π. Παναγιώτη Καποδίστρια, α. ΣΑΤΙΡΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, β. ΠΛΟΥΤΗ ΦΤΩΧΟΤΑΤΑ, γ. ΜΕ ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ ΦΩΣ, δ. ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΕΙΣ

[Από το υπό έκδοσιν βιβλίο «Ο αρχαίος Αγροφύλαξ», εκδ. Γαβριηλίδης]

ΣΑΤΙΡΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

ή

Πώς ο αγαθός άγγελος

όλο πειράζει τη γάτα της Αγκύρας

Της Glory

Το αλάτι και το μάτι

αβασκάνανε το άτι

και το αφήσανε σακάτη.

Η φθορά και η σπορά

έχουν ίδι’ αποφορά.

Ποια κυράτσα την φορά;

Να φορέσουμε γραβάτα

στην Γκλορίτσα μας τη γάτα

για να βγει πραγματικό

το που είδες με φακό

το παλιό σατιρικό.

Είναι η μέρα του Ιανού

μα ο άγγελος ποιανού;

Και το φως του διπλανού;

Ποιος πειράζει τη γατούλα

τα που κάνει στη σακούλα;

Βάλε αλάτι, βγάλε μάτι

μα σου λείπει το ένα ΚΑΤΙ.

Βγάλε μάτι, βάλε αλάτι

κάτω απ’ το μονό κρεβάτι

κι αν αβάσκανα τη γάτα

που ωμοφορεί γραβάτα

βγάλε αλάτι, στήσε μάτι

μα σου λείπει το ένα ΚΑΤΙ.

(23.1.1992)

ΠΛΟΥΤΗ ΦΤΩΧΟΤΑΤΑ

οφειλόμενο

στη θεία Σοφία

Στο κασόνι του χρόνου και συ

λίγη

σαν το πολύ του χώματος

απόξενη

ωσάν τα δάκρυα των δικών

με καρφωμένα τα παντζούρια της ψυχής

κι από μέσα σώμα τοίχος

και πιο μέσα

σκαλωμένες οι φιλίες νυχτερίδες

όλες ίδιες.

Και τι είδες;

Σκαλιά λουστρίνια επίτηδες

για να γλιστράνε τα φιλιά και να τσακίζονται

μη μείνει απ’ των ονείρων τ’ αποτσίγαρα σημάδι.

Με άλφα το στερητικό τα πάντα

πένθος ανοημάτιστο

πλούτη φτωχότατα

Κανείς δεν είναι κανενός λέει το ράδιο.

Εδώ λοιπόν θα ξαγρυπνάς

δίχως ποτέ σου ανάπαυση

Σοφία η Κουτή

βίος ανεμομάζωμα

ογδόντα χρόνια πείσμα.

(20-23.1.2004)

ΜΕ ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ ΦΩΣ

Στη Μαρία Ρουσέα

Μια ζωή πηγαινέλα χαμηλά στο Ψήλωμα

με τον ήλιο απέναντι τραυματική εμπειρία

εντός εκτός

αλλόκοτες χημείες τ’ ουρανού

στο πρώτο αστροπελέκι

μηχανορραφίες εωσφόρων για το πώς

να ξαναγίνουν άγγελοι.

Μα, να σοβαρευτούμε:

Πάσχεις λοιπόν εκ γενετής

-το ξέρω καλά-

από χρωματοψία επιδεινούμενη

γι’ αυτό και κάθε που ακούς σεισμό

και μυρμηγκιάζεις

λούζεις με άσπρο μαύρο φως

έπιπλα αισθήσεις άλογα

πάντα με μαύρο άσπρο φως

παλέτες δέντρα σώματα

και μήτε που σε γνοιάζει πια

ότι σε λοιδορούν εν χορώ οι κοπέλες

για τον ισόβιο εγκλεισμό τους στην Ομορφιά

οι γοργόνες το ίδιο

και η Κυρά Πισκοπιανή γιατί εξαιτίας σου

ανάζησε

δίχως φιλίες προορισμό και μυρωδίες μεθυστικές.

(12-13.7.2005)

αντιΠοιήσεις 

λόγω Ιράκ 2003

1

SMS ΜΗ ΣΤΑΛΜΕΝΟ

Τι ‘ναι η πατρίδα σου;

Σαν τη δική μου κάπως:

Ρωγμές στον τοίχο του Όνειρου

αίματα βαφές μαλλιών

στάχτη στο μέτωπο άμμος.

Η μέρα έχει λόγο να μη φεύγει

φέτα φέτα η Σελήνη εφέτο στο πιάτο του Αχόρταγου

κι ο Τίγρης πάντα Τίγρης.

Μήνας παλουκοκαύτης έχει λόγο και τον κρατάει

χίλιες η μία νύχτα του

φορητός ο καημός της εξουθένωσης

αφόρητα φώτα στο Πρατήριο πάλι.

Τι αναιδή πουλιά

ψιλόβροχο τηλε-θανάτου

-Όλα στον Κόσμο ανώδυνα

τι ωραία εδώ

τι ωραία

τα παιδιά μας καλά με απόγευμα γεμάτο

εγγλέζικα

play station

τα βεγγαλικά τού Ευφράτη ταπετσαρία στο PC

τα στέλνω εικονομήνυμα-

ρωγμή στον τοίχο του Όνειρου

ψιλόβροχο τηλε-θανάτου.

(21-23.3.2003)

2

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΜΙΣΕΛΗΝΕΣ

Το χορικό των χωρικών δεν είχε δέντρα

μήτε αυλαία η σκηνή

κάθαρση ακόμη

χέρια είχε μόνο

και στήθη ολοφυρόμενα

λόγω τιμής και δέους

δέντρα οι Γυναίκες

φοινικιές υπερήφανες

με τις ρίζες κομμένες και τα κλαριά

το σήμα των σωμάτων μεθερμηνεύοντας

και των βομβών την έξυπνη μεγάφωνη αχρωματοψία.

Όλα τα τζάμια του σπιτιού σπασμένα

ο άμμος άντρας

το έγκαυμα παιδί

ο πυρετός πατέρας

θεοί της γειτονιάς ακριβοθώρητοι σε πρόχειρα κασόνια εντός

το Τέρας ύστερα-

-Στο χορικό των χωρικών δέντρα οι Γυναίκες

ημισέληνες

θέατρο του Κόσμου.

(28.3.2003)

3

ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΠΝΟΣ

Άνθη βουερά

της Άνοιξης λεπίδια

οι Χαιρετισμοί

και τελευταίοι

σαν αλωμένα χωριά

πανικόβλητα.

Ωμέγα κι άλφα

τις χαμηλοβλεπούσες

πενθούν αγάπες

κομμάτια Δίκιου

γεράματα του Κόσμου

στα συντρίμματα.

-Ποίημά μου εσύ

σε μισθοφόρες ώρες

τα λόγια πάψε.

(6-8.4.2003)