© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὴν Ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν
τοῦ Τιμίου Προδρόμου Σερρῶν
(18 Ἀπριλίου 2015)


Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,
Ὁσιωτάτη ἁγία Καθηγουμένη Μοναχὴ Φεβρωνία καὶ λοιπαὶ ἀδελφαί,
Ἀγαπητοὶ προσκυνηταί, τέκνα ἐν Κυρίῳ θεοφιλῆ,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Διαρκούσης εἰσέτι τῆς πανευφροσύνου Ἑορτῆς τῶν Ἑορτῶν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, μετὰ πολλῆς χαρᾶς καὶ συγκινήσεως ἐπισκεπτόμεθα καὶ αὖθις τὴν παλαίφατον καὶ πάνσεπτον Ἱερὰν καθ᾿ ἡμᾶς Πατριαρχικὴν καὶ Σταυροπηγιακὴν Μονὴν ταύτην, δεχόμεθα τὴν ἔνθερμον ὑποδοχὴν τῆς ἐν αὐτῇ προσφιλοῦς μοναστικῆς ἀδελφότητος καὶ ἀκούομεν τὰς ἐγκαρδίους καὶ εἰλικρινεῖς θυγατρικὰς προσρήσεις σας, ἀδελφαί, αἱ ὁποῖαι διατρανοῦν τὸν σεβασμὸν καὶ τὴν ἀγάπην σας πρὸς τὴν Μητέρα Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Μετριότητα ἡμῶν. 

Δοξάζομεν τὸν Ἀναστάντα Κύριον καὶ ἐκφράζομεν τὴν εὐγνωμοσύνην ἡμῶν πρὸς τὸν ἅγιον Βαπτιστὴν καὶ Πρόδρομον Αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι κατηύθυναν καὶ εὐώδωσαν τὰ διαβήματα ἡμῶν καὶ μᾶς ἠξίωσαν νὰ ἔλθωμεν ἐνταῦθα καὶ νὰ προσκυνήσωμεν τὸ ἱερὸν τοῦτο σε¬μνεῖον τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀρετῆς.

Ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της, ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἶχεν ἄμεσον σχέσιν καὶ σύνδεσμον μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἠκτινοβόλει τὴν πνευματικότητα καὶ τὸ φῶς του εἰς τὰς Σέρρας καὶ τὴν Μακεδονίαν, ὡς τίμιον σέμνωμα αὐτοῦ. Ἡ ὁσιακὴ βιοτὴ τῶν ἁγίων κτιτόρων καὶ οἱ ἀσκητικοὶ ἀγῶνες τῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας διαδόχων καὶ πνευματικῶν τέκνων των, ἡ κατὰ Θεὸν καὶ θύραθεν σοφία των καὶ ἡ πλουσία βιβλιοθήκη της ἀποτελοῦν τοὺς λόγους διὰ τοὺς ὁποίους ἡ Μήτηρ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία σεμνύνεται διὰ τὴν Ἱερὰν Μονὴν ταύτην ἀλλὰ καὶ τὰς αἰτίας διὰ τὰς ὁποίας ὁ ἀείμνηστος προκάτοχος ἡμῶν Γεννάδιος ὁ Σχολάριος, ὁ Πατριάρχης ὁ ὁποῖος ἔθεσε τὰς βάσεις τῆς ὀργανώσεως τῶν θεσμῶν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καὶ τῆς διασώσεώς του εἰς καιροὺς δυσχειμέρους, ἐπέλεξε τὴν Μονὴν ταύτην ὡς τόπον μελέτης καὶ ἡσυχίας κατὰ τὴν τελευταίαν δεκαπενταετίαν τοῦ βίου του. Προσκυνοῦντες δὲ τὸν τάφον καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά του, αἰσθανόμεθα ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς τόπον ἡγιασμένον καὶ οἰκεῖον.

Θυγατέρες ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀγαπηταί,

Κατὰ τὴν παροῦσαν Διακαινήσιμον ἑβδομάδα ψάλλομεν καθημερινῶς τὸ τροπάριον «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι· συνεσταυρούμην σοι χθές· αὐτός με συνδόξασον, Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».

Δι᾿ αὐτοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λίαν ἐπιγραμματικῶς, ἁρμονικῶς καὶ θεοπνεύστως περιγράφει τὸν ἀγῶνα, τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴν καὶ τὴν πρὸς τὸν Παθόντα, Σταυρωθέντα καὶ Ἀναστάντα πορείαν ἑνὸς ἑκάστου πιστοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ τῶν μοναχῶν.

Ὡς μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἰς τὸν λόγον του εἰς τὸν τίμιον καὶ ζωοποιὸν Σταυρόν, ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι μία διττὴ σταύρωσις: Κατὰ πρῶτον, εἶναι «φυγὴ τοῦ κόσμου καὶ ἡ τῶν κατὰ σάρκα συγγενῶν διάζευξις, εἴπερ πρὸς εὐσέβειαν καὶ τὸν κατ᾿ αὐτὴν ἐμποδίζουσι βίον, καὶ ἡ σωματικὴ ἐργασία», κατὰ δὲ δεύτερον, μία σταύρωσις «τῷ κόσμῳ καὶ τοῖς πάθεσιν, αὐτῶν φευγόντων ἐξ ἡμῶν».

Καί, ὡς καλῶς γνωρίζετε, ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ τέκνα, ὁ ἀγὼν διὰ τὴν κάθαρσιν τῆς καρδίας ἐκ τῶν ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν εἶναι δύσκολος, μακρὸς καὶ ἐπίπονος, διότι ταῦτα ἔχουν ριζωθῆ ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἔχουν καταστῆ ὡσὰν δευτέρα φύσις αὐτοῦ. Ὁ ἀγὼν διὰ νὰ ἀποβάλῃ ὁ μονάζων τὸ ἴδιον θέλημα καὶ νὰ ἀκολουθήσῃ τὸ ἅγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὑπακούων εἰς τὰς ἐντολὰς τοῦ καθηγουμένου αὐτοῦ, εἶναι μία ἑκούσιος σταύρωσις καὶ θανάτωσις, ὡσὰν νὰ χύνῃ τις αἷμα ἢ νὰ χει¬ρουρ¬γῇ καὶ νὰ ἐκκόπτῃ τὰς ἰδίας του σάρκας.

Ὡς δὲ μᾶς διδάσκει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ἡ πάλη ἡμῶν δὲν εἶναι πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, «ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. ς΄, 12-13). Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀνταπεξέλθωμεν δι᾿ ἰδίων δυνάμεων.

Ἀλλὰ δὲν εἴμεθα μόνοι εἰς αὐτὸν τὸν ἀγῶνα. Ὅσον δυνάμεθα καὶ ὅσον ἐδόθη ἡμῖν, συμπάσχομεν μετὰ τοῦ Παθόντος διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Συσταυρούμεθα μετὰ τοῦ Σταυρωθέντος καὶ συνθαπτόμεθα μετὰ τοῦ δι᾿ ἡμᾶς Ταφέντος καὶ εἰς τὸν Ἅδην κατελθόντος. Ὁ πιστός, καὶ ἰδιαιτέρως ὁ μοναχός, ὁ ὁποῖος ἔστω καὶ ὀλίγον ἐγνώρισε τὸν Χριστὸν καὶ ἐγεύθη τῆς ἀκτίστου Χάριτος Αὐτοῦ, ὑποφέρει ὅταν ἡ Χάρις αὕτη οἰκονομικῶς ὑποστέλλεται καὶ ὁ Κύριος κρύπτεται. Τότε αἰσθάνεται ὡσὰν νὰ καταβαίνῃ εἰς τὸν προσωπικὸν αὐτοῦ Ἅδην: τὸν Ἅδην τῆς ἀπογνώσεως καὶ τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ αἴσθησις αὕτη εἶναι ὠφέλιμος, ὥστε νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀδυναμίαν του καὶ νὰ ταπεινοφρονῇ, ὡς Αὐτὸς ὁ Κύριος ἐδίδαξε τὸν ἅγιον Σιλουανὸν τὸν Ἀθωνίτην: «Κρά¬τει τὸν νοῦν σου εἰς τὸν Ἅδην καὶ μὴ ἀπελπίζου».

Ὁ μοναχός, ὁ ὁποῖος φαίνεται μόνος ἐκ πρώτης ὄψεως, ζῇ καὶ συμπορεύεται μετὰ τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀλλὰ καὶ μετὰ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος Ἁγίων, δηλαδή, ὅλων ὅσοι συγκροτοῦν τὸν ἱερὸν θεσμὸν τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, διότι εἶναι «μόνος πρὸς τὸν Μόνον», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου. 

Δηλαδή, ἀκολουθεῖ, ζῇ καὶ κοινωνεῖ μὲ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὡς δὲ ἀκούομεν εἰς τὴν Κατήχησιν τοῦ Μεγάλου καὶ Ἀγγελικοῦ Σχήματος, ὁ μοναχὸς ἔχει τὸν Κύριον «συγκοιταζόμενον, συνανιστάμενον, γλυκαίνοντα καὶ εὐφραίνοντα τὴν καρδίαν αὐτοῦ, τῇ παρακλήσει τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Πνεύματος». Καὶ ὅταν κάποιος ἔχῃ τὸν Χριστὸν εἰς τὴν καρδίαν του, τότε ἔχει τὰ πάντα.

Δὲν εἶναι ὁ μοναχισμὸς μία προσπάθεια διὰ μίαν ἀτομικὴν καὶ κατ᾿ ἄνθρωπον τελειότητα. Δὲν εἶναι μία πορεία πρὸς ἕνα ἰδανικόν, κτιστὸν καὶ ἐγκόσμιον. Ἀλλά, διὰ τῆς Χάριτος καὶ δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖον πάντοτε ἐπικαλούμεθα εἰς βοήθειαν, εἶναι μία πορεία πρὸς τὴν Θεανθρωπίαν, τὴν ἕνωσιν μετὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὁ ὁποῖος εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς Χάριτος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς συνανιστάμεθα καὶ συνδοξαζόμεθα μετ᾿ Αὐτοῦ. Τοιουτοτρόπως, πάντα τὰ προηγηθέντα, ὁ πόνος, αἱ θλίψεις, ὁ σταυρός, ἡ ταφή, τὰ πολλὰ λυπηρά «οἷς ἡ κατὰ Θεὸν ζωὴ χαρακτηρίζεται», φωτίζονται καὶ ἀποκτοῦν νόημα διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ τῆς συνεγέρσεως καὶ συνδοξασμοῦ ἡμῶν μετ᾿ Αὐτοῦ.

Τότε μετέχομεν καὶ βλέπομεν ἐναργῶς τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο, κατ᾿ αὐτὴν τὴν κοσμοχαρμόσυνον περίοδον, πολλάκις τῆς ἡμέρας ὁμολογοῦμεν: «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι» καὶ ὄχι «ἀκούσαντες», ὅπως τὸ σχολιάζει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος. Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, τὰ πάθη φεύγουν τελείως ἐξ ἡμῶν, παύουν νὰ ἐνεργοῦν διὰ τῶν λογισμῶν, καὶ τὸ δεύτερον μυστήριον τοῦ Σταυροῦ ὁλοκληροῦται, ὡς μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἰς τὸν προαναφερθέντα λόγον του.

