Χαιρετισμός
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν πρός τιμήν Αὐτοῦ Δεξίωσιν
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας
ἐν τῷ Ξενοδοχείῳ Maritim
(13 Μαΐου 2014)
 Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί, Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι ἐκπρόσωποι τῶν ἐν Γερμανίᾳ Ἐκκλησιῶν, Ἐξοχώτατοι ἐκπρόσωποι τοῦ Διπλωματικοῦ Σώματος, Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Χριστός Ἀνέστη! Christus ist auferstanden! Σᾶς ἀπευθύνομεν τόν ἀναστάσιμον τοῦτον χαιρετισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδος καί αἰσθανόμεθα ὅτι «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν» ἀπόψε ἐν τῷ φιλοξένῳ τούτῳ χώρῳ. Πᾶσιν ὄντως φαίνει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀδιαλείπτως καί ἀδιακρίτως. Οἰκεῖον καί προσφιλές εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν εἶναι τό μήνυμα τοῦτο. Ἐπαναλαμβάνεται εἰς τάς ἱεράς λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων Δώρων κατά τήν πρό τοῦ Πάσχα περίοδον τῆς νηστείας. Βιοῦται δέ χαρμοσύνως κατά τήν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, ἐξαστράπτον θριαμβευτικῶς ἐπί τῆς σκοτίας (πρβλ. Ἰωάν. α΄ 5), ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι ἀνέσπερον φῶς, ἀνατεῖλαν τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων ἐκ τοῦ Τάφου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν» (Α΄ Ἰωάν. β΄ 8-9), φῶς ἀληθείας, φῶς ζωῆς, φῶς ἐλπίδος. Ὑπό τό φῶς καί ἐντός τοῦ Φωτός τούτου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἤλθομεν ἀπό τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τήν εὐλογημένην Χώραν σας τῆς Γερμανίας. Ὑπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ συνήχθημεν καί ἀπόψε ἐνταῦθα, χαίροντες καί συνευωχούμενοι πάντοτε «ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ». Εὐχαριστοῦμεν διά τήν τιμήν καί ἀπευθύνομεν καί πάλιν πρός πάντας ὑμᾶς ἐγκάρδιον ἀναστάσιμον χαιρετισμόν, πλήρη ἀγάπης καί χρηστότητος. Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος, ἀδελφοί, ἀπευθυνόμενος πρός τούς ἐπισκεπτομένους αὐτόν εἰς τήν ἔρημον τῆς ἀσκήσεως ἔλεγε πρός αὐτούς τόν διαχρονικῶς ἰσχύοντα διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, -καί ὄχι μόνον δι᾿ αὐτήν- λόγον: «Εἶδες τόν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου». Ἡ ἡμετέρα Μετριότης ὑπερχαίρομεν τήν στιγμήν αὐτήν, διότι ἐν τοῖς τιμίοις προσώποις πάντων ὑμῶν τῶν προσελθόντων εἰς τήν τιμητικήν ταύτην ἐκδήλωσιν γνωριμίας καί ὁράσεως τῶν ἱλαρῶν ἀλλήλων προσώπων, βλέπει ἀποτετυπωμένον τό κατά χάριν δοθέν κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ τάλαντον, διά τοῦ ὁποίου εἶναι πεπροικισμένος πᾶς ἄνθρωπος, εἴτε τό γνωρίζει καί τό ἐκτιμᾷ εἴτε τό ἀγνοεῖ ἤ καί τό περιφρονεῖ, χωρίς ἐν τούτοις νά δύναται νά τό ἀποβάλη ἀφ᾿ ἑαυτοῦ. Τό μήνυμα τοῦτο τῆς ἀκροτάτης ἀσκητικῆς ἐρήμου ἔχει ὅλως ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν σύγχρονον εἰκονοκλαστικήν ἐποχήν μας, κατά τήν ὁποίαν διά τῶν ποικίλων φιλοσοφικῶν καί ἀθεϊστικῶν ρευμάτων καί διδασκαλιῶν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἰσότιμος μέ ὅ,τι τρώγει καί ἡ ἀξία του εἶναι κατ᾿ ἐλάχιστον προσεκτέα ὑπό τῶν συνανθρώπων του. Μέ τήν λογικήν αὐτήν καθημερινῶς βιοῦμεν δυστυχῶς εἰς τόν κόσμον μας τό λατινικόν βιωματικόν ἀπόφθεγμα «Homo homini lupus», τό ὁποῖον ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὅλα τά δεινά τά ἐνεργούμενα καί ταλαιπωροῦντα τόν πλανήτην μας. Ὁ Κύριος, ὅμως, Ἰησοῦς Χριστός ἀνύψωσε τήν ἀνθρωπίνην προσωπικότητα μέ τό νά λάβη ἐκ φιλανθρωπίας ἑκουσίως τήν ἀνθρωπίνην σάρκα καί νά διδάξῃ καί νά πάθῃ καί νά σταυρωθῇ καί νά ἀναστῇ ἐκ νεκρῶν, καί κατέλιπεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν ἀνθρωπολογικήν ἀρχήν, ἡ ὁποία ἔκτοτε διαποτίζει τήν πίστιν αὐτῆς περί τῆς ἀξίας ἀκόμη καί ἑνός ἐλαχίστου ἀδελφοῦ: «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η΄ 36-38). Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, μοναδική καί ἀνεπανάληπτος, μᾶς παρέχει τό δικαίωμα, ἀλλά καί τό καθῆκον, ὅπως ἀπευθύνωμεν πρός ὅλους ἐσᾶς, ἀδελφοί καί τέκνα, μήνυμα ἑνότητος καί ἀνακαινισμοῦ. Μήνυμα παραμυθίας καί αἰσιοδοξίας. Μήνυμα ἐλπίδος, φωτός καί προοπτικῆς. Αἰσθανόμεθα ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην νά πράξωμεν τοῦτο ἰδιαιτέρως σήμερον, ἐν ὄψει τῶν σκοτεινῶν πλευρῶν τῆς ζωῆς τοῦ συγχρόνου κόσμου, ἀλλά καί τοῦ νέου εὐρωπαϊκοῦ γίγνεσθαι. Τό τελευταῖον τοῦτο, εἰς τό ὁποῖον πρωτοστατεῖ καί μετέχει ἐνεργῶς ὁ εὐγενής Λαός τῆς Γερμανίας, δύναται νά ὁδηγηθῇ εἰς ἀγαθήν ὁλοκλήρωσιν μόνον ὑπό τό θερμουργόν, καθαρτικόν, ἑνωτικόν καί ζωηφόρον φῶς τοῦ Χριστοῦ. Τό μόνον φῶς, τό ὁποῖον ἐξακτινοῦται εὐεργετικῶς καί πρός τούς ἀγνοοῦντας, τούς ἀρνουμένους, ἀκόμη καί τούς διώκοντας τόν Κύριον. Ἱερώτατε ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε μετά τῶν περί ὑμᾶς ἐκλεκτῶν συνεργατῶν, Ἐπισκόπων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, χαίρει καί καυχᾶται δι᾿ ὑμᾶς προσωπικῶς καί διά τό ἐπιτελούμενον ὑφ᾿ ὑμῶν ἐπί μίαν πεντηκονταετίαν ἐν τῷ γεωργίῳ τούτῳ τῆς Χάριτος ἔργον. Εἶναι γνωστή εἰς ἡμᾶς προσωπικῶς ἡ ἐξελικτική πρός τά πρόσω κατ᾿ ἔτος πορεία καί συγκομιδή καρπῶν ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ ταύτῃ. Ἐπετύχετε, ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας, νά οἰκοδομήσητε ἐπί τόν θεμέλιον τῶν προκατόχων σας ἀειμνήστων Μητροπολιτῶν Ἰακώβου, Πολυεύκτου καί Εἰρηναίου καί νά στερεώσητε τό οἰκοδόμημα τοῦτο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας ἐπί τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον, τόν Χριστόν, ὥστε οὔτε οἱ ἄνεμοι, οὔτε αἱ θυέλλαι, οὔτε αἱ περιστάσεις καί αἱ ποικίλαι «ἐναντίαι» δυνάμεις νά δύνανται νά τό κλονίσουν. Τεθεμελίωται γάρ τό οἰκοδόμημα τοῦτο ἐπί τήν Πέτραν, τόν «θανάτῳ τόν θάνατον πατήσαντα» Χριστόν. