«Ἰδού ἀναβαίνομεν…»

Σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου

Τὰ σαρανταπέντε χρόνια ἱερατικοῦ βίου καὶ τὰ ἑβδομηντατέσσερα τῆς ἡλικίας μου νομίζω ὅτι μοῦ ἀφήνουν ὅλα τὰ περιθώρια, ὥστε νὰ μιλήσω ἁπλᾶ, νὰ μοῦ δοθεῖ αὐτὴ ἡ χάρη -ὅπως λέει κι ὁ ποιητής-, ὥστε νὰ καταθέσω τὸν δικό μου, ἁπλὸ κι ἴσως ἐντελῶς ἀσήμαντο λόγο μου, ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ πάγκαλου καὶ φιλότιμου ἀδελφοῦ, συλλειτουργοῦ καὶ πνευματικοῦ συγγενοῦς, τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης π. Φιλοθέου Θεοχάρη, ἐκ Χαλκίδος ὁρμωμένου καὶ ἐν τῇ ἁγιοβαδίστῳ Ἐκκλησιαστικῇ Ἐπαρχία τῆς Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ἰστιαίας καὶ Βορείων Σποράδων ἁγιοπνευματικῶς ἐνηλικιωθέντος.

Γυρνώντας τόν χρόνο καὶ κατεβαίνοντας τὰ σκαλιά του, ἴσαμε τὴν σημαντικὴ γιὰ τῆς Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τῆς Μητροπόλεώς μας, τὴν 12ην Ἰανουαρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 2002, ἡμέρα διαδοχῆς καὶ ἐνθρονίσεως τοῦ νῦν Μητrοπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου τοῦ Β΄, τοῦ ἁγιοπνευματικῶς διαδεχθέντος τὸν Γέροντά του καὶ ἄξιον προκατόχόν του, τὸν Χαλκίδος κυρὸ Χρυσόστομο τὸν Α΄, φθάνουμε στὴν ἀλήστου μνήμης ἡμέρα ἐκείνη. Μιὰ μέρα ἡλιόλουστη, ὡστόσο στολισμένη μὲ πάλλευκο χιόνι ποὺ ἔντυνε ἕνα γύρω τὴ Χαλκίδα καὶ κάποιες της γωνιές. 

Ἐντυπωσιακὴ ἡ ὅλη σύναξις, μὲ τὸν Μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο κυρὸ Χριστόδουλο, τὸν πολιὸ Ἅγιο Μεσσηνίας κυρὸ Χρυσόστομο -γνήσιο τέκνο τῆς εὐβοϊκῆς γῆς- κ. ἄ. Ἀρχιερέων, Ἀρχόντων τοῦ τόπου κι ὄχι μόνο, καὶ πλὴθους λαοῦ…

Ὅμως στὸ κέντρο ὅλων αὐτῶν τῶν πανίερων δρωμένων ξεχώριζε ἕνας ὑψηλός, λεβεντόκορμος νεανίας, ποὺ ἀκολουθοῦσε τὸν νέο Μητροπολίτη καὶ τὸν βοηθοῦσε ὑψώνοντας τὸν Ἀρχιερατικὸ Μανδύα προσεχτικὰ. Μὲ συγκρατημένο χαμόγελο καὶ συνάμα μὲ μιὰ σεμνοπρεπῆ καὶ  γλυκυτάτη ὄψη ἕλκυε τὰ βλέμματα ὅλων μας. 

Ἡ τελετὴ τῆς ἐνθρονίσεως, μὲ τοὺς λόγους, τὶς εὐχετήριες προσρήσεις στὸν νέο Ἐπίσκοπο, κάποτε ἔφθασε στὸ τέλος. Ἕνα τέλος, ποὺ σφράγισε ἡ Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Στὸν Ἅγιο Νικόλαο, ποὺ ξανασυναντήσαμε τὸν ὑψηλόκορμο εὐλαβῆ νεαρό νὰ διακονεῖ, Ἀναγνώστης ὤν, ἀλλὰ μὲ πεῖρα παλαιοῦ κληρικοῦ. 

Ἀργότερα, εἰσῆλθε κανονικὰ στὶς τάξεις τοῦ κλήρου, χειροτονηθεὶς -ἀφοῦ ἐκάρη μοναχὸς καὶ μετονωμάσθη ἀπὸ Θεοχάρης σὲ Φιλόθεος- ἀπὸ τὸν πνευματικό του πατέρα, τὸν νῦν Χαλκίδος κ. Χρυσοστομο, σὲ Διάκονο καὶ ἀργότερα σὲ Πρεσβύτερο. Ναί, σὲ Διάκονο -ἄν καὶ ὑπῆρξε ὁ Ἀρχιδιάκονος τῆς Μητροπόλεώς μας- καὶ σὲ Πρεσβύτερο, λαμβάνοντας τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου. Ὅμως οὐδέποτε πρόβαλε τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ὑπῆρξε μὲ ὅλους μας γνήσιος συμπρεσβύτερος, φίλος καὶ πάντα γνήσιος καὶ εἰλικρινὴς μαζί μας. Χωρὶς δηλαδή, νὰ φορᾶ κάποιο προσωπεῖο, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο πολλὰ κρύβονται. 

