© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Τάκη Βαρβιτσιώτη, ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ [7 ποιήματα]


[Μερικά από τα ποιήματα της ποιητικής συλλογής του Τάκη Βαρβιτσιώτη, Τα δώρα των Μάγων, εκδ. Καστανιώτη, 1999. Μια προσέγγιση στον Άνθρωπο και δημιουργό Τ. Β. , δείτε εδώ.]


ΜΥΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Ανακάλυψα μια νέα
Μυστική γραφή
Iδια σκιά που ξετυλίγεται
Δαντελλωτή
Μες στη ραγισματιά της μέρας
Ιδεόγραμμα χαραγμένο
Με το δάχτυλο της Περσεφόνης
Υπόγεια φλέβα
Που όμως αχτινοβολεί
Σκιά πλατύφυλλη
Σωρευτική
Θεοσκότεινο άνθος
Σφραγισμένο
Με τη σιωπή


ΜΟΝΟΣ

Μόνος
Σαν τον ναύτη που ανυψώνει το σινιάλο στο κατάρτι
Μόνος
Σαν μια σημαδούρα στο πέλαγος
Μόνος
Σαν ένα κουρέλι μέσα στη θύελλα
Μόνος
Σαν τον ανεμοδείχτη πάνω στο λόφο
Μόνος
Σαν ένα μάτι ανοιγμένο μέσα στα σύννεφα
Μόνος
Σαν ένα πουλί στην ερειπωμένη στέγη
Μόνος
Σαν τη βροχή στους έρημους δρόμους το φθινόπωρο


ΕΔΩ ΚΑΤΩ

Εδώ κάτω
Πιο κάτω από το μνήμα
Είναι το μαύρο κουβάρι της νύχτας
Η ξεθωριασμένη βούλα του νερού
Η κόμη της η παραχωμένη
Μεταλλαγμένη τώρα
Σε ουράνια φεγγοβολή
Του ονόματός της η αύρα
Η παρηγορητική


ΝΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Να που ξανάρχεται η καταιγίδα
Μ' έναν στρόβιλο άγριας μουσικής
Ο άνεμος κυνηγάει τ' αστέρια μέσα στα σύννεφα
Τρέχουν αίματα απ' τις ανοιγμένες πληγές τ' ουρανού
Χορεύτριες και χορευτές πάνω στις στέγες ξεφυλλίζουν
Τα μαύρα ρόδα του καπνού
Τα γκρίζα ρόδα της ομίχλης
Σέρνονται στο πεζοδρόμιο οι παλιές φωτογραφίες
Παγωμένες από το χρόνο
Και μένει η πόρτα μας αδιάκοπα ανοιχτή
Στο άσμα του θανάτου


ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Επιθυμεί να καλλιεργεί
Ιδιαίτερα τα κίτρινα ρόδα
Και τις ελικοειδείς αστραπές
Να φροντίζει
Φανταστικά πουλιά
Με γυάλινα ράμφη
Που αποδιώχνουν τη νύχτα


ΤΙ ΕΠΙΣΗΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

Τι επισημότητα του απογεύματος
Όταν μια μέρα του φθινοπώρου
Κάποια πανέμορφη νεράιδα
Αγγίζει με τα χέρια της
Το μαργαριταρένιο ουρανό!


ΕΠΙΘΑΛΑΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Τη βλέπω αλώβητη να ξεπροβάλλει
Από τα βάθη των καιρών
Δίχως να ξέρω την καταγωγή της
Δίχως να ξέρω το γιατί
Σαν θύελλα έρχεται με την αλουργίδα της
Με σαγηνεύει με τη φωνή της
Κι ύστερα χάνεται σε μια στιγμή

Είναι ολάκερος ο εαυτός μου
Η σωτηρία μου και ο χαμός μου
Πόσο η καδριά μου την ποθεί
Πόσο η καρδιά μου τη φροντίζει
Με την ανάσα ενός πουλιού
Κι ένα της θαύμα καρτερεί
Όπως ο πρίγκιπας του παραμυθιού

Ανέγνοιαστη όλο φτερουγίζει
Μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι
Ψάχνει να βρει τον ουρανό
Πρωί και βράδυ φωσφορίζει
Σαν άγγελος σ' ένα πηγάδι
Και σαν νεράιδα στο προσκεφάλι μου
Αφήνει πάντα ένα μαργαριτάρι

Κλείνω την πόρτα μου ερμητικά
Να νιώσω τον έρωτα τη χαρά
Μα ένας άνεμος σφοδρός μαζί της
Στα ουράνια με παίρνει στη νυφική της
Κλίνη απαλά να με κοιμίσει
Κι ευθύς ο Ορφέας με τη φωνή μου
Θέλει πια τώρα να τραγουδήσει

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ω, ευχαριστώ πολύ. Τι ωραίοι στίχοι!

Related Posts with Thumbnails