Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Η Ζάκυνθος βίωνε πάντα το Θείο Πάθος με το δικό της, ξεχωριστό και ποιητικά ποιοτικό τρόπο. Έθιμα κι αντέτια, εικαστικά και μουσικά δημιουργήματα, ιδιορρυθμίες στο εκκλησιαστικό τυπικό της και πολλά άλλα, συνθέτουν το ανεπανάληπτο κλίμα της Μεγάλης της Εβδομάδα και δίνουν μια μοναδικότητα στην σπουδαία αυτή εορταστική περίοδο, την προπαρασκευαστικά εαρινή και την πένθιμα ελπιδοφόρα.
Οι συνθέσεις του Νικολάου Κουτούζη, με σκηνές της Αποκαθήλωσης, οι οποίες ιστορήθηκαν για την προσπετίβα του Αγίου Γεωργίου του Πετρούτσου και σήμερα, εκτός από ένα μέρος τους που φυλάσσεται στο Μουσείο, φιλοξενούνται στην μετασεισμική Ανάληψη, η αγνώστου δημιουργού σύνθεση «Ίνα τι…», που έχει ταυτισθεί με την έξοδο του Εσταυρωμένου από το Μόλο το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, η αναγεννησιακής τέχνης αισθητική του Επιταφίου της, η δακρυρροούσα γλυκύτητα της Mater Dolorosa, καθώς και πολλά άλλα, από τις επώνυμες εκφράσεις, ως την λαϊκή θρηνωδία, δείχνουν το πόσο ο Τζαντιώτης τίμησε και τιμά τις βαρύτατες και σωτήριες αυτές ημέρες του χρόνου και το πόσο βαριά σε κληρονομιά είναι για τον τόπο μας η εφταήμερη αυτή περίοδος, η οποία και για το λόγο αυτό στη Ζάκυνθο είναι όντως Μεγάλη.
Το κλίμα αυτό έζησαν κι όσοι το βράδυ της περασμένης Μεγάλης Δευτέρας, 9 Απριλίου 2012, βρέθηκαν στον κατάμεστο Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων της πόλης μας, όπου λίγο μετά την ακολουθία του Β΄ Νυμφίου, με την τόσο μεστή ποίηση και την άνοιξη του ελληνικού λόγου, παρακολούθησαν την συναυλία του συνόλου πνευστών οργάνων «Εν πνεύσει», με έργα των ημερών και κυρίως κομμάτια λύπης και πένθους, ενώ ο Ελκόμενος της δικής μας παράδοσης έστεκε με τον «κεκοσμημένο χιτώνα» του πάνω στο ξυλόγλυπτο τετράποδο, εν μέσω υμνωδών και μουσικόφιλων, όπως αληθινά του ταιριάζει.
Μπρος από το ξυλόγλυπτο κι επιχρυσωμένο τέμπλο του Αγίου Σπυρίδωνα του Φλαμπουριάρη, που διασώθηκε, μετά το σεισμό, στην παραπάνω εκκλησία και κάτω από το βλέμμα μιας ιδιόρρυθμης Pieta, η οποία απεικονίζει την πονεμένη Θεοτόκο να κρατά στα χέρια της τον Εσταυρωμένο –θέμα πολύ αγαπητό στην ντόπια εικαστική δημιουργία– ακούστηκαν έργα των Edw. H. Grieg, W. A. Mozart, Er. Chopin, G. Verdi, L. V. Beetoven, M. Bertolucci, καθώς και των δικών μας ανώνυμων συνθετών, δίνοντας παρηγοριά - ή πιο σωστά σολωμική παρηγορία- στα σπαράγματα των προσεισμικών δημιουργών και δικαιώνοντας την υγρασία, που δίκαια φθείρει την μετασεισμική βλασφημία των τοίχων!
Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσαν οι δύο δημιουργίες του νεαρού συμπατριώτη μουσικού Διονύση Μυλωνά, ο οποίος είχε την ευθύνη της οργάνωσης και την διεύθυνση της ορχήστρας. Είναι τα «Δάκρυα Αγίων» και «Άγιος Θεόφιλος», που μπόρεσαν να σταθούν δίπλα στα μεγάλα δημιουργήματα και να επιβεβαιώσουν πως η Ζάκυνθος, παρά τα όσα προβλήματα και παρά τις επικίνδυνες πληγές της, μπορεί ακόμα να δημιουργεί και τα παιδιά της, η νεώτερη γενιά της, αυτή που θ’ αντιδράσει στον εξευτελισμό των γονέων της και τη γενιά της μπετονένιας γκαρσονιέρας, θα βοηθήσουν έτσι ώστε να επαληθευθεί ο ποιητής και το «χάσμα π’ άνοιξ’ ο σεισμός» να γεμίσει και πάλι άνθη.
Ήταν πράγματι σημαντικές και οι δύο αυτές συνθέσεις του πολλά υποσχόμενου Διονύση Μυλωνά και εκείνο το βράδυ καταλάβαμε πως «μπορεί να χάθηκαν τα δαχτυλίδια, αλλά έμειναν τα δάχτυλα», που γράφουν σήμερα ποιήματα στη νεώτερη Ζάκυνθο, που γεμίζουν δημιουργικά τον καμβά, αλλά μπορούν να συνθέσουν και νότες, έτσι ώστε να χαρεί και πάλι η Mater Dolorosa κι ο αμφιπρόσωπος Αμνός στην επιτάφια γαλήνη του να αισθανθεί το άρωμα των νεραντζανθών, που του τα στέρησε ο νεοπλουτισμός και του τα άρπαξε η άγνοια κι ο αναλφαβητισμός των τυφλών και μωρών τυχάρπαστων.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνο το βράδυ πολλοί πρέπει να είδαν την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, που την κυριώνυμο ημέρα της την είχε κρύψει η παράδοξη φετινή κακοκαιρία κι από τότε ν’ άρχισαν να ελπίζουν σ’ ένα Πάσχα, μια Ανάσταση και ανάταση, μια και στ’ αποκαΐδια της θεομηνίας μπόρεσαν να σωθούν κάποιες σπίθες.
Ιδιαίτερα σημαντική ήταν κι η παρουσία ενός συνόλου καλλιφώνων υμνωδών, οι οποίοι υπό την διεύθυνση του πρωτοψάλτη της εκκλησίας του Αγίου μας κ. Ιωάννη Σούλη, απέδωσαν ύμνους των ημερών και μας μετέφεραν στο γνήσιο κλίμα της αληθινά Μεγάλης Εβδομάδας.
Η συναυλία της Μεγάλης Δευτέρας στον Μητροπολιτικό ναό της πόλης μας τείνει να γίνει θεσμός και αυτό είναι απαραίτητο. Μετά από μια μικρή παύση, επανήλθε κι εφέτος κι ενίσχυσε την ταυτότητά μας. Έδωσε άλλη διάσταση στην καταγωγή μας.
Να είναι καλά αυτοί που την επανέφεραν και την διοργάνωσαν. Αυτοί που μας την πρόσφεραν. Μας χάρισαν ένα άλλου είδους Gloria.
Και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου