© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Τα θεμέλια και το οικοδόμημα

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ


   Για να γίνει πολιτισμός, όπως και οτιδήποτε άλλο, δεν χρειάζεται μόνο θέληση, αλλά και γνώση και πολύπλευρη παιδεία. Διαφορετικά κάνεις «μια τρύπα στο νερό» και σκορπάς άσκοπα, αν όχι επικίνδυνα - προ πάντων για τους άλλους - το χρόνο σου.
   Δεν φτάνει το να οργανώνεις κάτι, που η άγνοια, η δική σου και της πλειοψηφίας των συμπολιτών σου, το ονομάζουν εκδήλωση. Ούτε δίνουν τίποτα, στην ουσία, οι ευκαιριακές εμφανίσεις μετριοτήτων, που μη γνωρίζοντας το πόσο λίγο είναι το πολύ, στην απαιτητική αυτή υπόθεση, κομπάζουν και καυχώνται σαν «γύφτικα σκεπάρνια», επειδή απλά και μόνο έκαναν κάτι, που ευκαιριακά και προσωρινά τους ανέβασε στο πάρκο. Κάτι τέτοιο «ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται», όπως λέει και το ευαγγέλιο και καλύτερα είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να μένεις σπίτι σου και εσύ και οι κακόμοιροι οι θεατές σου, παρά να φρενάρεις την εξέλιξη και να εμποδίζεις την δημιουργία.
   Για να δημιουργηθεί κάτι το ουσιαστικό απαιτείται γνώση, μέθοδος, προγραμματισμός και όραμα. Προ πάντων δε επανάληψη και μονιμότητα.
   Στα πλαίσια αυτά κινούμενος και ο ιερωμένος και ποιητής π. Παναγιώτης Καποδίστριας –όλοι οι άλλοι τίτλοι του είναι, πιστεύω, δευτερεύοντες– δημιούργησε από την περασμένη χρονιά στην ενορία και αγρυπνία του, το Μπανάτο, το Κέντρο Λόγου «Αληθώς» και μια φορά το μήνα προσφέρει στους συντοπίτες του, όχι βέβαια μόνο του χωριού του, αλλά όλου του νησιού και των μετοικούντων αυτό, την ουσιαστική γνώση πάνω σ’ ένα θέμα, το οποίο παρουσιάζουν οι πιο έγκυροι και κατηρτισμένοι ομιλητές.
   Όλα αυτά, βέβαια, γιατί ο π. Παναγιώτης είναι ποιητής, αλλά προπάντων γιατί ζει στη Ζάκυνθο και τα Επτάνησα, που η εκκλησία αποτέλεσε πάντοτε φωτεινό φάρο και στο χώρο του πολιτισμού και όχι αιτία καθυστέρησης και σκοταδισμού, όπως αλλού συχνά, δυστυχώς, συμβαίνει.
   Την περασμένη Κυριακή,  λοιπόν, 28 Οκτωβρίου 2012, επέτειο της έσχατης εθνικής μας γιορτής, το «Αληθώς» τίμησε την ημέρα με μια πολύπλευρη και πολύμορφη εκδήλωση. Στην εκκλησία της Παναγούλας η αρχαιολόγος και Διευθύντρια του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, Κατερίνα Δεμέτη παρουσίασε με επιστημονική μέθοδο και γλαφυρότητα την συμβολή των ντόπιων εικαστικών στον πόλεμο του Σαράντα και στη συνέχεια ο μουσικός Διονύσης Μπουκουβάλας μάς παρουσίασε τον Ζακύνθιο συνθέτη της Αντίστασης, Αλέκο Ξένο, που φέτος το νησί μας έχει αφιερώσει τη χρονιά που διανύουμε στην επέτειο της συμπλήρωσης εκατό χρόνων από το θάνατό του και αυτό ποικιλότροπα το γιορτάζει.
    Η βραδιά – μυσταγωγία έκλεισε με τραγούδια του τιμώμενου συνθέτη, τα οποία απέδωσαν άψογα δύο νέα και ταλαντούχα ζακυνθινόπουλα, η Κατερίνα Μποτώνη και ο Αλέξανδρος Αμανατίδης, τα οποία έδειξαν στο κοινό πως δίπλα στις καλοπληρωμένες μολόχες των κακοκαλλιεργημένων περιβολιών μπορούν ν’ ανθίσουν ανάργυρα και τα πιο ευωδιαστά κρίνα της θάλασσας.
  Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να κάνει κριτική και αποτίμηση της συγκεκριμένης αυτής εκδήλωσης, ούτε να αξιολογήσει την ποιότητα και το ταλέντο των συντελεστών της. Ο κόσμος, κατά καιρούς, τους έχει κρίνει και αυτό αρκεί.
   Σκοπός του σημερινού μας σημειώματος είναι να πούμε πως, εκτός από την απαραίτητη γνώση και παιδεία, που θίξαμε και στην αρχή, απαιτείται και οργάνωση και πως, αν θες πράγματι να προσφέρεις, πρέπει να κουραστείς και να ιδρώσεις. Είναι αυτός ακριβώς που θησαυρίζει η τζαντιώτικη λαϊκή σοφία λέγοντας, πως «ο πηλός αν δεν δαρθεί, δεν κάνει κεραμίδι».
   Υλικό, όπως συχνά τελευταία διαπιστώνουμε, υπάρχει και πάλι στο νησί μας. Ξεφύγαμε πια, ευτυχώς, από την πρώτη, μετασεισμική περίοδο του ερασιτεχνισμού και προχωράμε προς την επαγγελματική αντιμετώπιση των απαιτήσεων.
   Εκείνο το βράδυ, στην εκκλησία της Παναγούλας του Μπανάτου, ακούγοντας την Κατερίνα Δεμέτη, κατάλαβα καλύτερα την εικαστική μοναδικότητα –στην όποια της αξία– των εικόνων του Χρίστου Ρουσέα, που κοσμούσαν την ουρανία και το ταπέτσο του ναού που μας φιλοξενούσε και, αισθανόμενος τις νότες του Ξένου, από το ταλέντο των δαχτύλων του Μπουκουβάλα και τις «εξαίσιες φωνές», τις όμοιες με τις αποχρώσεις των εικόνων της πίσωθεν προσπετίβας, της Μποτώνη και του Αμανατίδη, κατάλαβα πως ακόμα μπορούμε να ελπίζουμε σε τούτο το νησί, που από εσχατιά, κάποτε, της Ευρώπης, κινδυνεύει να γίνει απρόσωπη ανυπαρξία και τόπος εκτόνωσης παντοειδών καταπιεσμένων της εσπερίας.
   Το είχε επιχειρήσει και ξεκινήσει παλιότερα η Θεοδώρα Παπαδάτου , με τις μουσικές βραδιές στα ΤΕΙ. Το συνεχίζει σήμερα ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας στο Μπανάτο. Μεθοδικά και με επαναλήψεις θεμελιώνουν πολιτισμό.
    Αν βρεθούν και άλλοι, μπορούμε να ελπίζουμε σε οικοδόμημα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails