π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

Στὴν ἀξιότιμη κυρία Μαρία Κοτοπούλη, ἑόρτιος χαιρετισμός 

Ἀπόψε μιὰ μικρή, ἀσήμαντη καὶ πολὺ κοινότυπη ἀλλαγὴ θὰ συμβεῖ στὸν ἐπίγειο βίο μας. Ἀλλαγή, ἡ ὁποία καὶ γιορτάζεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἐπισημότητα καὶ ἑορταστικὴ διάθεση. Ἔτσι ἀπόψε θὰ κατεβεῖ τὸ ἡμερολόγιο τοῦ 2020 καὶ θὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ τὸ νέο, ἐκεῖνο, δηλαδή, τοῦ 2021, χωρὶς πολλοὶ ν’ ἀναλογιστοῦν σοβαρά, μάλιστα, πὼς ἄλλος ἕνας χρόνος θὰ προστεθεῖ στὴν ἡλικία τους. Στὴν ἡλικία ποὺ σὲ μεγαλώνει σὲ γεράζει, σὲ φέρνει πιὸ σιμὰ στὴν ἀναχώρησή σου ἀπὸ τὰ ἐπίγεια, ὅπου (προσωρινὰ) ζεῖς, λὲς καὶ πῆγες ἕνα ταξίδι, γιὰ νὰ ἐπισκεφτεῖς μιὰ χώρα. Μιὰ χώρα, ποὺ δὲν ἔχεις ξαναδεῖ καὶ τώρα τὴν χαίρεσαι, καθὼς μαζεύεις νέες ἐμπειρίες ἀπὸ τοὺς δρόμους, τὰ τοπία της, ἀκόμα καὶ τοὺς ἀνθρώπους της. 

Κι εἶναι ἡ χαρά, ἡ εὐφροσύνη, ἡ μαγεία, στ’ ἀλήθεια,  τόσο μεγάλη, ὡστόσο πίσω ἀπ᾿ ὅλ’αὐτὰ ὑπάρχει μιὰ λέξη-κλειδί, στὴν ὁποία συμπυκνώνεται ὅλη ἡ ἀνθρώπινη ματαιοδοξία καὶ προχειρότητα τοῦ ἐπίγειου βίου μας. Κι ἡ λέξη αὐτὴ  εἶναι τὸ πρόσκαιρο, τὸ παροδικό, τὸ προσωρινό ποὺ ζοῦμε. Κι εἶναι ὄντως ἀλήθεια ὅλ ’αὐτά καὶ μάλιστα τόσο βεβαιωμένη. Ὅπως βεβαιωμένα εἶναι καὶ τὰ ὅριά μας μέσα στὸν χρόνο ποὺ μᾶς χαρίζεται. Γι’ αὐτὸ κι ὁ ἄνθρωπος, πολὺ σοφά, σκέφτηκε νὰ μὴν εἶναι ἡ ἐπίσκεψή του στὸν κόσμο αὐτὸ μιὰ εὐθεῖα γραμμὴ ποὺ θὰ τὸν ξυπνάει κατὰ τὴ γεννησή του καὶ στὰ εἰσόδιά του στὸν κόσμο αὐτό καὶ θὰ τὸν ἀποκοιμίζει στὸ τέλος αὐτῆς τῆς εὐθείας -ὅσο μεγάλη ἤ μικρὴ κι ἄν εἶναι. Ἐπινόησε, λοιπόν, μέσω τῶν ἀριθμῶν, αὐτῶν τῶν περίεργων ὄντως συμβόλων -ποὺ διευκολύνουν τόσο τὴ ζωή μας- νὰ τεμαχίσει αὐτὴ τὴ γραμμή σὲ ὧρες, σὲ μέρες, σὲ μῆνες σὲ χρόνια. Ἔτσι ὁ κάθε νέος ἀριθμὸς εἶναι καὶ μιὰ αἰσιόδοξη νότα στὴν καθημερινότητα. Μάλιστα, ὅταν οἱ ἀριθμοὶ αὐτοὶ συμπέσουν μὲ ἐπετείους καὶ γιορτές, (γενέθλια π.χ., ὀνομαστικὲς γιορτές, μεγάλες γιορτὲς τοῦ έτήσιου κύκλου-ὅπως Χριστούγεννα, Ἁγίου Βασιλείου, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο κ. ἄ), τότε μεγαλύνεται μέσα στὸν κάθε θνητὸ ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἐπέκταση αὐτοῦ τοῦ βίου, τοῦ ἐπίγειου βίου. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ εὐχὴ τῶν παλιότερων, ποὺ λέγονταν κατὰ κόρον ὅλες τὶς χρονιάρες μέρες, «νὰ εἴμαστε καὶ τοῦ χρόνου καλά», οὔτε τυχαία εἶναι, οὔτε καὶ ἀθεμελίωτη σὲ μιὰ πίστη καὶ ἐπιθυμία γιὰ νὰ φτάσουμε καὶ τὸν ἑπόμενο ἀριθμὸ καὶ χρόνο. 

Καὶ τὸ λέω αὐτό, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία, ἐκτὸς τῶν μεγάλων γιορτῶν, ἔχει καὶ τὶς λεγόμενες ἀποδόσεις τους. Ποὺ σημαίνει πὼς τίποτε δὲ τελειώνει, ἀλλὰ μεταφέρεται στὸν ἑπόμενο χρόνο. Δηλαδή, στὶς 31 Δεκεμβρίου π. χ. ποὺ ἀποδίδεται ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων, δὲ σημαίνει πὼς ὅλα τέλειωσαν, ἀλλὰ ἀπο-δίδονται, ἀπονέμονται, χρωστοὐνται καὶ στὸν ἑπόμενο χρόνο. Στὸν ἑπόμενο χρόνο, ὅπου θὰ γεννηθοῦν νέοι ἄνθρωποι, ἄλλοι θὰ μεγαλώσουν, ἄλλοι θὰ φτάσουν στὰ γερατειά κι ἄλλοι θὰ φύγουν ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα, ἀλλὰ δὲ θὰ λησμονηθοῦν. Γιατὶ ὀφείλουν οἱ ἑπόμενες γενιὲς νὰ τοὺς μνημονεύουν, νὰ τοὺς θυμοῦνται -λὲς κι εἶναι παρόντες. 

Ἄν μποροῦσαν ἀπόψε οἱ ἄνθρωποι νὰ στραφοῦν πρὸς τὰ μέσα τους καὶ νὰ δοῦν τὸν ἑαυτό τους στὶς πραγματικές του διαστάσεις καὶ στὰ ὅριά του, τότε ἀσφαλῶς θὰ καταλάβαιναν ποιὸ εἶναι τὸ σύνορο ποὺ χωρίζει δυὸ ἀριθμούς: 2020 καὶ 2021. Δυὸ ἀριθμούς μὲ βαθύ κι ἴσως καὶ νοσταλγικὸ ἤ συγνεφιασμένο περιεχόμενο ὁ ἕνας καὶ μὲ τὸ χαμόγελο ἑνὸς ἀθώου,  μωροῦ παιδιοῦ, ποὺ κανεὶς, ὡστόσο,  δὲ γνωρίζει ποιὰ θὰ εἶναι ἡ ἐξελιξη καὶ ἡ πορεία του μέσα στὴν κοινωνία… Ὅλοι οἱ δικοί του ὅμως ἐλπίζουν… Ὅπως κι ἐμεῖς τοῦτες τὶς ἐπίσημες καὶ κορυφαῖες στιγμές, τὶς πρῶτες στιγμὲς τοῦ 2021.  

31-12-2020 πρὸς 1-1-2021 π.κ.ν.κ.