Είχαμε πόλεμο, βλέπεις.
Ένα γυμνάσιο και με το ζόρι,
αφού δεν ανοίγαμε βιβλίο όλο το απόγευμα.
Μαχόμαστε ακατάπαυστα,
ζωνόμασταν τα ξύλινα πολυβόλα μας
και η παγωμένη Πίνδος έπαιρνε φωτιά.
Βέβαια κάποια απογεύματα τσακωνόμασταν γιατί
άλλος ήθελε να πολεμήσουμε το ’21, άλλος το ’40
και άλλος «καουμπόηδες – ινδιάνοι».
Η συνέχεια ήταν το βράδυ στο τζάκι
που οι μεγάλοι μας εξιστορούσαν φονικά βεντέτας
και μεταφυσικές ιστορίες
καθώς μαδάγαμε τα πουλάκια, απ’ το κυνήγι της μέρας.
Εκατομμύρια πουλιά πρέπει να σκοτώσαμε εκείνα τα χρόνια, θεέ μου!
Μα τι να κάναμε. Αυτά έχει ο Πόλεμος.
Το καλοκαίρι που βγαίνανε στους δρόμους τα κορίτσια
παίζαμε μήλα,
γιατί δεν ξέρανε να χειριστούν τα πολύπλοκα όπλα μας.
Βέβαια ήταν επώδυνο γι αυτές
αφού τις ρημάζαμε με τις δυνατές μπαλιές μας,
σε μια προσπάθεια να τους επιστρέψουμε το μήλο
που κάποτε μας στοίχισε έναν ολόκληρο παράδεισο.
Μα η πιο μεγάλη μαγκιά ήταν στις εκλογές
που ερχόντουσαν αληθινοί στρατιώτες στο χωριό,
με πραγματικά όπλα,
και αφού κοιμόντουσαν στο σχολείο μας
είχαμε κι εμείς το δικαίωμα να τους ξεναγήσουμε στο χώρο,
και μια φορά μας άφησαν ν’ αγγίξουμε τα όπλα τους
και μας είπαν ότι τα λένε Μ1 και πως είχαν πολεμήσει στον πόλεμο του ’40.
Όταν βγήκαμε έξω ήμασταν πενήντα πόντους ψηλότεροι και γεροδεμένοι
Δεν καταδεχόμαστε τα ξύλινα τουφέκια μας
μονάχα σφίγγαμε τα δόντια και τις γροθιές μας σιωπηλοί
σα να ‘χαμε σκοτώσει
ίσα με τρεις χιλιάδες γερμανούς ο καθένας.
Αλήθεια!
Περίεργο δεν είναι!
Ύστερα από τόσες κακουχίες και πολέμους
δεν κατάφερα να γίνω άντρας
ούτε καν στρατιώτης δεν πήγα.
Μονάχα τριγυρνάω με την αναπηρική μου Μοτοσικλέτα
φυτοζωώντας με το επίδομα
του Ανάπηρου Πολέμου. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου