Απόστολου Θηβαίου: ΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΑΣ (ποίημα)

Τους είδα μες στην πρωινή υγρασία,

φορτωμένους στην καινούρια μέρα

που κιόλας γερνούσε.

Τους είδα που τραβούσαν σκεφτικοί

για τις δουλειές τους.

Οι σερβιτόροι των τουριστικών περιπτέρων,

οι καθηγητές, οι ιερωμένοι, οι τραπεζικοί,

οι σιδηρουργοί,

οι ανειδίκευτοι της ζωής , όσοι κρύβονται για χρόνια

μες στα μοντέρνα κτίρια με τις γυάλινες προσόψεις.

Θα αγαπηθούν λοιπόν όλοι ετούτοι στις δουλειές τους

θα εξαντληθούν στις δουλειές τους,

θα αποχωρήσουν τα απογεύματα αργά από τις δουλειές τους.

Όταν φυσούν οι ξαφνικοί, ύποπτοι άνεμοι,

εκείνοι θα αποχωρούν.

Θα πλησιάζουν πια τους γενναίους,

θρίαμβοι ανεπανάληπτοι τα γέλια τους,

η πόλη τους νυχτερινή,

οι διαψευσμένες προσδοκίες τους

αίγλη μνημείων ερρειπωμένων.

Η πόλη θα είναι κάτωχρη,

όπως οι πόλεις στις καρτ ποστάλ

που στέλνουν οι τρίτοι μηχανικοί

από τις χώρες των μουσώνων.

Όταν θα αποχωρούν οι τελευταίοι εργάτες.