© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ...


Ἡ ἀπουσία τῆς Μάνας καὶ τὰ ὅσα τὴν ὁριοθετοῦν

Στην πεζούλα του φούρνου
Μὲ ὁδηγὸ τὴν συγκίνηση ποὺ ἐμφανίζει ἡ ἡμέρα αὐτή, ἡ 26η Φεβρουαρίου, προσπαθεῖς νὰ γράψεις δυὸ λέξεις: λέξεις – μνημόσυνο καὶ νὰ σκεφτεῖς πάλι τὴν ἀπουσία Της καὶ τὴ σημαδιακὴ τὴν ὥρα ποὺ ἀναχώρησε. Γιατὶ ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο ὅλοι μας ἀναχωροῦμε κάποτε, ὅλοι μας ξεκινᾶμε τὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς, ἔτσι κι ἐκείνη...
Ὅλα ξεκίνησαν ἀπό τότε ποὺ ἄφησε γιὰ πάντα τὸ Κλῆμα της, τὸ χωριό της, ποὺ δὲν τὸ ἐγκατέλειψε ποτέ... Ἀπὸ τότε ποὺ γεννήθηκε καί γιὰ 88 χρόνια παρέμεινε σ᾿ ἐκεῖνο τὸ ἔρημο χωριό, ἀφοῦ ἄπονα οἱ κάτοικοί του τὸ ἐγακτέλειωαν γιὰ νὰ πᾶνε νὰ μείνουν στὸ Νέο Κλῆμα, ὅπως τὸ βάφτισαν, τὸ Ἔλιος, «τς᾿ βουρλιές» ποὺ λέγανε οἱ παλιότεροι.
Τὰ δύσκολα χρόνια τῶν πολέμων, τῶν σεισμῶν, τῆς ἀπουσίας κάθε μέσου γιὰ τὴν ἐπιβίωση -τὸ ἠλεκτρικὸ ἦρθε μόλις τὸ 1975- πέρασαν μὲ ἀγώνα καὶ ὑπομονή. Σ᾿ ἐκεῖνο τὸ μικρὸ καὶ λιτὸ φοῦρνο, ποὺ ἔζησε γιὰ πενήντα τόσα χρόνια, ἀνεβαίνοντας καθημερινὰ τὶς ἀνεμόσκαλες τῆς περιπέτειας: περιπέτειας ποὺ τὴ φανέρωναν οἱ χειμωνιάτικες παγωμένες μέρες μὲ τὰ μουσκεμένα ξύλα, οἱ κλειστοὶ καιροὶ λόγω θαλασσοταραχῆς, ἡ δοκιμασία κάθε ἀρρώστειας, οἱ προσωπικὲς καὶ οἰκογενειακὲς ἔκτακτες περιστάσεις καὶ συμφορές, κι ἄλλα πολλά, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀπαριθμηθοῦν. Κι ὅμως, σ᾿ ὅλ᾿ αὐτὰ ἡ ἀντοχὴ τῆς Μάνας ὑπῆρξε παραδειγματική, κορυφαία.
Κι ὕστερα ἦρθαν τὰ γηρατειά. Κάποιο θερινὸ ἀπόβραδο ἔκλεισε τὸ φοῦρνο, σφράγισε τὴ θύρα του κι ὕστερ᾿ ἀποτραβήχτηκε στὸ σπίτι της κι ἀναπολοῦσε μαζὶ μὲ κείνους ποὺ τὴ σεβάστηκαν, κυρίως τοὺς ξένους, τοὺς νέους κατοίκους τοῦ χωριοῦ της, μέρες ἀρχαῖες, φωτισμένες ἀπὸ καθάριες ὀμορφιές, θερινὲς ἤ ἀνοιξιάτικες, ἤ χωνεμένες μέσα στὴ σιωπηλὴ καταχνιὰ τοῦ χειμώνα. Μέρες ποὺ εὐωδίαζε τὸ χωριὸ ρετσίνι καὶ βουνίσιο ξύλο, φρέσκο ψωμί, κι ὕστερα... Σ᾿ ὅποια ἐποχὴ καὶ καιρὸ ἀνέβαιναν οἱ ἀνάλογες εὐωδιές... Γλυκὲς κουλοῦρες καὶ ψημένο κρέας τὶς γιορτάδες, κολοκυθόπιττες τὶς Ἀποκριές, λαχανόπιττες τὶς Σαρακοστές, ἀλλὰ καὶ κυδώνια ψημένα, ἀμυγδαλόψυχα καψαλισμένη, καφὲ μὲ σιτάρι καβουρντισμένα,  ψωμὶ γιὰ παξιμάδια καὶ τόσα ἄλλα..
Ἀπέξω ἀπὸ τὸ φοῦρνο οἱ πεζοῦλες γέμιζαν τὶς παλιὲς καλὲς μέρες, τότε ποὺ ἦταν στὴν ἀκμή του τὸ χωριὸ, ἀπὸ Κληματιανοὺς ποὺ περίμεναν... Καὶ παράλληλα ζοῦσαν στιγμὲς θεραπευτικῆς ἐπικοινωνίας. Γιατὶ ἦταν ἕνα κέντρο ὁ φοῦρνος, ἕνα «χαμένο κέντρο» σήμερα... Ὅπως τὸ γράψανε δηλαδή « Ὁ φοῦρνος τῆς κυρα-Μαγδαληνῆς ἦταν τό μοναδικὸ μέρος συνάντησης τῶν κατοίκων» (Ντ. Μαρκάκη, Μαμά, εἶμαι γαὶ γὼ ἐδῶ, Βόλος 1995, σελ. 156). Γιατὶ δὲν θὰ ξαναϋπάρξουν τέτοιες εὐκαιρίες,  ὥστε ν᾿ ἀνταμώνουν οἱ συγχωριανοί, οἱ συγγενεῖς, οἱ φίλοι. Μήτε θὰ χαροῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ κατοικοῦν αὐτὸ τὸ χωριό σήμερα ἐκείνη τὴν ἀνάμικτη εὐωδιὰ ἀπὸ ξύλο καμμένο καὶ φρεσκοψημμένο ψωμί.
Ἐδῶ κι ἕνα χρόνο ἡ Μάνα βρίσκεται ἀλλοῦ. Πῆρε τὰ ὅσα ἔζησε, βίωσε κι ἔμαθε καὶ πῆγε σιμὰ στὸ θρονο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Ἀρνίου. Κι ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται σήμερα πιστεύω ὅτι τὴν ἴδια διακονία ἐπιτελεῖ: νὰ ζυμώνει καὶ νὰ ψήνει τὰ πρόσφορα ἐκεῖνα μὲ τὴ γραμμένη τὴ σφραγίδα τους ἐπάνω, ὥστε νὰ χρησιμοποιηθοῦν στὴν Οὐράνια Λειτουργία, ὅπου συμμετέχουν μυριάδες πιστῶν, φίλων, ἀδελφῶν, συγγενῶν... Καὶ μήπως εἶναι ψέματα;
Σκόπελος, 26-2-2013 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails