Γράφει και διάλεξε την φωτογραφία ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΝΤΑΡΑΚΗΣ
Υπάρχουν στιγμές, που αυτός ο κόμπος στο λαιμό μεγαλώνει, η ανάσα αρχίζει να ρετάρει και τα μάτια υγραίνουν γουρλωμένα και αποσβολωμένα. Είναι η στιγμή της λεγόμενης προσωπικής αδικίας. Όταν νοιώθουμε ότι τσαλαπατιέται η αξιοπρέπειά μας και ο σεβασμός από τους άλλους βρίσκεται στο ναδίρ.
Αλήθεια αυτή η ρημάδα η αξιοπρέπεια πώς αξιολογείται από τον σύγχρονο και συνάμα χτυπημένο από τη κρίση άνθρωπο;
Ανάλογα τις προσλαμβάνουσες βιωματικές παραστάσεις, τα πολιτιστικά αποκτήματα, το πάχος της αθηρωματικής πλάκας, που έχει η γνώση απέναντι στις αρτηρίες της μικροπρέπειας, ανθονανουρίζεται ο βλαστός της αξιοπρέπειας.
Ένας βλαστός, που για να μεγαλουργήσει σε ένα μολυσμένο περιβάλλον χρειάζεται λίπασμα από τον εσώτερο κόσμο μας. Μια πολιτεία με δαιδαλώδεις μηχανισμούς αποθήκευσης, με γρανάζια ανάστροφης πορείας αλλά ταυτόχρονα με ορθές ταλαντώσεις συνείδησης από τα σφουγγάρια της συλλογικής μνήμης, είναι η γεωγραφική αποτύπωση του εσώτερου κόσμου μας.
Ο θυμός, η σεισμοειδής έκρηξη των νεύρων, ο πυρετός της εκδίκησης πρέπει να είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα της οργιώδους αδικίας;
Ό,τι βλέπουμε σκιαγραφούμε, ό,τι ακούμε λέμε, ό,τι αισθανόμαστε πράττουμε. Όμως για να συνδεθούμε με την αξιοπρέπεια, θα πρέπει να νηστέψουμε από τα υποπροϊόντα της επιφανειακής όρασης, ακοής και αφής.
Και να εκπαιδευτούμε στις πλατιές πεδιάδες της ουσιαστικής ταπεινότητας, χωρίς να υποκύπτουμε στον πειρασμό της ταπεινοφάνειας, της συμπόνιας, εξορκίζοντας την πονηρή σχέση του "δίνω για να απολαύσω πνευματικά δώρα", της αγάπης αποκηρύσσοντας τις ερπετικές μυθολάγνες σκέψεις της εγωιστικής ιδιοτέλειας.
Μια ενδελεχής ενδοσκόπηση, σαν ένα ερευνητικό υποβρύχιο που βυθίζεται στον ωκεανό της ζωής προκειμένου να ανακαλύψει τα ναυάγια με τους πολύτιμους λίθους. Αν το βυθόμετρό μας έχει ορθές παραμέτρους και γεμίζουμε από πνευματικούς πολύτιμους λίθους, τότε άστους μωρέ να μας αδικούν. Δεν ξέρουν και ελπίζουμε να μάθουν. Έτσι δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου