Δημήτρης Κονιδάρης: α) ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑΦΩ ΟΙΚΕΙΣ;, β) ΠΟΙΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ… (Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2013)

Πώς και τάφω οικείς; 

                        Αικατ. Κονιδάρη, 1919-1933

………………………………………….

«Τίποτα από τα σπουδαία δεν ήξερα

‒ απ’ ό,τι γινόταν κείνο τον καιρό στον κόσμο ‒

γιατί ζούσα σ’ ένα σπίτι

αγαλλίασης και αλληλεγγύης,

σ’ ένα μαγευτικό κερκυραϊκό προάστιο,

με ικμάδα ζωής και μ’ αισιοδοξία,

ένα παιδί προσήλυτο στα πάθη των αισθημάτων,

ένα παιδί προσήλυτο στην ομορφιά

ενός ιδεώδους περιβάλλοντος ζωής,

πλάι σε κελαρυστά ρυάκια

με πολύχρωμα ωδικά πτηνά,

με παιδικά τραγούδια μαγείας

και θριάμβων».

(Αναζωπυρώνεται η μνήμη της κοπέλας

που κάποτε έζησε

και κλαίει).

*     *     *

Ποιους ρόλους…

Την ίδια ώρα που αναστατώνεται

και κομματιάζεται

το καταφύγιο της καρδιάς μας,

γιατί γνωρίζουμε στο βάθος

πως θάρθει κι η πανάρχαια νύχτα

σαν ένα αιφνίδιο κακό μελτέμι

που θ’ αλλάξει για τον καθένα μας τα πάντα,

πως δεν θα έχουμε σε λίγο στόμα

να ιστορούμε βεβαιότητες και πεποιθήσεις

‒ την ίδια ώρα

μοχθούμε, κουραζόμαστε κι εξαντλούμαστε

για τις κλειστές μας μεθόδους αναφοράς

και για τους ρόλους μας στον κόσμο.

Ποιο νόημα, ποιους ρόλους!...

[Εικαστικό σχόλιο στα ποιήματα: Έργο Γιάννη Μόραλη]