π. Παναγιώτη Καποδίστρια: Ο ΑΠΟΜΑΧΟΣ (διήγημα)

Είναι κάποιες μικρές, άηχες ιστορίες, για τις οποίες ουδόλως ενδιαφέρεται η Ιστορία. Έχει άλλες συγκλονιστικότερες περιπτώσεις να καταγράψει.

Ο Τάσης υπήρξε μιαν ολόκληρη ζωή βοσκός. Όλα του τα χρόνια χαρακτηρίζονταν από την αγάπη και την καθημερινή μέριμνά του για τα ζωντανά του. Κατσίκες, κριάρια, προβατίνες, τραγιά, νεογέννητα κατσικάκια ή προβατάκια! Πώς θ' αποκτηθούν, θα τραφούν, θα συνευρεθούν, θα γεννήσουν, θ' αρμεχτούν, θα εκποιηθούν. Και πάλι αποξαρχής. Έκθετος στους αέρηδες, στη βροχή, στους καύσωνες, στις εναλλαγές τόσων και τόσων εποχών, έμαθε απέξω κι ανακατωτά την διάλεκτο της Γαίας, της Χλωρίδας και της Πανίδας του περιβάλλοντος, του οποίου υπήρξε γέννημα, θρέμμα και ξόδεμα.

Τα γνωστά τσαλίμια του Χρόνου τον έφεραν εκτός της κορυφαίας (γι' αυτόν) ασχολίας, που νοηματοδοτούσε πατόκορφα την ύπαρξή του... Αρρώστειες, γεράματα, χίλια δύο προβλήματα. Απόμαχο, λοιπόν, τον συναντώ κάθε απόγευμα να πηγαινοέρχεται στα δρομάκια των λιοστασιών, ενώ ανταλλάσσουμε εγκάρδιο χαιρετισμό. Σχεδόν πάντα στο ίδιο σημείο. Πρώτη-δεύτερη φορά δεν έδωσα σημασία. Κάποια στιγμή όμως απορώ για το καθημερινό, πολύ συγκεκριμένο δρομολόγιό του. Κι εκείνος, με απλότητα μικρού παιδιού, μού αποκαλύπτει τον ουσιαστικό λόγο της βόλτας του:

- Εδώ παραδίπλα είναι το μαντρί του κουμπάρου μου του Νιόνιου, με πληροφορεί. Και συνεχίζει: Κάθε απόγιομα, μόλις μαζευτούνε από τη βοσκή τα ζωντανά του, έρχουμαι και ο ίδιος, να τα θαγμάσω για λίγη ώρα και να τα καμαρώσω, έστω και από μακρία!!!...