Απόστολου Θηβαίου: ΙΔΙΩΤΙΚΟΝ (ποίημα)

Ήταν λοιπόν αλήθεια.

Τόσες καταστροφές, τόση ιστορία,

Τόσος θάνατος.

Ήταν λοιπόν αλήθεια.

Ένοχος ήταν ένας νεαρός άνδρας

Με υπέροχα μάτια καθρέφτες

Και μικρές, σαρκοβόρες πεταλούδες

Στο ύψος των οριζόντων.

Φυσικά, ούτε λόγος

Για τους τιμαριούχους,

Για τους νερονόμους,

Για όλους εκείνους,

Τέλος πάντων

Που κατείχαν μια κάποια

Θέση ισχύος.

Έπειτα από αιώνες σιωπής

Και χώματα,

Θα έρθουν, λένε

Οι άγριοι εκσκαφείς,

Θα έρθουν

Μην ανησυχείς,

Θα μας βρουν όπως χρόνια πριν ανακαλύφτηκε

Ένα κεφάλι τράγου ανάγλυφο σε κομμάτι σιδήρου,

Ένας ναύτης σε κίνηση,

Μια γοργόνα από σπάνιες πέτρες.

Θα μας βρουν.

Δεν θα πουν φυσικά κουβέντα για τον νεαρό άνδρα.

Όλοι θα μιλούν για τη σπουδαία αποκάλυψη,

Για ένα ακόμη από τα καιόμενα χρονικά του ήλιου.

Μην κοιτάς πίσω.

Περπάτα ευλαβικά, φοβισμένα,

Με τα φανάρια ψηλά.

[Εικαστικό σχόλιο: Πέτρος Ζουμπουλάκης]