ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΒΡΟΧΗ
Αυτή η βροχή που σε χτυπάει
και την καρδιά σου μαστιγώνει
τα όνειρα σου διαπερνάει
τους ουρανούς σου περιζώνει.
Ολόγυρά σου μοναξιά, σκοτάδι
γυμνώσανε τα δέντρα από πουλιά
βουλιάζει το γαλάζιο το φεγγάρι
με κάθε τής βροχής σταλαγματιά.
Ουράνιο τόξο δεν πλανιέται πουθενά
παρηγοριάς ελπίδα για να φέρει
ότι θε να ΄ρθει πάλι ξαστεριά
κλαρί ελιάς ότι θα φέρει περιστέρι.
Κι όλο πληθαίνει η ατέλειωτη βροχή
σε λίγο θα ΄χουν οι σταγόνες πλημμυρίσει
την καμαρούλα τη μικρή, τη φτωχική
κ’ η Ανεμώνα στις καρδιές δεν θα ανθίσει.
ΦΡΑΓΜΟΙ
Γι’ αυτά που μούδωσες ζωή, σ’ ευχαριστώ
και για όσα ήθελες και όμως δεν μου πήρες
ήσουν απλόχερη πολύ σε δάκρυα, σε λυγμούς,
πίκρες και λύπες, στεναγμούς, ρυτίδες.
Μου ΄βαλες φίμωτρο στα χέρια, στη φωνή
με αλυσόδεσες σφιχτά πάνω στη γη
μα εγώ κατάφερα και πέταξα ψηλά
ίσια σε κοίταξα στα μάτια θαρρετά
τις αλυσίδες έσπασα και σου βροντοφωνάζω,
λεύτερη είμαι εγώ ζωή και δε σε λογαριάζω
εσύ, ας λες πως σε καλούπια μ’ έχεις δέσει
Σου ΄χει διαφύγει κάτι σοβαρό:
Φραγμοί Δεν Μπαίνουνε Στη Σκέψη!
Γι’ αυτό Ζωή, Σ’ ευχαριστώ.
Φωτό: π. Π. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου