© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Δημήτρη Γ. Μαγριπλή: ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ (νέο διήγημα)

Kukl sad by Aram Vardazaryan, 2011
Παλεύω να γράψω για μια σταγόνα που ρέει πάνω σε ένα πράσινο φύλλο. Μια κρυστάλλινη νερένια μπάλα που με ρυθμούς σαλιγκαριού φτάνει στα άκρα. Ζυγίζεται μπροστά – πίσω, γεμίζει και υποχωρεί. Μετά από κάμποσες ταλαντεύσεις το αποφασίζει. Κάνει λοιπόν την απόπειρα. Βουτά στο κενό.

Αμέσως γυρίζω κανάλι. Τι σκέψεις κάνω; αναρωτιέμαι. Εδώ η εθνική οικονομία καταρρέει κι εγώ ονειρεύομαι κρυστάλλινες μπάλες; Μάλλον το δελτίο ειδήσεων στο κρατικό κανάλι φταίει, λέω και ησυχάζω. Συγχρονίζομαι αμέσως με ζωντανές αμερόληπτες ιδιωτικές ειδήσεις και ξαναγυρίζω το μυαλό μου στον δείκτη του χρηματιστηρίου αξιών. Κατρακύλα. Με πιάνει κρύος ιδρώτας, μα θυμήθηκα πως μόνο χρωστώ.

H στάλα συνεχίζει να ταξιδεύει κατακόρυφα. Αθόρυβα, απροειδοποίητα και ξαφνικά σημαδεύει ευθεία στη γη. Ο χρόνος παγώνει και ο άνεμος την παίρνει στη ράχη του. Καμπύλη και πάλι ψηλά.

Σηκώνομαι να φτιάξω ρόφημα. Πιάνω το μπρίκι και ανοίγω τη βρύση. Χείμαρρος. Και κείνη η στάλα…

Πάνω από πόλεις, πάνω από χωριά, πάνω από τα δένδρα του δάσους. Στο σύννεφο σμίγει με κάμποσες άλλες. Το φορτίο βαρύ και η νεφέλη το αφήνει να ρεύσει. Αγγίζει ξανά μια πράσινη χούφτα. Ισορροπεί πάνω στο νεύρο και αφήνεται στην έκπληξη. Ο λίβας την βλέπει και οργίζεται. Τινάζει τα φύλλα και παίρνει μαζί του την κόρη του. Την κλίνει στη σκόνη και αυτή ερωτεύεται. Σκόνη και στάλα ποτίζει τη πλάση. Χωρίς ενδοιασμούς προσγειώνεται και μετά από επίπεδη πρόσκρουση γεννάει μικρές εικόνες της. Η κάθε μια αφήνει τη στάμπα της και ύστερα απελευθερωμένες ενώνονται πάλι. Μια σταγόνα που ταλανίζεται στο άκρο του φύλλου.
 
Κάθομαι πάλι. Πέφτω επάνω στο αγαπημένο μου τηλεπαιχνίδι. Ένα παιδί παραδέχεται ότι έκλεβε τη μάνα του. Εκείνη χαίρεται για τη δημοσιότητα του κανακάρη της και αυτός ομολογεί το πάθος του τζόγου. Το ακροατήριο τον επικροτεί και όλα δείχνουν ότι θα πάρει το έπαθλο. Μουσικούλα και μετά ο παρουσιαστής διατυπώνει την πιο κρίσιμη ερώτηση: «Έχεις ποτέ κοιμηθεί με την γυναίκα του καλύτερού σου φίλου»;

Αλλάζω κανάλι και κοιτώ τις φωτιές στην μακρινή ήπειρο. Τα κάψανε όλα. Δένδρα, φυτά κάθε λογής, σπίτια, ανθρώπους, ένα κοάλα πασχίζει να καταλάβει τι έγινε. Προτιμά στο τέλος τη φυλακή παρά το σκηνικό της αποκάλυψης. Οικειοθελώς δέχεται την στοργική αγκαλιά του δεσμοφύλακά του.
Η στάλα έχει τη δική της μαγεία…

Ο πρόσκαιρος ήλιος την κάνει καθρέφτη. Ξαφνιάζεται το πουλί και πετάει απότομα. Την παίρνει στα πούπουλα και την αφήνει να γλιστρήσει στο λουλούδι. Σταγόνες στο κόκκινο. «Για δες!» λέει ο άνθρωπος και κόβει το άνθος. Τινάζει τη δροσιά του απότομα. Η στάλα υψώνεται και ύστερα την υποδέχονται του πεύκου οι κλώνοι. Από κλαδί σε κλαδί και από βελόνα σε βελόνα κοντεύει στο έδαφος. Τώρα πια θα χαθεί.

Χάθηκε η πόλη ολόκληρη από τις βόμβες. Παιδιά που τρέχουν κλαίγοντας. Μάνες που αλαλάζουν, κάποιοι άντρες που ορκίζονται εκδίκηση, φωνές, ουρλιαχτά και αλλόφρονες φαντάροι με συσκευές φλογοβόλων στην πλάτη τους. Ένα καράβι βουλιάζει αναφανδόν και μια κοπέλα εκλιπαρεί τον σύζυγό της να γυρίσει στο σπίτι για να την δέρνει και μετά να της κάνει έρωτα. Αναζητείται ένα παιδί. Χάθηκε νύχτα από το χέρι της μάνας του.

Αγρότες κλείνουν τα σύνορα. Στα Τέμπη γίνεται επανάσταση. Τουλάχιστον μέχρι την Πέμπτη. Μετά θα συνεδριάσουν οι εκπρόσωποι και θα δουν. Να βάλω ξυπνητήρι για το πρωί. Τελικά μάλλον ονειρεύομαι μπροστά σε μια προσφορά της τηλεαγοράς.

Ονειρεύομαι να περιγράψω μια σταγόνα που χάνεται πάνω στην άνυνδρη γη. Που τρυπώνει στις ρυτίδες της και κλείνεται στα μυστικά του κάτω κόσμου. Που ακολουθεί τα μονοπάτια των σκιών και δροσίζει πληγωμένους αφανείς. Γλιστρά στα ξεραμένα χείλη τους και δίνει αυτό που επιθυμούν οι κολασμένοι. Εκεί που η ζωή μοιάζει με σταγόνα στο χρόνο και οι ανάσες ξερνούν φωτιά και χολή. Στον στερεμένο ποταμό είναι ενθύμηση και στα βουβά πρόσωπα ήχος. «Ακούς πώς κυλά;» Από στιγμή σε στιγμή και από αγωνία σε αγωνία. Γίνεται ιδρώτας πάνω σε πτώματα. Γίνεται δάκρυ και αναβλύζει στα μάτια μου.

Ξυπνώ και ξέρω ότι ονειρεύτηκα. Ντρέπομαι λίγο. Να κοιμάμαι μπροστά στο δέκτη; Τόσο πολύ μεγάλωσα; Θα έχει κάποια ταινία. Αρχίζω να ψάχνω. Μετά τα μεσάνυχτα πάντοτε βρίσκεις κάτι ενδιαφέρον.

Αφιερώνω τη ματιά μου στο έργο. Όμορφα πλάνα. Σε ένα ήσυχο δάσος κυλά το ποτάμι. Κάποιος ψαρεύει πέστροφες. Πετά το καλάμι και περιμένει. Κάτι τσιμπά. Το τραβά και ένας εξωγήινος εμφανίζεται και του παίρνει τη ζωή. Τρομοκρατήθηκα και πρόλαβα να κλείσω το κουτί.

«Τι σκατά», λέω.

Το δάκρυ τρέχει στο πρόσωπο. Το κλείνω στην χούφτα μου και κείνο κυλά προς τα δάχτυλα. Στις άκρες γυρνά πάλι πίσω, επάνω στη γραμμή της ζωής. 
----------------------------------------------
Ο Δ. Γ. Μαγριπλής είναι διδάκτορας της Κοινωνιολογίας και πρωτοεμφανίστηκε στην λογοτεχνία με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης και τα «Μαθήματα Κηπουρικής και άλλα διηγήματα», από τις εκδόσεις Σοκόλη, το 2007. Το 2010 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική του συλλογή: «Στα τέταρτα του χρόνου» στο «Χρώμα και λόγος», Επί- γνωση / Αν. Σταμούλης, Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με την εικαστικό Α. Κοκονάκη. Το 2011 κυκλοφόρησε η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο: «Κρυφές Ενοχές», στην σειρά Επί- γνωση, του εκδοτικού οίκου Αν. Σταμούλη, στην Θεσσαλονίκη. Το 2012 αναμένεται να κυκλοφορήσει η νέα συλλογή διηγημάτων του, με τίτλο: «Η μετάλλαξη της γυναίκας μου», από εκδοτικό οίκο της Αθήνας. Τα βιβλία του κυκλοφορούν διαδικτυακά, σε όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρας.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μπαλαντα λυπητερη και πενθιμη για το χαμενο ονειρο!!! Μπραβο Δημητρη !!! Θανος.

Related Posts with Thumbnails