Στὴ μνήμη τοῦ πεθεροῦ μου Κων. Π.
Γιακείμ, κηπουροῦ
Τὸ ξεχασμένο
μάγγανο
Σκουριασμένο κι ἄχρηστο σάπιζε σιμὰ στὴ μεγάλη τὴ στέρνα τὸ παλιὸ τὸ μάγγανο. Μιὰ ἀτελείωτη
σειρὰ ἀπό μικροὺς κουβάδες
ποὺ
μπαινόβγαιναν στὸ βαθὺ τὸ πηγάδι καὶ ἀνέβαζαν τὸ νερὸ, ποὺ τὸ ἄδειαζαν στὴ στέρνα γιὰ τὸ πότισμα. Κ’ εἶχε μιὰ γοητεία ὅλη ἡ διαδικασία τῆς ἄντλησης τοῦ νεροῦ, καθὼς τὸ γυρνοῦσε γύρω γύρω ἀπὸ τὸ πηγάδι τὸ ὑπομονετικὸ τὸ γαϊδουράκι.
Ἄπειρες οἱ στροφές γιὰ ν` ἀνεβεῖ τὸ νερὸ ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς, ἀπὸ τὸ λιθόχτιστο
βαθὺ πηγάδι, γιὰ νὰ γεμίσει τὴ στέρνα κι ὕστερα νὰ δροσίσει τὰ φυτὰ ποὺ μέσα στὴν κάψα τοῦ θέρους τὸ περίμεναν. Ὅπως περίμενε
ὁ κηπουρὸς νὰ καρπίσουν τὰ φυτά, ποὺ τὰ κανάκευε ὅπως τὰ παιδιά του.
Ὅπως περίμενε
ὁ Ἰησοῦς κάποια ψυχὴ στοῦ Ἰακὼβ τὸ φρέαρ νὰ τὴ δροσίσει μὲ τὰ οὐράνια λόγια
του ...
Γιατὶ ἔχει τὴ σημασία της ἡ κάθε ἀναμονὴ καὶ ὑπομονὴ σιμὰ στὸ ὅποιο φρέαρ.
Ἐπειδὴ πάντα κάτι
χρήσιμο κυοφορεῖ ....
* * *
Τότε ποὺ πίναμε ἀκόμα τὸ νερό...
Δὲν ἦταν μακρυὰ ἀπὸ τὴν πολίχνη τὸ μποστάνι. Μικρὴ ἡ ἀπόσταση, ἕνας
περίπατος, ποὺ στὰ θερινὰ τ᾿ ἀπόβραδα ἦταν καὶ θεραπευτικός. Γιατὶ ἄγγιζε τὴν πεπτουσία
τῆς ζωῆς: τὴν ἐπικοινωνία. Ἀφοῦ ἦταν μποστάνι
φιλόξενο, μὲ φιλότιμους κι ἁπλοϊκοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸ δουλεύουν
καὶ νὰ παράγουν τοὺς δροσεροὺς καρποὐς. Μὲ τὴν
καθημερινή ἀγωνία τῶν καλλιεργητῶν τοῦ κήπου αὐτοῦ.
Ὅμως τὰ θερινὰ τ᾿ ἀπόβραδα, ὅταν βγαίνανε
γιὰ τὸ περίπατό
τους οἱ νοικοκυραῖοι καὶ περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ, ξαπόσταιναν κάτω ἀπό τὸ βαθὺ τὸν ἴσκιο τῆς μουριᾶς, ὅπου ὑπῆρχε ὁ ξύλινος ὁ πάγκος, σιμὰ στὸ πηγάδι μὲ το δροσερὸ νερό, ποὺ τὸ ἀντλοῦσε μὲ προθυμία ὁ μποσταντῆς καὶ τοὺς πρόσφενε
μαζὺ μὲ τὸ ρακὶ καὶ τὸ ἁλατισμένο
φρέσκο ἀγγουράκι. Γιὰ νἄρθει στὴ συνέχεια ἡ συζήτηση, ἡ ἐπικοινωνία
καὶ τὸ χαμόγελο.
Ὅπως
κάποτε, σὲ
κάποιο ἄλλο
φρέαρ, φρέαρ βιβλικό, μὲ τὸ Χριστὸ ἐπισκέπτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου