[Μικρή ανθολόγηση από το: Μαχμούντ Νταρουίς, Κατάσταση Πολιορκίας, (μετάφραση από τα αραβικά: Αγγελική Σιγούρου - Επιμέλεια: Ρόνι Μπου Σάμπα), εκδ. Μαΐστρος, Αθήνα 2010]
Εδώ, μετά του Ιώβ τα ποιήματα, πια δεν προσμέναμε κανέναν…
*
Εδώ, δεν υπάρχει εγώ
Εδώ ο Αδάμ θυμάται τον πηλό του
*
Ο ουρανός του πρωινού μολυβένιος
Της νύχτας πορτοκαλένιος.
Ενώ οι καρδιές παραμένουν ουδέτερες
Όπως τα τριαντάφυλλα του φράχτη.
*
Λέει, στο χείλος του θανάτου:
Χώρο δεν βρίσκει πλέον η απώλεια.
Ελεύθερος πλάι στην ελευθερία μου
Και με το αύριο στο χέρι μου…
Σε λίγο θα μπω στη ζωή μου.
Θα γεννηθώ ελεύθερος, χωρίς γονείς.
Θα επιλέξω για όνομά μου τα γράμματα του κυανού…
*
Μόνοι, είμαστε μόνοι ως το μεδούλι
εκτός μονάχα από τις επισκέψεις ενός ουράνιου τόξου.
*
Θα μπορούσαμε κάποιον να βλάψουμε
Ή κάποια χώρα,
Αν έστω από μακριά
Αν έστω για μοναδική φορά
Μας είχε αγγίξει μιας χαράς η ψιχάλα;
*
Η πολιορκία είναι αναμονή
Αναμονή πάνω σε μια σκάλα γερμένη μες στην καταιγίδα.
*
Πάνω στο μονοπάτι που φωτίζει εξορίας φανάρι,
βλέπω μια τέντα ανεμοδαρμένη:
Ο νότος ατίθασος στον άνεμο
Η ανατολή μια δύση μυστικιστική
Η δύση μια ανακωχή, να κόβουν οι νεκροί το νόμισμα της ειρήνης,
Όσο για το βορρά, το μακρινό βορρά,
δεν είναι ούτε γεωγραφία, ούτε σημείο του ορίζοντα,
Είναι το πάνθεον των θεών!
*
[Στο θάνατο:]
Ξέρουμε με ποιο άρμα
έφτασες. Ξέρουμε τι ζητάς… Γύρνα πίσω,
μ’ ένα μονάχα δαχτυλίδι κι απολογήσου
στους στρατιώτες και τους αξιωματικούς, λέγοντας:
Οι νεόνυμφοι μ’ είδανε που τους κοιτούσα,
Δίστασα, έπειτα επέστρεψα τη νύφη στους δικούς της…
δακρυσμένη!
*
Λίγο απ’ το απόλυτο, το μπλε το ατέλειωτο
Αρκεί
Για να ελαφρύνει το φορτίο ετούτων των καιρών
Να καθαρίσει ετούτο το βουρκότοπο.
*
Έγραψα είκοσι σειρές για τον έρωτα
Και μου φάνηκε
Πως η πολιορκία αυτή
Οπισθοχώρησε είκοσι μέτρα!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου