© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Χαριτίνης Ξύδη, [ΟΚΤΩ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ]


ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

Γυρίζω γύρω από μολύβια και χαρτιά
Κοινωνώ τους πρώτους χτύπους στη σελίδα
Αναζητώ απ’ της αφής τους τη φωτιά
Αρχή ξεκάθαρη κι όχι βαριά αλυσίδα

Μαγικός κόσμος του χαρτιού μου η φωλιά
Κι η αγκαλιά σου των ψεμάτων σου η φάτνη
Μες στον Νοέμβριο ν’ ανθίζει πασχαλιά
Κι από τον Αύγουστο να πέφτει η πρώτη πάχνη

Να κινδυνεύω να σωθώ από μια πλάνη
Την πιο κρυφή και ηττημένη ηδονή
Κάθε πρωί ξυπνώ αγκαλιά με μια αράχνη
Που την ταΐζω απ’ την παλιά μου την πληγή

Υπνοβατώ στο άγριο της νύχτας το μελάνι
Για ν’ αφορίσω της ημέρας τους λυγμούς
Και τραγουδώ για να ξορκίσω την πλεκτάνη
Γεννιέμαι ανάμεσα σε χίλιους πανικούς

Φτιάχνω ένα γέλιο δυνατό και θυμωμένο
Αθωωμένο απ’ το φως των αστεριών
Σε μια ολονύκτια πομπή θα περιμένω.
«περάστε θαύματα διαμέσου των σφυγμών!»

Μόνο φαντάσματα περνούν, λάφυρα, αιώνες,
Νίκες και ήττες, απ’ τους γρήγορους παλμούς
Κινούνται αργά, σαν χαλασμένα, σε κανόνες
Κι εγώ παράλυτη απ’ του φόβου τους τριγμούς.

Μα δεν μπορείς πια την αλήθεια να μου κρύψεις
Όλα είναι εδώ και φανερώνονται απλά
Κι αν είναι τώρα στον γκρεμό να καταλήξεις
Κάν’ το γενναία, πάρε κι εμένα αγκαλιά

Αυτή την ώρα στο κενό που θα βρεθούμε
Λέξεις μην πεις, μη βρεις περίτεχνες φωνές
Τις πιο μικρές μας σιγουριές ν’ απαρνηθούμε
Παλιών ερώτων τις ασφάλειες τις δειλές

Αιφνιδίασέ με με το βλέμμα σου εκείνο
Που κρατούσε αιχμάλωτη την πιο αθώα ματιά
Να θυμηθώ, πώς είναι μυστικά να λύνω
Και να τα’ αφήνω στου ανέμου την τροχιά

Αν είναι αυτό το υδατογράφημα της τρέλας
Κι ο πιο καυτός πυρήνας του φιλιού
Φίλα τα μάτια μου μπροστά στο Νότιο Σέλας
Στο μύθο μέσα του «μισού πορτοκαλιού»

Τώρα το ξέρεις, τώρα ξέρω και για μένα
Αυτή εδώ είναι η κορυφαία μας στιγμή
Τα πάθη όλα, τα λάθη όλα, κερασμένα
Στην άγρια χίμαιρα που φτιάξαμε μαζί

Έτσι τελειώνοντας αυτό μας το ταξίδι
Κυνηγημένοι απ’ των φθαρμένων τη φθορά
Μας κλείνει μέσα του καμπυλωτό κοχύλι
Ενός καινούριου ταξιδιού η διαφορά.


ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ

Μια βραδιά κοιμάται κι ασημίζει
Του φεγγαριού τα πάρκα
Βαριά όνειρα καπνίζει

Βουβός άνεμος θυμίζει
Παραμύθια ατέλειωτα

Και τα όνειρα καπνίζουν
-ένα τρένο που σφυρίζει-

Θαύματα κι οράματα
Το λιβάνι τους μυρίζει
Και φώτα αχαλίνωτα

Βιαστικός άγγελος δανείζει
Φτερά σε ερπετά.


ΠΑΤΑΡΙΑ

Πατάρια συρρικνώνονται
Αφορίζουν βάναυσα μια έγκυρη ευταξία
Όποιος τα επινόησε, ερμηνεύοντας μια άρια
Ανατέλλει σε μιας κλίμακας βουβής
Την αλίμνια απαξία

Βαριά και μολυβένια μυρωδιά
Πατάρια μες στο χώμα της βροχής
Εκεί όπου η πατριδογνωσία υφίσταται την καθίζηση
Των στέρεων σωμάτων της ευχής…

Και η λοχεία κρέμεται σαν άγκιστρο
Κόγχη περιτομής που θάλλει
Σαν έμβρυο ύψιστης μεταβολής

Πατάρια που θυσίασαν τις κρύπτες τους
Σαν έμβολα τυφλής ιέρειας
Στους οιωνούς μιας άριστης επιτομής της γης


ΣΠΑΘΙ

Είμαι ένα σπαθί που μπαινοβγαίνει στην αλήθεια
Έχοντας διανύσει μοίρες -360- θανάτων τραγικών
Γόρδιους δεσμούς και κύκλους κόβω από συνήθεια
Αυτοβιογραφώντας την πομπή παραπομπών


ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Το λευκό χρώμα
Δε με κάνει θεό
Θα ήθελε όμως
Κάποιος θεός
Να με υιοθετήσει;


ΜΕΛΑΣ ΧΥΜΟΣ

Πάνω στο σκουπόξυλό μου -μπορεί ρομφαία-
Νέμω σημάδια σε πλανόδιους ερωτιδείς
Υγρά σκούρα της κατάποσης
Του πιο ήπιου από τα μυστικά μου
-καταπίνω χρόνια μυστικά μαζί με τους σκουριά τους-
Εκεί στο μαύρο παιδικό μου σώμα
Εκεί στο μαύρο παιδικό μου χέρι
Εκεί στο μαύρο παιδικό μου φύλλωμα
Ορθώνεται ο μέλας χυμός, πίδακας ορχηστικός
Του πιο αχρείου παραληρήματος ο αγγελιοφόρος
Προστάτης του παροξυσμού μου
Διεποτίσθην από το προσωρινό του χαρακτήρα του
Και τώρα άλλο μέλημα δεν έχω
Από τη διαφύλαξη της κολάσεως
Του περιφλεγούς περιβλήματος

(Από το βιβλίο, Τα όνειρα καπνίζουν, εκδ. Γαβριηλίδης 2008)


ΔΙΗΜΕΡΟ

Φέρω δικέφαλους εφιάλτες στα κύτταρα...
Έχουν στα στόμια δυναμίτες...

Τα βέλτια αντιγράφω.
Δυστυχής η αυθορμησία!

Παράμετροι απόγνωσης
μου υπέδειξαν την παραχάραξη...

Φαρμακεία. Φαρμάκια...

Οι δράκοι βιάζουν λείψανα...

Ροζμαρί - σ’ αυτόν τον πειρασμό-
της κοιλάδας του στόματος σου.
Σαρκόφυλλο στόμα.
Σελασφόρο.
Αστέγνωτο.

Αφήνω τη σίγλη μου στην πλάτη σου.

Σοβράνος εσύ.
Σεληνοκεντρική εγώ.

Δειληνιάζω βαθυπελαγική.

Γιανγκίνι εσύ.
Θερίζουν οι εννοιοκράτες της πένας.

Ρίξε με στον ερυθρόστικτο πλανήτη σου.

Επιψαύεις τις εντομές μου
ρίχνεις μέσα τους ιχώρ.
Φύονται δακράκια.
Φίλα με με Τέχνη.

(Από το βιβλίο, Οι Τρομπέτες του Οκτώβρη, εκδ. Κώδικας 2008)


ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

- ραντεβού στο ανάλγητο μίσος
- εντάξει. Θα σε βρω εκεί. Περίμενέ με.

Το ρολόι σου πήγαινε πίσω.
Σε συνάντησα κάποια χρόνια μετά, τυχαία,
Στο σημείο μιας ασχημάτιστης ακόμα, άμορφης ανάγκης
Μάτια αδειανά. Ύφος γκρίζο.
Κανένα σοβαρό παράπτωμα παραφοράς
-βιολογικής τουλάχιστον-
Μόνο κάτι σκαλοπάτια στο συγυρισμένο βλέμμα σου
Και μερικά,
Κρυμμένα βράδια πανικού,
Στην εσωτερική τσέπη του σακακιού σου

Δεν μου έδειξες. Φοβήθηκες. Έκανες λάθος.
Τα τοποθέτησες με επιμέλεια μεν, στην αριστερή τσέπη δε…

Μετρονόμος που πηγαινοερχόταν με αφοπλιστική ακρίβεια,
Προδίδοντας ειδική νοσταλγία.

Αρπάχτηκα από τους σωρούς των παλμών σου-
πολύ κοντά στην καρδιά, βλέπεις , και οι δικές μου αδυναμίες-
Τρομαγμένη, γύρισα να φύγω , να σωθώ,
Από κείνο που ανακάλυψα πως έκρυβε η αριστερή σου τσέπη…
Την αφρόντιστη, και λανθάνουσα επιστροφή στη συνάντησή μας

Τι τύχη κι αυτή! Σαν περιεχόμενο…

(Από το βιβλίο, Το ράμφος, εκδ. Κώδικας 2008)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Παραείναι σουρεαλιστική η ποιήτριά μας ή ιδέα μου;

P. Kapodistrias είπε...

@ Vater,

Αυτό εντέλει μάς έμεινε στη ζωή: Ο σουρεαλισμός! Όλα τ' άλλα τα εκποιήσαμε!

Φαίδρα Φις είπε...

@vater
ευχαριστώ πολύ που είστε εδώ,
για το χρόνο που μου αφιερώνετε
σας ευχαριστώ ακόμα για τον τρόπο
που με διαβάζετε,
πώς αλλιώς θα διαπιστώνατε τον σουρεαλισμό μου?
και όχι μόνο δεν είναι ψέματα αλλά απεναντίας ζητούμενο

πατέρα Παναγιώτη σας ευχαριστώ πολύ που απαντήσατε ακριβώς ό,τι θα απαντούσα

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Έτσι όπως διάβαζα "ζούσα" ξανά, "έβλεπα" επεισόδια της ζωής μου να περνούν μπροστά απ τα μάτια μου μαζί με τους ήχους,τις ανάσες, τις λάμψεις,τους λυγμούς,και με όλη την επένδυση του πόνου, την οξύτητα της έντασης, το βάθος της εμπειρίας.. Δεν ξέρω ποιά βιώματα προκάλεσαν τα ποιήματα, αλλά ποιά βιώματα ανασύρθηκαν απο το βάθος, στην ανάγνωσή τους..

Related Posts with Thumbnails