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν καί σᾶς συγχαίρομεν, ἀδελφέ, καί μεθ᾿ ὑμῶν καί πάντας τούς κοπιάσαντας καί ἀναπαυομένους «ἐν τῇ κρίσει τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου», ἐπ᾿ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἀλλά καί τούς ζῶντας καί περιλειπομένους καί ἀναμένοντας τήν ἀπόδοσιν «μισθοῦ» τῆς ἐργασίας αὐτῶν ἐν τῷ ἐν Γερμανίᾳ Ὀρθοδόξῳ Ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου, ἐν τῇ «δικαίᾳ κρίσει». Δέν θά ἀναφερθῶμεν εἰς τό ἐπιτελεσθέν ἔργον. Τοῦτο μαρτυρεῖται ἀναγλύφως ἐκ τῶν ἐπί μέρους πολλῶν ἔργων. Εἴπομεν, ἄλλωστε, ἱκανά κατά τάς ἡμέρας ταύτας καί προσεκρούσαμεν ἀσφαλῶς εἰς τό κρητικόν φιλότιμόν σας. Ἀλλά καί διότι γνωρίζομεν ὅτι ὅ, τι ἐπράξατε τό ἐπράξατε εἰς δόξαν Θεοῦ καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ δικαίως καυχωμένου διά τόν περιωπῆς Ἱεράρχην αὐτοῦ, τήν ὑμετέραν Ἱερότητα. Εὐχαριστοῦμεν ἅπαξ ἔτι διά τήν τιμήν τῆς προσκλήσεώς σας καί ἀπευθύνομεν καί πάλιν χαιρετισμόν καί ἀποχαιρετισμόν πρός πάντας. Εὐχήν καί εὐλογίαν ἀπευθύνομεν ἐπίσης καί πρός ὁλόκληρον τόν εὐγενῆ λαόν τῆς φιλοξενούσης ἡμᾶς Χώρας, καθώς καί τόν λόγον ἡμῶν εὐχαριστίας καί τιμῆς πρός πάντας, ἐπιτρέψατε δέ ἡμῖν νά κατακλείσωμεν ἐπαναλαμβάνοντες τόν Ἀπόστολον τῶν ἐθνῶν Παῦλον. Ὁ θεῖος Παῦλος, θέλων νά ἐπικοινωνήσῃ μετά τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν Διακόνων εἰς Φιλίππους, ηὐχαρίστησε τόν Θεόν «ἐπί πάσῃ τῇ μνείᾳ αὐτῶν» καί διεβεβαίου ὅτι ἐν τῇ προσευχῇ αὐτοῦ ὑπέρ πάντων μετά χαρᾶς ἐποιεῖτο τήν δέησιν «ἐπί τῇ κοινωνίᾳ ὑμῶν εἰς τό εὐαγγέλιον ἀπό πρώτης ἡμέρας ἄχρι τοῦ νῦν, πεποιθώς αὐτό τοῦτο, ὅτι ὁ ἐναρξάμενος ἐν ὑμῖν ἔργον ἀγαθόν ἐπιτελέσει ἄχρις ἡμέρας Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Φιλ. 1, 5-7). Οὕτω καί ἡμεῖς εὐχαριστοῦντες τῷ Ἀναστάντι Θεῷ ἐπί πάσῃ τῇ θέᾳ ὑμῶν, ἐπιθυμοῦμεν νά διαβεβαιώσωμεν πάντας ὑμᾶς ὅτι θά διατηρήσωμεν ἐπ᾿ ἄπειρον τήν αἴσθησιν τῶν εὐλαβῶν πρός τόν καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Θρόνον φρονημάτων ὑμῶν, καί μάλιστα τῆς προσφορᾶς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, τῶν ἐν τῇ Χώρᾳ δραστηριοποιουμένων Ἐκκλησιῶν Εὐαγγελικῆς καί Ρωμαιοκαθολικῆς καί λοιπῶν Χριστιανικῶν καί μή Ὁμολογιῶν καί Θρησκειῶν, τῶν ἐργαζομένων τό ἀγαθόν διά τόν ἄνθρωπον. Προσεπευχόμενοι ὅπως ὁ οὐράνιος Πατήρ, «ὁ πατήρ τῶν φώτων» (πρβλ. Ἰακ. 1,17) σᾶς εὐλογῇ προσωπικῶς καί τά ἔργα σας, εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν, Ἱερώτατε καί φίλτατε ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας, ἐπί πᾶσιν. Εἴθε πάντες ὑμεῖς νά γεύησθε τήν χαράν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, «τό Πάσχα τό μέγα καί ἱερώτατον Χριστοῦ», Ὅστις δώῃ ὑμῖν «ἐκτυπώτερον μετασχεῖν Αὐτοῦ ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Του». Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί ἡ ἀγάπη ἡμῶν εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου