π. Παναγιώτη Καποδίστρια, ΕΙΚΑΣΙΕΣ (ποίημα)

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας

τη σορό του ήλιου πανσέληνος αν μου σταθεί
απαστράπτον εικόνισμα στου πηγαδιού τον πάτο

την αρμονία στο πορτρέτο κι ας με λοιδορεί

το νεύμα το άγιο λίγο πριν από το θαύμα

τη δόξα στον θρήνο σου

δόξα μου

καταφιλήσω

το ξύλο το θεοπρεπές μ’ όλα τ’ αγκάθια

τη σκουριά ευωδέστατη στα σύνεργα του πάθους

τα μάτια που μ’ εκλιπαρούν κι ας αποφεύγω

την εσχάτη λύπη πρώτη και καλύτερη

τη λάμψη στο αίμα σου

λάμψη μου

καταφιλήσω

τον Σπηλαιοκτήτη οπωσδήποτε αμέσως μόλις έρθει

της αγάπης τον μεγάλο Χορηγό πρωτότοκο από την άβυσσο

τον αρχαίον Αγροφύλακα όπου νά 'ναι

του κορμιού σου το ψωμί ψίχουλα ελέους

τις λέξεις στα χείλη σου
λέξεις μου

καταφιλήσω

το πρόσχημα του Απριλίου στον Μάιο

τους αιχμαλώτους έναν-έναν μετά την άλωση της πόλης μας

ψηφιακές ανυποψίαστων ηρώων επί το έργον

τον καθρέφτη στο πρόσωπο που είσαι εγώ

τη ζωή στον θάνατό σου

ζωή μου.

Αυτά είπεν ο Άνεμος και κατεφίλησεν αυτόν.

(10-13.3.2007)

[Από το βιβλίο Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, εκδ. Γαβριηλίδης 2007, σ. 83 εξ.]