π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1958

«Τὰ Χριστούγεννα εἶναι μνήμη...» Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος

Ἀλήθεια, θυμᾶσαι πῶς ἦταν τό σπίτι ἐκεῖνο τό βράδυ τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1958; Ἐδῶ, δηλαδή, καί 60 περίπου χρόνια; Γιατὶ αὐτὸ προσπαθεῖς τή νύχτα ἐτούτη νά σκεφθεῖς, καθώς ξαναθυμᾶσαι τό σπίτι σου, ἀφοῦ γιὰ ἐκεῖνο πρόκειται, νά εἶναι φωτισμένο, ζεστό, χωμένο μέσα στή θαλπωρή τῆς μεγάλης φωτιᾶς πού ἔκαιγε στό τζάκι, ὅμως περισσότερο λαμπρό, γιατί δέσποζε ἡ παρουσία τοῦ Πατέρα πού γέμιζε τό χῶρο καί ράντιζε μέ τήν ἐμφάνισή του τά πάντα γύρω μέ αἰσιοδοξία καὶ γαλήνη... Κι αὐτό, ἐπειδή ἡ παρουσία ἐκείνη ἦταν ὄντως ἔντονη, ἀφοῦ ἀπουσίαζε τόσα χρόνια στὴν ξενιτιά. Ἔτσι, τούτη τήν ξεχωριστή τή βραδυά τὸ σπίτι ἔλαμπε μέ τήν παρουσία του, τήν ἔστω μέ προθεσμία, ἀφοῦ μετά ἀπό λίγο θά ἔφευγε γιά πάντα. Στήν κυριολεξία γιά πάντα...

Δέν ξεχνιέται, λοιπόν, ἐκεῖνο τό φῶς πού χρυσάφιζε τό χῶρο, τό χῶρο ποὺ ἦταν στρωμένος μέ κιλίμια στό πάτωμα καί ἕνα γύρω ἁπλώνονταν τό χαμόγελο πού γέμιζε και στόλιζε τό σπιτικό: Γιατί ἄλλο χριστουγεννιάτικο στολίδι δέν διέθετε. Μονάχα τό χαμόγελο τοῦ Πατέρα. Ἀλησμόνητα, στ᾿ ἀλήθεια, Χριστούγεννα. Πού πέρασαν ὡστόσο, ὅπως περνᾶνε τά ὡραῖα καί σημαντικά, ἀφήνοντας μονάχα στήν ψυχή μιά λεπτή αἴσθηση εὐλογίας. Εὐλογίας, πού ἐδῶ καί ἑξῆντα περίππου χρόνια καλύπτει ἕνα κενό.

Τώρα ἔφυγε κι ἡ Μάνα κι ἔτσι ἀπόμεινε μονάχα ἡ Μνήμη, ἡ δικιά σου ἡ Μνήμη νά τούς θυμᾶται, νά τούς κρατάει περίπου ζωντανούς γιά νά συνεχίζουν νά ὑπάρχουν ὅσο ὑπάρχεις κι ἐσύ. Ὕστερα...

Χριστούγεννα 2015

π. κ. ν. κ