Ο Βαφτιστικός στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Ολύμπια, «Μαρία Κάλλας» (16 με 29.12.2022)

Γράφει η ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ

Η οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, γραμμένη στα 1818 είναι ένα τρίπρακτο έργο, το οποίο ακολουθεί τα βήματα της γαλλικής φάρσας με παρόμοιο θέμα και τίτλο «Madame et son filleul» των Μωρίς Ενεκέν, Πιέρ Βεμπέρ και Ανρί ντε Γκόρς την οποία μετέφερε στα Ελληνικά ο Σακελλαρίδης. Το έργο έκανε πρεμιέρα στις 18 Ιουλίου του ’18 από τον θίασο Παπαϊωάννου και από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο θερινό Θέατρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στις 19 Ιουλίου 1946 και έκτοτε πάρα πολλές φορές και με επιτυχία πάντοτε. Η τωρινή παράσταση στο Θέατρο Ολύμπια «Μαρία Κάλλας» παρουσιάζεται στην εκδοχή του 1918 με την ενορχήστρωση του ίδιου Σακελλαρίδη.

Η υπόθεση του έργου, που τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της επιστράτευσης του 1918 και εδώ μπορούμε να πούμε πως επικεντρώνεται η ουσία του έργου, η οποία υποφώσκει πίσω από τις ερωτοτροπίες μιας αστικής τάξης, η οποία απολαμβάνει τα αγαθά της, γλεντάει και ακκίζεται, ενώ ο πόλεμος βρίσκεται προ των θυρών και οι Έλληνες στρατιώτες βρίσκονται από το 1912 με τους Βαλκανικούς πολέμους, αρχικά και τον Α΄ Παγκόσμιο στη συνέχεια, στις επάλξεις.

Το ζεύγος Ζαχαρούλη εορτάζει την δεύτερη επέτειο του γάμου του, ο σύζυγος έχει βγει βοηθητικός για να μην πάει στο μέτωπο, ενώ η σύζυγός του η Βιβίκα τον κατηγορεί για δειλό και τον αποκαλεί «κουραμπιέ». Αντιθέτως τρέφει αισθήματα θαυμασμού για τον Βαφτιστικό της, τον Κορτάση, ο οποίος βρίσκεται στο μέτωπο, αλληλογραφεί μαζί του και περιμένει να τον δει όταν θα πάρει άδεια και θα έρθει στην Αθήνα. Εννοείται πως δεν τον έχει δει από τότε που τον βάφτισε.

Ο Βαφτιστικός αλλάζει ταυτότητα με τον φίλο του τον Χαρμίδη και αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι: να εμφανιστεί ως Κορτάσης - Βαφτιστικός ο Χαρμίδης (όνομα που μας θυμίζει τον θείο του Πλάτωνα, τον πλατωνικό διάλογο και όχι μόνο). Με την άφιξή του όλα μπερδεύονται κωμικά και ξαναμπερδεύονται όταν η σύζυγος του, η Κική θα καταφθάσει από το Αίγιο να ελέγξει γιατί δεν πήρε άδεια ο σύζυγός της. Η Κική στο τρένο θα συναντήσει τον συνταγματάρχη του, θα φλερτάρουν ένθεν και ένθεν, θα συναντηθούν μετά και απρόσμενα στο σπίτι της Βιβίκας, θα ακολουθήσουν νέα μπερδέματα και κωμικές ανατροπές. Τέλος, η άφιξη του αληθινού Βαφτιστικού στην Αθήνα και στο σαλόνι των Ζαχαρούληδων θα λύσει τις παρεξηγήσεις.

Εκείνο που θα είναι όμως πάντα παρόν, όσο και αν ο σύγχρονος θεατής το παρακάμπτει ή το εκλαμβάνει ως θεατρική σύμβαση, είναι ο πόλεμος ή αλλιώς το χρέος που έχει ο καθένας από όλους αυτούς απέναντι στην πατρίδα του, αυτούς που γλεντοκοπούν στα σαλόνια αποφεύγοντας τον πόλεμο και αφήνοντας τους άλλους να στρατεύονται. Το έργο θα επιβάλει να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και να επιστρατευτούν πάραυτα. Ο Συνταγματάρχης μάλιστα δίνει την ευχή του σε όλα τα ζευγάρια και εύχεται να τεκνοποιήσουν, ακόμα και ο φαντάρος και αληθινός βαφτιστικός, στον οποίον πρόσφερε τα κάλλη της η «δούλα» του ξενοδοχείου στο οποίο κατέλυσε το προηγούμενο βράδυ.

