π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑΤΑ... (3 ποιήματα)

1

Γιά νά γράφεις

Στήν ἀξιότιμη κυρία Μαρία Κοτοπούλη, ἀντίδωρο τιμῆς

Θέλω νά γράψω,

νά πῶ αὐτά πού εἶδα,

πού πρόσφερα, μοῦ πρόσφεραν

κι ὅσ᾿ ἀκόμα ἄφησα

νά  περιμένουν.

Ὅμως σᾶς βεβαιώνω,

δέν τό μπορῶ.

Τό μολύβι ἔπαψε νά γράφει

γιατί τά δάκρυα

τήν ἐπιφάνεια τοῦ χαρτιοῦ πλημμύρισαν.

Βλέπεις

καί στό γράψιμο, ψυχραιμία ἀπαιτεῖται...

Γιατί, πιστέψτε με, παρακαλῶ,

τόν ἰσχυρό τοῦ βιώματος

κυματισμό

πῶς νὰ τιθασεύσω;

2

Ἄγνοια...

Ἄνοιξα τίς πόρτες

Γιά νά εἰσοδεύσει ὁ ἥλιος

-ἄνοιξη εἴχαμε.

Μόνο πού δέν πρόσεξα

 τά δελτία τοῦ καιροῦ

πού καταιγίδες προμηνοῦσαν καί θύελλες.

Γι᾿ αὐτό καί μέχρι σήμερα

μαζεύουμε νερά...

3

Κάθε φορά

Στή Μνήμη τῆς Μητέρας μου

Τά μεσημέρια τοῦ Σαββάτου

ὁπού πήγαινα, στό μπαλκόνι στεκόταν

κι εὔχονταν,  «Καλό Σαββατοκύριακο».

Κι ὕστερα χανόταν στά δίχτυα τῆς μοναξιᾶς.

Χρόνια στήθηκε αὐτή ἡ εἰκόνα,

μέχρι πού κάποιο Σάββατο πού βρέθηκα ἐκεῖ,

τό μπαλκόνι τό εἶδα ἄδειο

τή Μάνα φευγάτη,

κι ἐμένα ν᾿ ἀναζητῶ, στό χάος τοῦ σήμερα,

κάποιαν εὐχή...