Κίνησις, Ισορροπία. Χαρακτικό της Ζωής Αλαφούζου, έργο 1999. |
Ο γάμος, όμως, της Τζαντιώτισσας κοντέσας και του Κορφιάτη στρατιωτικού δεν φαίνεται να πήγε και τόσο καλά, για άγνωστους σε εμάς, μέχρι σήμερα, λόγους. Έτσι πολύ πιθανόν πριν το 1082 ο τελευταίος παίρνει τα δύο του παιδιά και φεύγει για το Λιβόρνο της Ιταλίας, εγκαταλείποντας οριστικά την γυναίκα του.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1805, η εγκαταλελειμμένη σύζυγος, μέσω του Πρωτοπαπά Ζακύνθου, υποβάλει αίτημα για διαζύγιο στον Μητροπολίτη Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης Ιωαννίκιο Άννινο, πολύ πιθανόν για να μπορέσει να παντρευτεί τον δεύτερο σύζυγό της, τον Κωνσταντίνο Καλέκα. Την θετική απόφαση του οικείου ιεράρχη μας την διέσωσε ένας άλλος χαλκέντερος ιστορικός, στον οποίο πολλά χρωστάει η Ζάκυνθος, ο εκ Κερκύρας διωγμένος, λόγω θρησκευτικού φανατισμού και ευρών καταφύγιο στο νησί μας, Σπυρίδων Δε Βιάζης, ο οποίος τη δημοσίευσε σε σχετική του εργασία στο περιοδικό Ακρίτας (έτος β΄ 1905 - 1906, σ. σ. 282 -294). Σε αυτήν φαίνεται η δικαίωση της Ανδριανής και η καταδίκη του Ιωάννη.
Το πολύτιμο αυτό ντοκουμέντο εντόπισε πολύ αργότερα η Τζίνα Κονίδου, κόρη του γνωστού συγγραφέα και καλβιστή Κ. Πορφύρη, η οποία σε πολύτιμο κείμενό της, το οποίο δημοσιεύεται στο γνωστό περιοδικό της Ζακύνθου Περίπλους (Χρόνος Θ΄, τεύχος 34 - 35, Ζάκυνθος 1993, σ. σ. 229-232), το αφιερωμένο στον δημιουργό των «Ωδών», στέκεται σε μια λεπτομέρειά του, καθόλου ασήμαντη και από αυτήν προσπαθεί να φωτίσει την πτυχή αυτή της ζωής του ποιητή, η οποία αναμφίβολα τον στιγμάτισε και τον επηρέασε σε όλη τη ζωή και το έργο του.
Συγκεκριμένα η ερευνήτρια, με τις νομικές της γνώσεις, στέκεται στην απόφαση του Ιωαννίκιου Άννινου και στο σημείο όπου χαρακτηριστικά αναφέρει: «[…] τα πάντα ο αυτός Πανιερώτατος καλώς σκεψάμενος ποιών τον πομπώδη στοχασμόν εις τας δικαίας αιτήσεις της ρηθείσης γυναικός και εις τον επικείμενου αυτής κίνδυνον κατά χρεωστικάς ειδήσεις ληφθείσας παρά του ιδίου αυτού αρχιερατικού επιτρόπου μεγάλου οικονόμου και Πρωτοπαπά Ζακύνθου, δυνάμει της αρχιερατικής αυτού εξουσίας εν Αγίω Πνεύματι, θεσπίζει και θεσπίζων δογματίζει: ότι η Κυρία Ανδριάνα Ρουκάνη, διαζευχθείσα παρά του ανδρός της Ιωάννου Κάλμπου, να μένη ελευθέρα απεράσαι ως βούλεται. Αυτός δε ο Ιωάννης, ως εγκαταλείψας την ιδίαν ομόζυγον, εις εκπλήρωσιν των ιερών κανόνων, να μένη δεδεμένος και κεκωλυμένος πάσης ετέρας νομίμου συζεύξεως […]».
Στην απόφαση αυτή, δηλαδή, όπως η ίδια η Τζίνα Κονίδου εντοπίζει και μάς επισημαίνει, υπάρχει κάτι παράδοξο. Ο Μητροπολίτης επιβάλει την ποινή της αγαμίας στον Ιωάννη Κάλβο. Αυτό, όμως, έχει να συμβεί αιώνες.
Για να τεκμηριώσει την άποψή της η ερευνήτρια, κάνει μια σύντομη, αλλά τεκμηριωμένη αναδρομή στο ιστορικό της ποινής της αγαμίας και παράλληλα εξετάζει την δικαστική πρακτική, που στηρίζεται στα έθιμα. Από πουθενά, όμως, δεν προκύπτει η από αιώνες καταργούμενη εφαρμογή της και επιβολή της να έχει επιβληθεί και σε άλλη περίπτωση. Συγκεκριμένα η ίδια παρατηρεί: «Η ρητή απαγόρευση σύναψης νέου γάμου του υπάιτιου συζύγου δεν επανεμφανίζεται, ούτε για τη γυναίκα ούτε για τον άνδρα. Η ποινή της αγαμίας δεν καταργείται βέβαια ρητά, πανηγυρικά, καταργείται όμως εν τοις πράγμασιν, σιωπηρά, ή εν πάση περιπτώσει περιπίπτει σε αχρηστία». Αυτό που απασχολεί όλους είναι το γιατί, όπως η ίδια προβληματίζεται «δέκα τρεις αιώνες μετά, το 1805, ένας επίσκοπος “ξεθάβει” την ποινή αγαμίας και την επιβάλλει στον υπαίτιο σύζυγο… Και μάλιστα, αυτό συμβαίνει μερικά χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, και συμβαίνει και στα Επτάνησα όπου ο απόηχός των αρχών του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης είναι ακόμα εντονότερος απ’ ό,τι στην υπόλοιπη, τουρκοκρατούμενη, Ελλάδα».
Η απάντηση σε όλα αυτά τα σημαντικά και σπουδαία, που η κόρη του συγγραφέα του «Αγέλαστου» μας επισήμανε, είναι δύσκολο να δοθεί, κυρίως μετά την οριστική καταστροφή και τον χαμό του αρχείου του νησιού μας τον κακοθύμητο εκείνο Αύγουστο του 1953. Ίσως, όμως, στην γειτονική Κεφαλονιά, την έδρα του τότε επισκοπικού θρόνου της περιοχής, μπορεί κάτι να βρεθεί και να φωτίσει την υπόθεση.
Η σημερινή μας, βέβαια, αναφορά στην αξιοπρόσεκτη αυτή εργασία δεν αφορά τόσο τον ίδιο τον «Φιλόπατρι» ποιητή, όσο την ίδια την Τζίνα την Κονίδου, η οποία πρόσφατα και πρόωρα έφυγε από κοντά μας. Είναι, με λίγα λόγια, ένα απλό και ευλαβικό μνημόσυνό της, μια και μπόρεσε, έστω και ελάχιστα, να ξεφύγει από το στίγμα του παιδιού του επώνυμου και να μας δώσει τα δικά της δείγματα γραφής. Και το πόνημά της αυτό δεν είναι το μόνο. Υπάρχουν και άλλα.
Αυτή η σελίδα θέλησε να αντικαταστήσει, συνεχίζοντας, τα παλιά μονόφυλλα, τα οποία συχνά κυκλοφορούσαν στον τόπο μας σε παρόμοιες περιπτώσεις ή ακόμα και τα ειδικά βιβλιαρίδια, όπου τότε κυκλοφορούσαν και μας δείχνουν έναν πολιτισμό και μια ιστορία.
Ίσως τώρα η Τζίνα συνάντησε εκεί που πήγε τον ίδιο τον αξεπέραστο Κάλβο, την δικαιωμένη Ανδριανούλα, τον τιμωρημένο Ιωάννη ή και τον αυστηρό Ιωαννίκιο και της αποκάλυψαν το μυστικό.
Για μας σημασία έχει η υπογράμμισή της, ο εντοπισμός της λεπτομέρειας, η οποία είναι εξίσου σημαντική με την ανακάλυψη και την γνωστοποίηση του ίδιου του κειμένου.
Συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα της και την προσφορά του για τον Καρμπονάρο Ζακύνθιο, η κόρη του πρόσθεσε ένα μικρό λιθαράκι στο ψηφιδωτό της προσωπικότητας και της ζωής του.
Είναι μια σημαντική αιτία για να την θυμόμαστε.
1 σχόλιο:
Μου άφησαν έντονη αίσθηση πολλά σημεία αυτής της ιστορίας, που τη βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από πολλές οπτικές .
Δημοσίευση σχολίου