Όλα ιδωμένα πλέον από τη θετική τους πλευρά, και το παιδί του φαντάρου είναι και αυτό Ελληνόπουλο, τονίζεται με έμφαση, και όλα θα λήξουν χωρίς να συμβούν ανεπανόρθωτες ζημιές. Ο χρόνος που πέρασε από τότε μέχρι σήμερα έχει βάλει στην άκρη πολλά από εκείνα που ήταν «κακά» πράγματα για το 1918. Άρα από όλα τα μηνύματα του έργου εκείνο το οποίο παραμένει σταθερό είναι η πατρίδα. Ο Σακελλαρίδης έπιασε το μήνυμα των καιρών, έδωσε κωμική διάσταση στο εθνικό θέμα, έθιξε την περίπτωση εκείνων που βρίσκουν τρόπους να αποφύγουν το μέτωπο και να αφήσουν στον απλό λαό να σηκώσει το βάρος, σκόρπισε γέλιο, αλλά επανέφερε στην τάξη όλους και όλες.

Ο Γιώργος Πέτρου, που είχε την ευθύνη για τη σκηνοθεσία και διηύθυνε την Ορχήστρα, σχολίασε: «Μια Ελλάδα πλούσια, χαρούμενη, ερωτεύσιμη… μια Αθήνα πανέμορφη, ολοζώντανη με ήχους και αρώματα από τις ωραιότερες μουσικές του κόσμου: βιεννέζικα βαλς, πόλκες, μαζούρκες και τανγκό που στροβιλίζονται σε ήχο ελληνικό. Είναι η χώρα του “Βαφτιστικού” και η Αθήνα που αγαπάμε.

Ανάμεσα στις μουσικές στο έργο του Σακελλαρίδη ακούμε μοτίβα από τους Johann Strauss, Franz Lehár και Jacques Offenbach.

Στην παράστασή μας, το γλέντι ήταν διαρκές οι ωραίες ανατροπές ευχάριστες, οι καλλιτέχνες εξαιρετικοί ο καθένας στο ρόλο του δικαίωσε τη φήμη του, ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος ως συνταγματάρχης έδειξε τη στόφα του μεγάλου καλλιτέχνη, αλλά και όλοι καλλιτέχνες καθώς και το φανταράκι στο τέλος του έργου που έφερε στη σκηνή των αστών τον απλό, περιφρονημένο, αγωνιζόμενο λαό.

Τα τραγούδια είναι γνωστά αλλά ακούγονται συγκινητικά και νοσταλγικά όποτε και αν ξαναακουστούν. Ο χορός, το μπρίο, τα κοστούμια και εκείνος ο περιφερόμενος βιολιστής στη σκηνή, που μας θύμιζε τον «συνάδελφό» του τον «βιολιστή στη στέγη», όλα ήταν σοφά οργανωμένα, όπως τον παλιό εκείνο τον καιρό…. .

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές και στις εκδηλώσεις του Δημοτικού Θεάτρου Ολύμπια «Μαρία Κάλλας» που κοσμεί το κέντρο της Αθήνας και αναβαθμίζει την αισθητική μας.

Συντελεστές:

Η Μουσική διεύθυνση και Σκηνοθεσία ήταν του Γιώργου Πέτρου
Τα Σκηνικά και τα Κοστούμια της Γιωργίνας Γερμανού
Ο Σχεδιασμός των φωτισμών της Στέλλας Κάλτσου
Οι Χορογραφίες της Δήμητρας Αντωνάκη
Η Διδασκαλία της χορωδίας: Σταύρος Μπερής
Βοηθός μαέστρος ήταν ο  Νίκος Λαάρης
Βοηθός σκηνοθέτης η  Κωνσταντίνα Ψωμά
η Μουσική προετοιμασία του Δημήτρη Γιάκα

Τον ρόλο της Βιβίκας μοιράστηκαν η Άννα Στυλιανάκη και η Χρύσα Μαλιαμάνη, της Κικής η Μαρισία Παπαλεξίου και η Μάρθα Σωτηρίου.  
Χαρμίδης, ο Δημήτρης Πακσόγλου, Ζαχαρούλης ο Χάρης Ανδριανός
Συνταγματάρχης, ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος
Κορτάσης, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης
Μαρτής, ο  Κωνσταντίνος Τριαντακωνσταντής
Χορεύουν οι Δήμητρα Αντωνάκη και π Αντώνης Στρούζας

Χορωδοί με αλφαβητική σειρά ήταν οι: Ιωάννα Βρακατσέλη, Αντώνης Δήμου, Σταύρος Ζουλιάτης, Σοφία Καρβουνά, Γιάννης Μανιατόπουλος, Μαρία Μαυρομμάτη, Νίκος Μπογιατζής, Κάνδια Μπουζιώτη, Γιώργος Μωραΐτης, Σταμάτης Πακάκης, Δέσποινα Ρεβίθη, Δήμητρα Σταφέτα

Έπαιξε η Συμφωνική Ορχήστρα & συμμετείχε η Χορωδία Δήμου Αθηναίων