© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Αντίλογος: Η Παράδοση πώς και γιατί…

Γράφει η ΜΙΜΙΚΑ ΣΤΑΜΙΡΗ


Η οικείωση και αξιοποίηση της παράδοσης αποτελεί, κατά την άποψή μας, σημαντικό ζήτημα για έναν τόπο με τόσο πλούσια πολιτιστική κληρονομιά. Σαφώς και  «οι καιροί ου μενετοί». Σαφώς και οι κανόνες και  η καλλιτεχνική λειτουργία ορίζονται από τις επιταγές του επίκαιρου. Από το χαρακτήρα, τη δομή, τις ανάγκες και τις αγωνίες των σύγχρονων κοινωνιών. Αυτών, που δεν είναι «κλειστές», που δε λειτουργούν με κανόνες μιας απόλυτης ομοιογένειας χωρίς έξωθεν επιρροές και που δημιουργούν στηριγμένες στα στοιχεία που τις εκφράζουν στη συγκεκριμένη στιγμή. Αυτές ή κάποιοι μέσα σ’ αυτές δημιουργούν με βιωμένη και απόλυτα αποδεκτή την παράδοση, αλλά συγχρονισμένοι στα θετικά ή αρνητικά που ορίζουν τη σημερινή πραγματικότητα.
            Αλλά, γιατί τόση εμμονή με τις «Ομιλίες»; Μήπως δε θα ‘πρεπε να τραγουδάμε καντάδες ή αρέκιες ως έκφραση μιας εσωτερικότητας που συγκινείται με τέτοια μουσικά είδη σε χώρους όπου σήμερα συχνάζουν τουρίστες, γιατί αυτό αλλοιώνει τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους; Μήπως η «Γκιόστρα» ή ο «Βενετσιάνικος Γάμος» δε θα ‘πρεπε να παρουσιάζονται με τόσο επιτηδευμένο και «φαμφαρόνικο» τελετουργικό, με το σκεπτικό ότι η παράδοση χρησιμοποιείται εδώ για λόγους εντυπωσιασμού και τουριστικής κατανάλωσης; Ή πόσο εκφράζουν κι αγγίζουν αυτά τα δρώμενα το σημερινό ζακυνθινό στη διαφορετική ιστορική και κοινωνική του πραγματικότητα; Ακούγεται και η άποψη ότι υπάρχουν στη συνείδησή του ως βίωση ενός παρελθόντος αριστοκρατικού και άκρως καταπιεστικού για το λαό.
Οι «Ομιλίες», με τις όποιες αναγκαίες προσαρμογές ή διαφοροποιήσεις κι ακόμα με την προσωπική κι όχι συλλογική δημιουργία, διακωμωδούν τα σύγχρονα ήθη και πάθη. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν τέτοια αποδοχή. Είναι άκρως ενθαρρυντικό ότι, κυρίως, νέοι άνθρωποι ασχολούνται με το είδος σε μια εποχή αρνητισμού και φθοράς.  Ότι διαιωνίζοντας τα χαρακτηριστικά της ζακυνθινής ψυχής μπορούν να λυτρώνονται με τι σάτιρα.
Εν τέλει, πώς και από ποιους ορίζονται οι κανόνες της «σωστής» χρήσης της παράδοσης  σ’ έναν τόπο  που σήμερα αχνοφέγγουν κάποιες αχτίδες πνευματικής δημιουργίας; Σ’ έναν τόπο που «κλαίει στη θύμηση περασμένων πνευματικών μεγαλείων» πώς μπορούμε να εκτιμάμε τα πράγματα με μια ελιτίστικη προσέγγιση, θεωρώντας «μοντερνισμό» ή ακόμα και «αυθαίρετη  παρέμβαση»  την αναγκαία προσαρμογή και το συνταίριασμα του χθες με το σήμερα; Καλά τα παραμύθια για  τους κρυφούς έρωτες των αφεντάδων με τις λαϊκές υπηρέτριες. Αλλά, ποιος ζει σήμερα μόνο με αυτά; Βεβαίως και μας αγγίζουν ως ένα ιδιαίτερα τονισμένο παρελθόν που χρωμάτισε την ψυχή μας με τα χρώματα αυτής της επτανησιακής ιδιαιτερότητας. Όμως δε μας εκφράζουν. Γιατί σήμερα δεν είμαστε «εμείς» μέσα σ’ αυτά. Κι όλα αυτά συμβαίνουν όχι γιατί «έτσι μας αρέσει», αλλά γιατί «έτσι είναι».
Εξ άλλου, όπως λέει κι ο Γ. Σεφέρης στις «Δοκιμές»: «…ο ποιητής δεν έχει άλλο τρόπο να υπηρετήσει την αλήθεια παρά προσπαθώντας να εκφράσει τη δική του αλήθεια, αλήθεια μιας εποχής, που δεν αποκλείεται να είναι κι ένα κομμάτι αλήθειας άλλων εποχών…».

3 σχόλια:

Ευτυχία Τσουκαλά είπε...

Εξαιρετικό !!!!!!!

Κατερίνα Δεμέτη είπε...

Συγχαρητήρια Μιμίκα για την άποψη, θέση, διάσταση.

Unknown είπε...

Μπράβο Μιμίκα.

Related Posts with Thumbnails