Υπάρχει και ο καθρέπτης...

Γράφει και διάλεξε την φωτογραφία ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΝΤΑΡΑΚΗΣ

Κοιταχθήκαμε στον καθρέπτη και μου φαίνεται ότι μεγαλώσαμε αρκετά ώστε να είναι εμφατικά με το πρώτο βλέμμα οι ρυτίδες και οι σχετικοί κύκλοι. Ποιος το φανταζόταν ότι θα ερχόμαστε σε αυτή την ηλικία... Εμείς, που ακόμη πιστεύουμε ότι μόλις τελειώσαμε το σχολείο. Εμείς, που ακόμη πιστεύουμε ότι δεν έχουμε μεγάλη διαφορά από την εφηβεία και τη νιότη αλλά μόνο που είμαστε φαντασιακά σε αυτή την ηλικία μέσω των παιδιών μας που αυτά την βιώνουν.

Και αυτά που μας έλειψαν και θέλαμε να τα αποκτήσουμε; Δεν ήταν βέβαια τα όνειρα μας πεζά και ρηχά ποτέ. Δεν αγωνιούσαμε για την απόκτηση σπιτιών, αυτοκινήτων, χρημάτων και άλλων καταναλωτικών παγίδων αλλά για την εδραίωση κάποιων ιδεών στο μεταίχμιο του ιδεατού και του ρεαλισμού.

Πολλά χρόνια περάσανε, αλλά εμείς βουτηγμένοι στη καθημερινότητα, αφήσαμε να περάσουν δεκαετίες, βάζοντας την λέξη μετά, ως επακόλουθο κάθε ονείρου. Αγνοήσαμε τους βιολογικούς ρυθμούς μας, αλλά και την βιολογική κλεψύδρα μας. Ξεχαστήκαμε, φτιάχνοντας πλαστικούς ρυθμούς ζωής με υποκρισίες και θεατρινισμούς. 

Και έφτασε ή φτάνει η ώρα του απολογισμού. Η ώρα του απολογισμού δεν έχει καμία σχέση με την ώρα του αποχωρισμού, αν και καμιά φορά μπορεί να ταυτίζεται.

Στην ώρα του απολογισμού δεν εμφιλοχωρούν όλα τα αποκτηθέντα αντικείμενα, που, στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνουν κτερίσματα στην ώρα του αποχωρισμού. Αυτή την ώρα που θα γίνεται ο απολογισμός θα επικρατεί σιγή. Η ορμητικότητα της νιότης πού διοχετεύτηκε; Σε μικρότητες, σε άνυδρες αντιπαραθέσεις, σε άγονους ανταγωνισμούς; Φτιάξαμε κάστρα ατομικής και οικογενειακής περιφρούρησης ως θέσφατα ιδανικά;

Περνάγαμε από εξετάσεις και εμείς νομίζαμε ότι οι ανυπέρβλητες δυσκολίες αποτελούν κοσμική κατάρα. Αποδιώξαμε τον πόνο ως φευγαλέο παρατράγουδο, αλλά κατάληξε να είναι μόνιμη επωδός της ζωής μας. Θελήσαμε και επιδιώξαμε την ηδονή της ρηχής ευχαρίστησης και τελικά στην μηχανή της βάλαμε και άλλες ηδονές αλλά το ανικανοποίητο παρέμεινε. Οι ηδονές μας πολλαπλασιάστηκαν, αλλά ο πόνος βασίλευε.

Η απλότητα, το φευγαλέο φιλί, η αλήθεια, το χάδι, η σεμνότητα. η τρυφερή ματιά και η συμπόνια έμειναν στο ράφι των αχρησιμοποίητων.

Μήπως ήρθε η ώρα να χρησιμοποιηθούν;