχίζοντας την παράδοση των κουρελούδων,
μας κοιτάζουν ειρωνικά και χαμογελούν
σατανικά.
Απ’
όλα έχει η θλιβερή αυτή πινακοθήκη της
ακαλαισθησίας. Λαϊκοί βάρδοι, ηθοποιοί,
ταλαντούχοι και ατάλαντοι, άσχετοι οι
περισσότεροι με το ντόπιο πνεύμα και
την επτανησιακή αισθητική, συνεχίζουν
το κακό, παρότι το καθαυτό αμφίβολης
ποιότητας έργο τους από καιρό έχει
τελειώσει. Είναι τα κατάλοιπα μιας
επιπολαιότητας και το δείγμα της
τριτοκοσμικής μας νοοτροπίας.
Το
κακό ήταν εντονότερο, όταν γυρίζοντας
από ένα πολυήμερο ταξίδι μου σε Σαν
Μαρίνο και Ιταλία (Sulmona),
οποίο έκανα με την Γκιόστρα της Ζακύνθου,
είδα παντού κρεμασμένη, ως και στην
γειτονιά μου στο ριζοχώρι Φιολίτης, μια
μορφή που την αγνοούσα σαν φάτσα και
όνομα, ο άσχετος, αλλά απ’ ό,τι μου είπαν
είναι από τις πρώτες φίρμες και θα γέμιζε
ασφυκτικά τον χώρο, όπου θα εμφανιζόταν,
όπως και δυστυχώς, για την ιστορία και
την παράδοση που κουβαλούμε στις πλάτες
μας, έγινε.
Στο
παραπάνω ανεξάρτητο κρατίδιο, που
πρόσφατα είχα επισκεφτεί, αλλά και στην
μικρή ιταλική πόλη, με την οποία έχουμε
αδελφοποιηθεί, τις ημέρες εκείνες
γινόταν οι «Μεσαιωνικές Ημέρες» και η
«Ευρωπαϊκή Γκιόστρα», αντίστοιχα, όπου,
ως γνωστόν, έλαβε μέρος και το νησί μας,
η Ζάκυνθος. Εκεί, λοιπόν, ακόμα και οι
καλλιτεχνικές αφίσες των εκδηλώσεων
ήταν τοποθετημένες σε ειδικά, καλαίσθητα
πλαίσια, σ’ επίκαιρα σημεία των πόλεων
και δεν έκαναν, όπως σε μας, τις γειτονιές
γιουσουρούμ, αλλά κομψά και διακριτικά
ενημέρωναν τους πολίτες για τις γιορτές
του τόπου τους. Δείγμα τάξης, πολιτισμού
και σεβασμού στους συμπολίτες και το
περιβάλλον, το οποίο έκανε, σαν επέστρεψα
εις τα ίδια, πιο έντονη την αντίθεση και
τόνισε περισσότερο την επιπολαιότητά
μας. Γι’ αυτό και το ανέφερα.
Δεν
είναι σκοπός του σημερινού μου κειμένου
να κρίνω το κατά πόσο ο κάθε περιφερόμενος
από επαρχία σε επαρχία, από πόλη σε πόλη
και από χωριό σε χωριό, τραγουδά ή
γαβγίζει, κάνει τέχνη ή εξαργυρώνει
επιταγές τηλεοπτικής υποχώρησης,
εποικοδομητικά προσφέρει ή ανησυχητικά
γκρεμίζει. Αυτό είναι θέμα μιας άλλης,
πολλή προσεκτικής συζήτησης, η οποία
πρέπει να απασχολήσει περισσότερο τους
αρμόδιους, αλλά και τον τοπικό τύπο.
Θέμα αυτού εδώ του κειμένου είναι η
τεράστια αφισορρύπανση, που γίνεται
κάθε Καλοκαίρι και ο εξευτελισμός της
αισθητικής μας.
Ακόμα
και ο Άγιος πέρασε στην θερινή του
λιτανεία από την ιστορική, αλλά με
νεοελληνική πια άποψη και ονομασία
Στράτα Μαρίνα, που προσαρμοσμένα στην
παραπάνω αισθητική των νυχτερινών
κέντρων, πολλοί την ονομάζουν «Παραλιακή»!!!
και τον κοιτούσαν, σαν αναίσχυντες
βλασφημίες οι διαφημίσεις του νεότερου
πολιτισμού μας, οι οποίες συνυπήρχαν
με τις πανηγυρικές σημαίες στους
φανοστάτες των πεζοδρομίων, που τα
περισσότερα δεν έχουν πια πεζούς, αλλά
πραμάτειες.
Η
Ζάκυνθος από «Άνθος της Ανατολής» και
«Φιόρο του Λεβάντε», ανεπαισθήτως, όπως
θα έλεγε και ο απαιτητικός Καβάφης,
κατάντησε μια ξεχειλωμένη κουρελού. Μα
της αξίζει μια καλύτερη τύχη, για την
ιστορία της και μόνο.
Σ’
έναν μικρό τόπο, σαν και τον δικό μας, η
διαφήμιση – ρύπανση δεν νομίζω πως
είναι απαραίτητη. Σε τίποτα δεν ωφελεί
η υπερβολή της. Τα νέα διαδίδονται από
στόμα, σε στόμα και τα πάντα, καλά ή κακά,
μαθαίνονται, ευτυχώς ή δυστυχώς, γρήγορα,
για να μην πω αστραπιαία. Προς τι, λοιπόν,
αυτός ο αισθητικός εξευτελισμός;
Ίσως
θα έπρεπε να φτιαχτούν ειδικές πινακίδες
και σε μας, οι οποίες, τοποθετημένες σε
διάφορα επίκαιρα και κεντρικά σημεία
της πόλης και της υπαίθρου, να δέχονται
τις σχετικές αφίσες των εκδηλώσεων. Σε
όλα τα άλλα σημεία θα έπρεπε να απαγορεύεται
η ανάρτησή τους και αν αυτό γίνει, για
να μην φτάσουμε στα άκρα, να αφαιρούνται
αμέσως από ειδικά συνεργεία.
Και
κάτι άλλο και τελευταίο. Βλέποντας, εγώ
ο ταλαίπωρος, που επιμένω στον δημιουργικό
πολιτισμό του νησιού μου, τόσο χαρτί να
πηγαίνει κυριολεκτικά χαμένο και μάλιστα
σε καιρό κρίσης, λυπάμαι περισσότερο
που τα «Επτανησιακά Φύλλα» έκλεισαν
και η Ζάκυνθος, τόπος με μεγάλη εκδοτική
παράδοση, έμεινε χωρίς ούτε ένα περιοδικό,
την στιγμή που κάποτε έκανε κουμάντο
στο λογοτεχνικό γίγνεσθαι της Χώρας
μας με τους «Ανθώνες» του Τσακασιάνου.
Εύχομαι
τα πράγματα να διορθωθούν και να μην
είναι αναγκασμένοι οι χωρικοί μας, σε
λίγους μήνες, σαν θα πάνε να μαζέψουν
τις ελιές τους, πριν στρώσουν τα λιόπανα,
ν’ αποκαθηλώνουν τις ανεπίκαιρες μορφές
από τα λιόφτα τους.
Ο
πολιτισμός δεν είναι μόνο εκδηλώσεις,
αλλά προ πάντων τρόπος ζωής.
Ας
τον κερδίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου