ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
Αρχαία Αγορά, χώρος φορτισμένος μνήμες, σε καθηλώνει με το που φτάνεις και αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε κανείς να προσθέσει περισσότερο στη μαγεία που αποπνέει η βορινή πλευρά της Ακρόπολης, τα προπύλαια της Αρχαίας Αγοράς, ο οκταγωνικός Πύργος του Κυρρήστου [Ρολόι, Πύργος Αέρηδων], με τις ανάγλυφες παραστάσεις των οκτώ πτερωτών ανέμων στη ζωφόρο του. Κι όμως πάντα υπάρχει κάτι περισσότερο. Το είδαμε να δημιουργείται μπροστά μας και να μας οδηγεί στη σκέψη «Nα που ο Μότσαρτ μπορεί να χορογραφηθεί, το ίδιο και ο Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν». Αλήθεια, πόσο πρέπει να αγαπούσαν τον Άνθρωπο αυτοί οι δυο ιδιοφυής άνδρες [και καμιά σημασία δεν έχει το γεγονός ότι ο Μπετόβεν είπε κάποτε ότι αγάπησε ένα δένδρο περισσότερο από έναν άνθρωπο] για να του προσφέρουν τέτοια δώρα που έμελλε να μείνουν στην αιωνιότητα;
 |
| Δημήτρης Τουφεξής |
Ας ξεκινήσουμε όμως από τη συγκλονιστική μουσική δύο διάσημων κοντσέρτων για πιάνο του Μότσαρτ και του Μπετόβεν με τους εξαίρετους μουσικούς, τον πιανίστα Δημήτρη Τουφεξή και τον αρχιμουσικό Ηλία Βουδούρη να βαδίζουν με την Ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής πάνω στις νότες του Μότσαρτ σε μια καθαρή μουσική απόδοση, δουλεμένη στη λεπτομέρεια. Ο αγαπημένος των Θεών έκανε αυτό που γνώριζε καλά, να δίνει χαρά και ψυχική ανάταση στους ανθρώπους όσο κι αν ο ίδιος ένιωθε βασανισμένος και καταπιεσμένος. Τι όμορφο και τι περίεργο ούτε ίχνος μίσους ή δυσαρέσκειας δε διακρίνουμε στη σύνθεσή του, μόνο λεπταίσθητη ευαισθησία και γενναιοδωρία πνευματική.
Σοφά δε χορογράφησε το πρώτο μέρος του Κοντσέρτου για πιάνο και ορχήστρα αρ. 23 σε λα μείζονα Κ.488, ο δαιμόνιος Ιταλός χορογράφος Ρενάτο Τζανέλα κι άφησε τον κόσμο να μυηθεί στη μυσταγωγία που εκπέμπει ο χώρος και να βυθιστεί σιγά -σιγά στη Μοτσάρτεια ονειροφαντασιά κι όταν εμφανίστηκε ο αιθέριος χορευτής Ντανίλο Ζέκα ήταν έτοιμος να τον ακολουθήσει στο ταξίδι, ταξίδι που έκανε χίλιες φορές ο Μότσαρτ ακολουθώντας το πάθος του και πάντα κρατούσε το καλό για τη μουσική του σύνθεση. Αυτό το «καλό ταξίδι» έδωσαν χορογράφος και χορευτής με ρυθμό, αρμονία και χάρη.
Η αυτοκρατορική όψη της τέχνης του χορού βρήκε την έκφρασή της στο Κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 5 σε μι ύφεση μείζονα, έργο 73 του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, το περίφημο «Αυτοκρατορικό».Το έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Βιέννης από το Ναπολέοντα το 1809. Οι χορευτές, μέσα από την περίτεχνη χορογραφία, κινήθηκαν με ζωντάνια και γοητεία πάνω στη συνταρακτική Μπετοβενική σύλληψη. Πρόβαλλαν μέσα από αλλοτινούς καιρούς για να μιλήσουν για το σήμερα, για το ταξίδι μέσα στο χρόνο και το χώρο, για το όραμα του ανθρώπου να νικήσει το πεπρωμένο και να κατακτήσει την αγάπη που όλα τα νικά, δημιουργώντας ανάμεσα στις αρχαίες κολώνες εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς που θα θέλαμε να κρατήσουμε για πάντα. Ο Χορογράφος μελέτησε την κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και τις σκιές των αέρινων χορευτών πάνω στα αρχαία ερείπια που συμπλήρωναν την πλαστικότητα της χορευτικής του σύνθεσης. Αχ, η αίσθηση του παρελθόντος μέσα στο παρόν τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει, τι εικόνες μπορεί να αναπλάσει! Λες και οι φτερωτοί άνεμοι του μνημείου είχαν κατέβει στη γη και γίνονταν ένα με τους χορευτές στις τρυφερές, συναισθηματικές σκηνές και στο μεγαλόπρεπο ηρωικό πνεύμα του μεγάλου Οργισμένου. Αλήθεια, ποιοι ήταν οι άνεμοι και ποιοι οι χορευτές;
 |
| Ηλίας Βουδούρης |
Η Εθνική Λυρική Σκηνή, με προεξάρχοντα τον καλλιτεχνικό της διευθυντή Μύρωνα Μιχαηλίδη κέρδισε ένα δύσκολο αγώνα, γέμισε ένα χώρο απροσπέλαστο στο ευρύ κοινό και ενθουσίασε, έχασε όμως το Φεστιβάλ Αθηνών, αφού δεν συμπεριέλαβε στους κόλπους του αυτό το θέαμα, που ανεβάζει το ηθικό των Ελλήνων, αντί να το καταθλίβει, όπως οι Ερειπιώνες των Εργοστασίων, οι οποίοι είναι μεν καλοί για ένα πειραματικό, ερευνητικό πεδίο τέχνης, αλλά όχι αντάξιοι ενός Φεστιβάλ Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου