Υπάρχει μια πόλη ρωμαϊκή,
με γέφυρες σωσμένες
και τεμένη και ναούς καθ’ όλα
χριστιανικούς.
Ο ήλιος της είναι σκληρός πολύ,
σαν τους άνδρες των υψωμάτων,
σαν τα λιοπύρια των θερισμών.
Σε μια από τις οδούς της,
μπορείς να δεις τους κρατούμενους,
όντα τιμωρημένα από τη γέννα τους,
κάτι φραγκισκανούς οπαδούς
που διαβαίνουν,
καθώς οι κοσμικοί ακροβάτες στα δημόσια
θεάματα.
Αυτοί λοιπόν, όλο μαστιγώνονται
τραγουδώντας τα μυστικά τους παράπονα.
Περνούν πάντοτε εμπρός από την ερειπωμένη
συναγωγή
και τα αναγεννησιακά κτίσματα
και αυτοτιμωρούνται.
Και ο αέρας ο ξαφνικός που θα πάρει,
που θα χαρίσει ξανά την κραυγή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου