Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: "ΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΑΝΟΙΚΤΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ"

Π Ρ Ο Π Ο Σ Ι Σ

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΕΘΕΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ

ΕΝ Τῼ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙῼ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ"

(25 Ὀκτωβρίου 2013)

Ἐξοχώτατοι κύριοι Ὑπουργοί,

Ἱερώτατε καὶ φίλτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε, καὶ λοιποί προσφιλεῖς ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Ἐντιμότατε κύριε Δήμαρχε Θεσσαλονικέων, καὶ ἀγαπητέ ἀμφιτρύων,

Στρατηγοί, Sayın Başkonsolos, Ἐλλογ. ἀκαδημαϊκοί Διδάσκαλοι, Ἐντιμολ. Ἄρχοντες τῆς Μ. τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,

Ἐκλεκτοὶ συνδαιτυμόνες,

Καθώς εὑρισκόμεθα αὐτὴν τὴν ὥραν ὀλίγον ἔξω τοῦ δυτικοῦ τείχους τῆς μεγαλωνύμου ταύτης πόλεως πλησίον τοῦ Μουσείου Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ καὶ ἀπολαμβάνομεν τὴν εὐγενῆ φιλοξενίαν τοῦ ἐντιμοτάτου Δημάρχου Θεσσαλονίκης κυρίου Ἰωάννου Μπουτάρη, ἡ σκέψις ἡμῶν περιστρέφεται, ὑποχρεωτικῶς, περὶ τὸν βυζαντινὸν χαρακτῆρα τῆς Συμβασιλεύουσης ταύτης πόλεως, Νύμφης τοῦ Θερμαϊκοῦ.

Ἡ γειτνίασις τοῦ Δημαρχιακοῦ Μεγάρου, ἐν τῷ ὁποίῳ πάλλεται ἡ καρδία τῆς συγχρόνου πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης καὶ θεραπεύονται αἱ ἀνάγκαι τῶν πολιτῶν αὐτῆς, μετὰ τοῦ Μουσείου Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ τοῦ προβάλλοντος τὴν ἀκτινοβολοῦσαν πνευματικότητα τῆς βυζαντινῆς τέχνης, ἀκμάσασαν ἐνταῦθα, ἔτι δὲ καὶ τοῦ πλησιοχώρου Ἀρχαιολογικοῦ Μουσείου ἐντυπωσιάζοντος διὰ τοῦ ἐντὸς τοῦ λιτοῦ περιβλήματος αὐτοῦ φυλασσομένου ἀπαστράπτοντος χρυσοῦ τῶν Μακεδόνων, ἡ γειτνίασις -λέγομεν- αὐτή ἀποδεικνύει τὴν ἀκατάλυτον συνέχειαν τῆς ἱστορίας τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τὴν διαχρονικὴν αὐτῆς σημασίαν ὡς κέντρου τῶν Βαλκανίων καὶ πύλης τῆς Εὐρώπης δι᾽ ὅλον τὸν κόσμον.

Τοιαύτη ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν ἡ μεγαλόπολις τῆς Θεσσαλονίκης, βυζαντινὴ καὶ οἰκουμενική, κέντρον συναντήσεως προσώπων καὶ ἀνταλλαγῆς ἰδεῶν, φιλάδελφος καὶ φιλόξενος, ὡς γράφει δι᾽ αὐτὴν καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μιχαὴλ ὁ Χωνιάτης ἐν τῇ μονωδίᾳ αὐτοῦ διὰ τὸν φίλον του λογιώτατον μητροπολίτην Θεσσαλονίκης ἅγιον Εὐστάθιον: «Τίνα τῶν ἁπάντων οὐκ ἐδεξιοῦτο ἐκ Βυζαντίου ἢ ἐς Βυζάντιον ἢ ὁπουδήποτε παροδεύοντα;» (Σπ. Λάμπρου, Μιχαὴλ Ἀκομινάτου Χωνιάτη τὰ σωζόμενα, Ἀθῆναι 1879, τομ. Α´, σ. 60.20-21). Διὰ τοῦτο καὶ οὐδόλως τυχαῖον εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκ Θεσσαλονίκης ὡρμῶντο οἱ αὐτάδελφοι ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, οἱ φωτίσαντες τοὺς Σλάβους, ἐκ Θεσσαλονίκης προήρχοντο καὶ οἱ μεταδώσαντες ἐν Σερβίᾳ καὶ Βουλγαρίᾳ τὴν βυζαντινὴν ζωγραφικὴν τέχνην, Μιχαὴλ καὶ Εὐτύχιος ὁ Ἀστραπᾶς, οἱ μαθηταὶ τοῦ Μανουὴλ Πανσελήνου, ἀλλὰ καὶ ἐκ Θεσσαλονίκης κατήγετο ὁ διακρινόμενος διὰ τὴν κοινωνικὴν αὐτοῦ εὐαισθησίαν, ὡς ἐμφαίνεται καὶ ἐκ τοῦ Κατὰ τῶν τοκιζόντων λόγου αὐτοῦ, μαθηματικὸς καὶ φιλόσοφος ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

Πόλις τῶν ἀνοικτῶν ὁριζόντων ἡ Θεσσαλονίκη ὑπεδέχθη πολλάκις μετ᾽ἀγάπης ὁμογενεῖς καὶ ἀλλογενεῖς πρόσφυγας καὶ προσέφερεν αὐτοῖς καταφύγιον καὶ προστασίαν, ὥστε δικαίως νὰ ὀνομασθῇ ὑπὸ τοῦ θεσσαλονικέως πεζογράφου Γιώργου Ἰωάννου ὡς «ἡ πρωτεύουσα τῶν προσφύγων» καὶ δικαίως νὰ ἀγαπᾶται ὑπ᾽αὐτῶν καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν ὡς προσφυγομάννα.

Αὐτῆς τῆς ὡραίας καὶ ἱστορικῆς πόλεως καὶ τῶν εὐγενῶν καὶ φιλοπροόδων κατοίκων της ἔχετε τὴν τιμὴν νὰ προΐστασθε κύριε Δήμαρχε, καὶ χαίρομεν διότι γνωρίζομεν ὅτι καὶ ὑμεῖς ἐργάζεσθε διὰ τὴν ἀξιοποίησιν τῶν πολλῶν δυνατοτήτων τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τῶν πολιτῶν της πρὸς ὄφελος τούτων καὶ τῶν ἐπισκεπτόμενων αὐτὴν καὶ ἀνάδειξιν τόσον τοῦ πλουσίου παρελθόντος αὐτῆς ὅσον καὶ τοῦ δυναμικοῦ παρόντος της καὶ τοῦ εὐοιώνου μέλλοντός της, διὰ τὸ ὁποῖον ἀπὸ καρδίας εὐχόμεθα πάντοτε.

Εὐχαριστοῦντες ὑμᾶς διὰ τὴν εὐγενῆ παράθεσιν τῆς γεμούσης ἀγαθῶν τραπέζης ταύτης καὶ πάντας τοὺς ἐκλεκτοὺς συνδαιτυμόνας εὐχόμεθα ὅπως ὁ δωρεοδότης Θεὸς πληθύνῃ τὰ ἀγαθὰ αὐτοῦ εἰς τοὺς οἴκους σας καὶ εἰς πᾶσαν τὴν πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης, πρὸς τὸν προσφιλῆ δὲ καὶ λίαν ἀγαπητὸν λαὸν αὐτῆς ἐπιδαψιλεύομεν τὰς πατρικὰς καὶ Πατριαρχικὰς ἡμῶν εὐχὰς καὶ εὐλογίας καὶ ὑψοῦμεν τὸ κύπελλον εὐχόμενοι ὑπὲρ ὑγείας καὶ εὐοδώσεως τοῦ ἔργου τῆς Δημοτικῆς Ἀρχῆς τῆς Θεσσαλονίκης καὶ προσωπικῶς τοῦ ἀμφιτρύονος ἡμῶν ἐντιμοτάτου κυρίου Δημάρχου αὐτῆς.