Δὲν ἔχω κανένα λόγο νὰ κολακέψω τὸν Ἅγιο Θεσσαλονίκης, γιατὶ τὰ χρόνια ποὺ μοῦ ἀπόμειναν εἶναι μετρημένα καὶ δὲν σκέφτομαι νὰ διέλθω τὸ ὑπόλοιπο τοῦ ἱερατικοῦ μου βίου μακρυὰ ἀπὸ τὴ μικρὴ κι ἁπλῆ ἐνοριακή μου κοινότητα. Γιατὶ ἔχω νὰ δώσω λόγο «ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος» σὲ λίγο καιρό. Ὁπότε ὅ,τι καταθέτω εἶναι μιὰ ταπεινὴ γραφὴ τιμῆς καὶ συνάμα ὑπερηφάνειας, ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ γνωρίσω καὶ νὰ συναναστραφῶ μὲ τὸν π. Φιλόθεο καὶ νῦν Παναγιώτατο Ἅγιο Θεσσαλονίκης. 

Ἀλησμόνητη θὰ μείνει ἡ συντροφιά του, ὄχι μόνο κατὰ τὶς Πανηγύρεις τοῦ Ἁγίου μας Ρηγίνου, ἀλλὰ καὶ ἡ τέλεση ὅλων των Ἀκολουθιῶν τῆς Μ. Ἑβδομάδος, ὅταν ἡ ἐνορία τῆς Φανερωμένης τῆς Χώρας τῆς Σκοπέλου ἦταν κενή. Ἀκόμη πιὸ συγκινητικές ἦταν οἱ δύο παρουσίες του, ἡ μία στὴν ἐξόδιο Ἀκολουθία τοῦ ἐφημερίου τοῦ χωριοῦ μου Κλῆμα, τοῦ παπα-Βαρσαμᾶ Γλύνη, μὲ τὸν οποίο γιὰ χρόνους ἀρκετοὺς διακονήσαμε τὸν προκάτοχό του, τὸν παπα Εὐάγγελο Διομῆ, ὡς ἱερόπαιδες στὴν παλιά μας τὴν ἐκκλησιά, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἡ ἄλλη του παρουσία ἦταν στὸν ναὸ μας, τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἕνα δροσερὸ ἀπόβραδο τοῦ 15Αὐγούστου, ὅπου συμψάλαμε καὶ τελέσαμε τὴν ἱ. Παράκληση. Μὲ πόση ταπείνωση καὶ φιλοτιμία στάθηκε σιμά μου καὶ μὲ βοήθησε, ἐνῶ δὲν ἄφησε τοὺς χριστιανοὺς χωρὶς λόγο παραμυθίας καὶ πνευματικῆς ἀναψυχῆς. Τέλος, ἀξέχαστη θὰ μείνει κι ἡ παρουσία του στὰ Ἐγκάινια τοῦ ναοῦ μας, τοῦ Ἁγίου Πατελέημονος  στὶς 14 Ὀκτωβρίου 2007.

Αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα θυμᾶμαι, καθὼς ἡ σεβάσμιο  Μορφή του ἀνεβαίνει στὰ πνευματικά του Ἱεροσόλυμα, στὴ συμβασιλεύουσα: Στὴν δεξιὰ μεριὰ τοῦ πνευματικοῦ τριπτύχου ποὺ μᾶς διασώζει ἡ γνήσια ἁγιοπνευματικὴ γραφίδα τοῦ θεοσεβοῦς Κωστῆ Μπαστιᾶ, ποὺ ἀναφέρει στὸν μοναδικό του «Παπαδιαμάντη»  (ἐκδ. 1962) τὰ ἑξῆς: «Ἄν ἡ Ὀρθοδοξία εἶχε σχεδιάσει τὸν ἀληθινό της χάρτη, πρωτεύουσα τῆς Χριστιανικῆς Ἑλλάδας δὲν θἄτανε οὔτε ἡ Πόλη τῶν Αὐτοκρατόρων, οὔτε ἡ Αἴγινα, οὔτε τὸ Ναύπλιο καὶ ποτὲ ἡ Ἀθήνα. Πρωτεύουσα οὐσιαστικὴ τοῦ ὀρθόδοξου Ἑλληνισμοῦ ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια, εἶναι τὸ Ἁγιονόρος ἔχοντας στὰ δεξιά τὴ Θεσσαλονίκη καὶ στ’ἀριστερά του τὴ Σκιάθο. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἡγετικὸ πνευματικό μας τρίπτυχο. Αὐτῆς τῆς περιοχῆς ὁ Κύριος φύλαξε τὴν ψυχὴ «ἀπὸ παντὸς κακοῦ, καθὼς λέει ὁ Ψαλμωδός. Κι αὐτὸ τὸ γεωγραφικὸ τρίπτυχο ἀνήκει στοὺς λιγοστοὺς ἀλλὰ προνομιούχους τόπους, ποὺ μακαρίζει ὁ Δαυΐδ λέγοντας «Ἡμέρας ὁ ἥλιος οὐ συγκαύσει σε οὐδέ Σελήνη τὴν νύκτα.  Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν σου καὶ ἔξοδόν σου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος»  (Ψαλμ. 120)».

Καὶ μὲ αὐτὴν τὴν κρύφια καὶ εἰλικρινῆ εὐχὴ κατευοδώνουμε τὸν Παναγιώτατο καὶ πάντα ἀκριβὸ καὶ ἔμπιστο ἀδελφὸ καὶ συλλειτουργὸ στὴν ἁγιοβάδιστο καὶ Θεοτοφρουρούμενη συμβασιλεύουσα. Εὐλογημένη διακονία, μὲ πολλές καὶ θεοστήρικτες ὑπομονές προσευχόμαστε νὰ διαβεῖ τὸ τοῦ Ἀρχιεατικοῦ του βίο μονοπάτι. 

παπακωνσταντῖνος ν. καλλιανός, Σκόπελος 25 Νοεμβρίου 2023