ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΡΩΣΙΑΣ | ΝΑΤΑΛΙΑ ΓΕΡΑΚΗ ΦΛΑΟΥΤΟ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΛΗΟΣ ΠΙΑΝΟ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ 

Ήταν πράγματι ένα «Απόσταγμα Ρωσίας», μουσικής πανδαισίας, θα προσθέταμε, αυτό που παρακολουθήσαμε στον εξαιρετικό Κύκλο, Πανόραμα Μουσικής Δωματίου, «Από τη Ρωσία με…. αγάπη», στο Μ.Μ.Α, στις 7-11-2016.

Δύο λαμπερά, διεθνή αστέρια της μουσικής, η Ναταλία Γεράκη στο Φλάουτο και ο Απόστολος Παληός στο πιάνο, άνοιξαν τον κύκλο με ένα πρόγραμμα αξιώσεων και με υψηλού επιπέδου ερμηνείες, σε εξαιρετικές μεταγραφές έργων Ρώσων συνθετών, με εξαίρεση τη Σονάτα Αρ. 2 του Προκόφιεφ που ακούστηκε στην πρωτότυπη γραφή της.

Με τη Σουίτα σε παλιό ύφος, έργο 80, Φλάουτο και Πιάνο, μύησαν τους ακροατές στην φαινομενικά απλή γραφή, του Ρώσου συνθέτη Άλφρεντ Σνίτκε (1934-1998), που κρύβει τόση πολυπλοκότητα. Πώς να αποδώσει κανείς τη χάρη, την ευγένεια στο πλάσιμο του ήχου, την ασύλληπτη δεξιοτεχνία των δυο χαρισματικών νέων, που ανέδειξαν το νεοκλασικό στυλ και τη μαγεία μιας Σουίτας με περίκλειστο, παλαιό ύφος!

Το πιάνο του Απόστολου Παληού, "προδοτικό", αποκάλυψε το πανέμορφο τραγούδι του κορυδαλλού, που ο Μίλι Μπαλακίρεφ (1837-1910) είχε ξεχωρίσει από τον Κύκλο Δώδεκα τραγουδιών με τίτλο Αποχαιρετισμός στην Αγία Πετρούπολη του Μιχαήλ Γκλίνκα (1804-1857) και το διασκεύασε για πιάνο το 1864. Να όμως που ο Κορυδαλλός, ζωντάνεψε κάτω από το δεξιοτεχνικό άγγιγμα των πλήκτρων και "τραγούδησε" έξοχα το Θρήνο του χωρισμού, ύμνησε την ελεγεία της αγάπης και "ζωγράφισε" την εικόνα του αποχαιρετισμού! Στο επόμενο σόλο του, Ελεγεία αρ.1, από τα κομμάτια φαντασίες, του Σεργκέι Ραχμάνινοφ (1873-1943), ο Απόστολος Παληός, ανέδειξε την πορεία της Ελεγείας μέσα στο χρόνο, το ερωτικό πάθος και το θρήνο της πληγωμένης αγάπης, τον μεθυστικό λυρισμό της. Η ρομαντική μελαγχολία, διάχυτη στο έργο του συνθέτη, γίνεται ποίηση από τον Απόστολο Παληό και μας παραπέμπει στο θαυμάσιο CD του, Great Romandics, που πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Εταιρεία Subways Music.

Μέσα από το αριστουργηματικό απόσπασμα της όπερας του Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882-1971), Le Rossignol, βασισμένο στο εξωτικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το Αηδόνι του αυτοκράτορα, η Ναταλία Γεράκη, με το περίφημο ασημένιο της Φλάουτο, Muramatsu, Φλάουτο-αηδόνι, έκαμε να διαχυθεί παντού η μαγεία του παραμυθιού και με την απαράμιλλη δεξιοτεχνία της, μετουσίωσε τον ήχο σε ουράνιο πνεύμα, μεταμόρφωσε το ψάρι σε πουλί, το δάκρυ σε αστέρι του ουρανού και αιχμαλώτισε τον ακροατή.

Στη συνέχεια οι μεταγραφές από έργα του Αράμ Χατσατουριάν (1903-1978), (το Βαλς, από τη σκηνική μουσική Μασκαράτα, το Andante του Σπάρτακου και της Φρυγίας από το μπαλέτο Σπάρτακος, το χορό των Σπαθιών από το μπαλέτο Γκαϊνέ), έδωσαν την ευκαιρία στους δύο σολίστ να αναδείξουν το χρώμα της Ανατολής μέσα από την πλούσια λαϊκή, παράδοση της Αρμενίας.

Η Άρια του Λιένσκι από την όπερα Ευγένιος Ονιέγκιν, του Πιοτρ Ιλιτς Τσαϊκόφκι (1840-1893), από τις ωραιότερες που έχουν γραφεί, ερμηνεύτηκε με αυθεντικό ρώσικο πάθος και λυρισμό από τους δύο καλλιτέχνες, οι οποίοι με την δεξιοτεχνία τους, έκαμαν ώστε να αποκτήσει αισθητική αυτοτέλεια η μουσική και παρά την απουσία του λόγου, να βιώσει ο ακροατής την τραγικότητα της σκηνής, κατά την οποία ο άτυχος, νεαρός Λιένσκι, θρηνεί λίγο πριν πεθάνει, καθώς φέρνει στο νου του τις χρυσές ημέρες της Άνοιξής του που χάθηκαν για πάντα.

Η Ναταλία Γεράκη και ο Απόστολος Παληός ολοκλήρωσαν το πρόγραμμά τους εξαίσια, με την αριστουργηματικής γραφής Σονάτα αρ.2 για φλάουτο και πιάνο, του Σεργκέι Προκόφιεφ (1891-1853), που την συνέθεσε παράλληλα με την μουσική της θρυλικής ταινίας, Ιβαν ο τρομερός, του Άιζενσταϊν. Μέσα από εσωτερικές, πνευματικές διεργασίες, αποκάλυψαν τα βαθιά νοήματα των έργων και, "εν αρμονία", με λεπτούς δεξιοτεχνικούς ελιγμούς, τη μελωδικότητα και τους βελούδινους ήχους του Πιάνου και του Φλάουτου!

Απόλαυση η ακρόαση, αλλά και η συγκίνηση από την διαπίστωση ότι υπάρχουν νέοι που, παρά την δίνη των καιρών μας, υπηρετούν με βαθιά γνώση, αγάπη και συνέπεια την τέχνη τους και, αιρόμενοι στα ύψη τους αίρουν και το κοινό μαζί τους.