π. Παναγιώτη Καποδίστρια, [ΤΑ ΤΡΙΣΤΙΧΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ]

ΑΙΜΑΝΘΟΣ

Ώρα ενάτη
και κρούεις την καμπάνα
των προγραμμένων.

*

Ύστερα πάλι
πανσέληνος ο κόσμος
στο μέγα καύμα.

*

Μοιάζει το σώμα
αγγείο φιλάνθρωπο
πάγκαλο δέντρο.

*

Το ρούχο ξέρει
πώς ξενίζει τη φλόγα
χρόνους τριάντα.

*

Οι επισκέπτες
καθένας στο κλαρί του
έλκη του δέντρου.

*

Μετά τον ίσκιο
σου μένει στο μαντήλι
η πίκρα θρόμβοι.

*

Όλβιος λόγος
στημονίζει τα νερά
και την ψυχή μου.

*

Πού να την κρύψεις
τη θαλασσομαχούσα
την προσφυγιά σου;

*

Φιλέρημο άνθος
σπόνδυλοι των υδάτων
περίπου κήπος.

*

Ώ κόνισμά μου
μυριστικό του Άδη
ξύλο που κλαίεις…

[Από τη συλλογή «Φωτοειδή νερά», 1992]

ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΕΡΩΣ
[επιλογή]

Στέρνα του Άδη
νερά ως την ψυχή μου.
Τ’ άλλα παρήλθαν.

*

Φεύγω μέσα μου.
Έτσι κι αλλιώς το Χάος
μάς περιλούει.

*

Κουφή βδομάδα
στο διάδρομο ακάθιστος
φτωχός και πένης.

*

Μεγάλη Πέμπτη
στα κάτεργα του σώματος
και στάζεις ήλιο.

*

Τα νεραντζάνθια
είχαν την ευωδία
του Εσταυρωμένου.

*

Νύχτα στη νύχτα
τον περιαύλιο φόβο
πες τον Αγάπη.

[Από τη συλλογή «Ενύπνιο μετά τρούλλου», 1999]


ΤΑ ΚΑΘ’ ΗΜΕΡΑΝ ΙΔΙΟΜΕΛΑ ΤΡΙΣΤΙΧΑ

α΄
Πρώτος Νυμφίος
σε παίρνει και ξεχνιέσαι
τελεσίδικα.

Του τρίτου σεισμού
και της Αγάπης Αυτός
ομφάλιος λώρος.

Δάκρυα μύρα
και φίλη καρδιακή μου
η Καρδιώτισσα.

β΄
Παραλογισμός
στ’ άδειο σεντόνι μπροστά
των Μυροφόρων.

Σκάλα στον ήλιο
κι ο απόπλους ρουτίνα.
Ποιος ανεβαίνει;

Ψυχή μου εν τάφω
άνοιξη που με κεντά
κι ανασταίνεσαι.

γ΄
Πέτρες ευγενείς
άνεμος ισάγγελος
σπηλαιογλύπτης.

Ιριδίζοντα
άσπρα μαύρα κόκκινα
τσόφλια του πένθους.

Έρμα στασίδια.
Δερμάτινους χιτώνες
ψαύεις μονάχα.

δ΄
Ευθείς κι ωραίοι
δρόμοι των σαλιγκαριών
ως θεοδρόμοι.

Παλιά Δευτέρα
μετράω τις ωδίνες
του πυρετού σου.

Νόνα Σπηλούλα
πες μου τα παραμύθια
που με αληθεύουν.

[Από τη συλλογή «Ενύπνιο μετά τρούλλου», 1999]


ΝΥΞΕΙΣ-ΑΝΟΙΞΕΙΣ

Κρυφτό με το φως
κι ο λόγος σου άρραφος

θάμβος δακρύου.

*

Κάψε με κάψε,
μέ τη στολήν ολόσωμο

πυρ ακάματο.

*

Αθεόφοβη
σε πουλεί και σ’ αγοράζει

σπείρα των φίλων.

*

Ανοιχτομάτης

μίμος εκ του προχείρου

σε θεατρίζει.

*

Για οθόνιο
κλέψε μου απ’ την απλώστρα

ό,τι πρόχειρο.

*

Πού μού κλίνετε
το μίσχο λουλουδάκια

κόμπο τον κόμπο;

*

Έρπουσα η μέρα
του θανάτου δέλεαρ

κηρύσσει έαρ.

*

Νύξεις ανοίξεις
κορμοί της εμπαθείας

ιμερότροποι.

*

Σπυριά της δάφνης
κολόνια λεμονάνθι

λιωμένα όλα.

[Από τη συλλογή «Της αγάπης μέγας χορηγός», 2003]