Ἡ Ἀνάστασις εἶναι γεγονὸς προσωπικὸν ἀλλὰ καὶ συμπαντικὸν καὶ παγκόσμιον. Τὸ ἄκτιστον Φῶς τοῦ Ἀναστάντος οὐδέποτε παύει νὰ φωτίζῃ ὅλους μας. Τὸ αἰσθάνονται ὅμως ἐναργῶς μόνον ὅσοι προηγουμένως ἠγωνίσθησαν τὸν καλὸν ἀγῶνα, ἐπεκαλέσθησαν τὴν βοήθειαν καὶ τὴν Χάριν Του, συνεσταυρώθησαν καὶ συνετάφησαν μετ᾿ Αὐτοῦ· ὄχι διότι ἔπραξαν κάτι σπουδαῖον, ἀλλὰ διότι, μὲ τὴν κατὰ δύναμιν ἄσκησιν, ἐγκράτειαν καὶ ἐγκαρτέρησίν των, ἔδειξαν εἰς Αὐτὸν ὅτι ἐπιζητοῦν τὸ ἔλεος καὶ τὴν Χάριν Του.

Καὶ ἡ Ἱερὰ Μονή σας, ἰδιαιτέρως κατὰ τὸν τελευταῖον αἰῶνα τοῦ βίου της, ἐδοκιμάσθη ὑπὸ πειρασμῶν καὶ συμφορῶν, τὰς ὁποίας ἐπέτρεψεν ὁ Κύριος διὰ νὰ δοκιμάσῃ τοὺς ἐν αὐτῇ ἀσκήσαντας καὶ ἀσκουμένους, νὰ διαπιστώσῃ ἂν ὄντως Τὸν ἐπιζητοῦν ἑδραίως καὶ ἀκλινῶς. Τὰς παρελθούσας δῃώσεις, λεηλασίας καὶ τὴν πρόσφατον πυρκαϊάν, αἱ ὁποῖαι εἰκονίζουν πως μίαν σταύρωσιν καὶ μίαν ταφήν, τὰς γνωρίζετε καλῶς. Καὶ ἀσφαλῶς θὰ γνωρίζετε κάλλιον ἡμῶν πόσον οἱ ἐν λόγῳ πειρασμοὶ ἐσμίλευσαν τὸν χαρακτῆρα ἑκάστης ἐξ ὑμῶν καὶ τοὺς δεσμοὺς τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφότητός σας καὶ πόσον ὁδηγοῦν πρὸς μίαν ἀνάστασιν.

Ἔχοντες δὲ τὴν χαρὰν καὶ τὴν τιμὴν νὰ ἐγκαινιάζωμεν τὴν μοναστηριακὴν αὐτῆς τράπεζαν, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν μεταλαμβάνει μόνον τὸ σῶμα τῶν ἀναγκαίων πρὸς συντήρησίν του ἀλλὰ τρέφεται καὶ ἡ ψυχὴ διὰ τῶν ἀναγινωσκομένων θείων λόγων, βλέπομεν μίαν ἀκτῖνα τῆς ἀναστάσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σας. Καὶ πατρικῶς εὐχόμεθα νὰ ἀπαρτισθῇ καὶ πάλιν τὸ ὅλον κτηριακὸν σῶμα της, ὥστε ὅλαι αἱ διακονίαι νὰ διεξάγωνται ἀπροσκόπτως, πρὸς σωτηρίαν τῶν μοναζουσῶν, πρὸς βοήθειαν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν καὶ πρὸς δόξαν τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν.

Ὡσαύτως εὐχόμεθα, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ὅλαι αἱ ἀδελφαὶ νὰ ἀγωνίζεσθε σθεναρῶς τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς μετανοίας, τῆς ἐγκρατείας καὶ τῆς νήψεως, συμμετέχουσαι εἰς τὸ Πάθος, τὸν Σταυρὸν καὶ τὴν Ταφὴν τοῦ Κυρίου καὶ ὑπακούουσαι εἰς τὸν Ἱερώτατον Μητροπολίτην κ. Θεολόγον, τὸν ἀγαπητὸν ἐν Χριστῷ ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν ἡμῶν, καὶ εἰς τὴν Ὁσιωτάτην Καθηγουμένην σας, ὥστε νὰ ἀξιωθῆτε τῆς συναναστάσεως καὶ τοῦ συνδοξασμοῦ μετὰ τοῦ Κυρίου.

Τὸ δὲ ἄκτιστον Φῶς καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος εἴησαν μετὰ πάντων καὶ πασῶν ὑμῶν. Ἀμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails