Γράφει η Δρ ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ
Η Σκόπελος πενθεί τον πνευματικό της ποιμένα∙ τον π. Κωνσταντίνο Καλλιανό. Έφυγε στα 75 του χρόνια, το μεσημέρι της Δευτέρας, 29 Απριλίου 2024, προχωρώντας στον δρόμο και νομίζοντας πως πήγαινε για το σπίτι, ενώ ήδη είχε πάρει τον δρόμο του ουρανού, χωρίς να το έχει αντιληφθεί. Ήταν αόρατος ο ισχυρός φίλος, ο αρχάγγελος με τη ρομφαία που πετούσε κοντά του και περίμενε υπομονετικά την ώρα που θα τον σήκωνε με τα φτερά του.
Εκεί στου δρόμου τα μισά, τον απάλλαξε ο καιρός από τα βάρη της φθαρμένης υγείας του, τα αδύνατα γόνατά του και την βιαστική καρδιά του, που σαν να το είχε κρυφό, του φύλαγε την έκπληξη. Δυσάρεστη έκπληξη, αν και θα πρέπει να το είχε καταλάβει, όταν την Κυριακή κοινώνησε το ποίμνιο και το αποχαιρέτησε, γιατί αισθανόταν αδυναμία να περπατήσει, να σταθεί ορθός και να ιερουργήσει.
Ήταν πολύ αγαπημένος συμπολίτης, συνάνθρωπος και πνευματικός άνθρωπος, αφοσιωμένος στο έργο του Θεού, ταγμένος να υπηρετεί τον Δημιουργό του και πάντα άξιος αντιπρόσωπός Του επί της Σκοπέλου αλλά και πάσης γης.
Όταν ήταν νέος φοιτητής στην Αθήνα, σύχναζε στα βιβλιοπωλεία. Αναζητούσε, μάθαινε, αποταμίευε. Και τούτο γιατί ο π. Κ. Ν. Καλλιανός διψούσε για μάθηση. Δίκαια, και πάρα πολύ δίκαια, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, σκοπελογράφος, χρονικογράφος, ληξίαρχος, αφού όλα όσα έγραψε έναν εμπνευστή είχαν, τη Σκόπελο, και αποδέκτες τους συμπατριώτες του, τους Σκοπελίτες. Παντού, σε ό,τι έγραψε, η Σκόπελος πρωταγωνιστούσε και το Κλίμα, η ιδιαίτερη πατρίδα του, είτε φανερά είτε αφανώς. Γιατί δεν υπάρχει γραπτό του που να μην έχει μνεία για την κοινωνία της Σκοπέλου. Διακαής θα λέγαμε στόχος του ήταν να τιμήσει τα ιερά χώματα που τον γέννησαν, να τα προβάλει, να τα περιγράψει, να καταστήσει, έστω και εν σμικρώ, την ιστορία τους κτήμα ες αεί, όπως έκανε ο Θουκυδίδης με την Αθήνα.
Και είναι προνομιούχο το νησί του, όπως γράφει ο Γάλλος περιηγητής Fr. Braconier -και μας θύμισε ο αγαπημένος ιερωμένος μας- γιατί του έχουν παραχωρηθεί τρία προνόμια που δεν έχουν τα άλλα νησιά: οι Σκοπελίτες χτυπούν ελεύθερα τις καμπάνες, έχουν σταυρούς στους λόφους και στους δρόμους και δεν κατοικεί στο νησί τους κανένας Τούρκος.
Ο πατέρας Κωνσταντίνος Καλλιανός τα ήξερε όλα αυτά και ένιωθε μεγάλη ευγνωμοσύνη για όσα η ζωή του προσέφερε. Είχε εκτός από ανθρωπιά και μία εξαιρετική ανθρωπιστική παιδεία, την οποία με σεμνότητα έβγαζε προς τα έξω για να τη μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενιές της πατρίδας του, της νήσου Σκοπέλου και των ανθρώπων γενικότερα. Αγαπούσε τα γράμματα και τις τέχνες. Αγαπούσε την ποίηση και τη μουσική, το αντικείμενο των σπουδών του, της ειδικότητάς του και το λειτούργημά του, τα αγαθά που η ζωή του χάρισε και, κυρίως, αγαπούσε και δεν μπορούσε να ξεχάσει την παλιά ζωή στο νησί του∙ νοσταλγούσε τα ήθη και τα έθιμα, τον γλωσσικό πλούτο που έπεφτε στη λήθη, τα παλιά επαγγέλματα, τους μαχαλάδες, τα μοναστήρια, τα μετόχια, τις εκκλησίες, τους ιεράρχες, τα σχολεία και τις Σχολές, τα πανηγύρια και τις εορτές, τους εξέχοντες συμπολίτες του. Δεν ξεχνούσε κανέναν και όλους και όλα τα κρατούσε σφιχτά μέσα του, αποταμιευμένα σαν φυλαχτό στα θησαυροφυλάκια της μνήμης του.
Ο πατέρας Κωνσταντίνος Καλλιανός δεν σταμάτησε ποτέ να θαυμάζει ό,τι τον περιέβαλε, τη θάλασσα και τη στεριά, τα βουνά και τα δρομάκια, τα δέντρα στις αυλές, τις μπουκαμβίλιες στις μάντρες, τις λεμονιές φορτωμένες, τις βάρκες που σκαμπανεβάζουν στα κύματα. Όλα με μια φωτογραφική μηχανή τα αποτύπωνε στην ιντερνετική μνήμη και μας έστελνε πάντα με τις ευχές του και μια εικόνα παραδείσου από το όμορφο νησί του. Γιατί ο πατέρας Κωνσταντίνος δεν φωτογράφιζε τη Σκόπελο, αλλά το έργο του Θεού, τον Παράδεισο, του οποίου το πιστό αντίγραφο μας παραχώρησε για λίγο για να ζήσουμε και του έδωσε τη μορφή που έχει η Σκόπελος.
Λόγω ιδιοσυγκρασίας του άρεσε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο άλλος Αλέξανδρος, ο Μωραϊτίδης, που δεν ήθελε να τον ξεχνάμε... Βέβαια, ο Παπαδιαμάντης ερχόταν πάντα πρώτος στη μνήμη μας και ο Μωραϊτίδης πάντα δεύτερος, όχι από αξιολογική ταξινόμηση -έκαστος εφ’ ώ ετάχθη- αλλά από γραμματολογική συνήθεια. Έτσι πέρασε στην παράδοσή μας και έτσι ο ένας προηγείται πάντα. Ο πατέρας Κωνσταντίνος όμως μας θύμιζε με σεμνότητα ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον άλλο Αλέξανδρο.
Δεν πέρασαν Χριστούγεννα ή Πάσχα ή άλλες γιορτές που δεν μας θύμισε τα τροπάρια, τους ύμνους και τα έθιμα της ημέρας. Δεν ξέχασε να μας ευχηθεί. Ήξερε και ήθελε να απονέμει την τιμή στα πρόσωπα για την όποια προσφορά τους.
Τώρα πια , δεν θα τρέχει και δεν θα πονούν τα γόνατά του. Εκεί που πήγε η αγαθή ψυχή του δεν υπάρχει πόνος. Θα ξεκουραστεί και θα κοιτάζει από ψηλά την όμορφη Σκόπελο, την αγαπημένη οικογένειά Του, την σύντροφο της ζωής Του και τα παιδιά Του, τους συμπολίτες Του και την εκκλησία Του που άφησε την Κυριακή των Βαΐων με ένα κλαδάκι βάγια στο χέρι για την ουράνια αποδημία Του.
Δεν θα σε ξεχάσουμε, πατέρα Κωνσταντίνε, δεν μπορούμε να σε ξεχάσουμε. Επίτρεψέ μας μόνο να σου φιλήσουμε το χέρι που μας έδινε το αντίδωρο και τα πονεμένα πόδια σου που έτρεχαν σε κάθε ανάγκη.
Να είναι μαλακό το χώμα σου, και ούριο το αεράκι σου εκεί ψηλά, κοντά στον Δημιουργό που στέκεσαι περιμένοντας το φως της Ανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου