Σὲ ἀναστάσιμες ἡμέρες, στολισμένες μὲ τῆς Ἀνοίξεως τὶς πλούσιες δωρεές καὶ μυρωμένες μὲ ἄρωμα χαμομηλιοῦ, ἀνθισμένου πεύκου καὶ μαγιάτικου τριαντάφυλλου, τιμήθηκε δαψιλῶς καὶ μὲ κορυφαῖο τρόπο, ὅπως ἠ Ἐκκλησιαστικὴ Τάξις τὸ ἀπαιτεῖ, ὁ Ἅγιος τῆς νήσου Σκοπέλου. Ὁ Ἱερομάρτυς Ἐπίσκοπος Ρηγίνος. Γιὰ δεύτερη φορὰ μέσα σὲ λίγους μῆνες ἀπό τὴν κυριώνυμο ἡμέρα τῆς Μνήμης Του, στὶς 25 Φεβρουαρίου δηλαδή. Καὶ μὲ τὴν Χάρη Του ἐπίσης, ἄνοιξε ἡ ὡραία πύλη τῶν ἐκδηλώσεων, γιὰ νὰ συνεκτιμηθοῦν οἱ ἀδελφὲς μὲ τὸν Ἅγιο Μονές: Τόσο τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὅσο καὶ τοῦ θείου Εὐαγγελισμοῦ. Αὐτὰ τὰ θεοφιλῆ καὶ ἀποπνέοντα ἀνασασμοὺς εὐκατανύκτου ἱστορίας καὶ προσφορᾶς ἱερὰ τῆς νήσου σεμνώματα. Διότι ἡ μὲν πρώτη ἐπί ἕνα αἰῶνα περίπου φιλοξενοῦσε τὰ τίμιά λείψανά Του, ἡ δὲ ἄλλη, ἐπειδὴ ὀ ἄξιος τῶν κτητόρων της γόνος, ὁ πολὺς Καισάριος μοναχὸς Δαπόντε, ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἀνύψωσε τὴν Μορφὴ τοῦ Ἀγίου ἀπό τὴν ἀφάνεια καὶ τὴν ἄγνοια στὴ θέση ποὺ εἶναι σήμερα.
Τὸ εἰσοδικὸ σ᾿ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο τρίπτυχο πραγματοποιήθηκε ἀπό τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος τὸν κύριο Ἱερώνυμο, τὸν ὁποῖο συνόδευαν Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι καὶ τυγχάνουν πνευματικὰ συγγενεῖς μὲ τὴν ἁγιοτρόφο νῆσο Σκόπελο. Ὁ Δημητριάδος κύριος Ἰγνάτιος, γείτων τῆς Μητροπόλεως Χαλκιδός Ἱστιαίας καί Βορείων Σποράδων, ἀλλὰ καὶ ἄξιος διάδοχος τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος τὴν Κυριακὴ 23 Ἀπριλίου 1966, θεμελίωσε τὸ νέο Καθολικὸ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Κορίνθου Διονύσιος, προκάτοχος τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, τοῦ ὁποίου τὸ φιλοκαλικὸ πνεῦμα ραντίζει μὲ Ἁγιορειτικὸ ἄρωμα εὐλαβείας τὰ νησιὰ αὐτά. Τὴ Σκιάθο δηλαδή, μὲ τὴν περίπυστη Μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, μὲ τὴν ὁποία εἶχε ἰκανὀ πνευματικὸ σύνδεσμο ὁ Ἅγιος Μακάριος καὶ φυσικὰ τὴ Σκόπελο μὲ τὴν ἐξίσου ζωντανὴ κολλυβαδικὴ παράδοση. Ὡστόσο δὲν πρέπει νὰ ἀγνοηθεῖ ὅτι ὁ Ἅγιος Κορίνθου ὡς ἱεροκῆρυξ τῆς Μητροπόλεως Χαλκίδος «πάλιν καὶ πολλάκις» φιλοξενήθηκε στὸ νησὶ αὐτὸ, προέστη σὲ δεκάδες πανηγύρων τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου καὶ ὄχι μόνο, σφραγίζοντας ἱκανὸ χρόνο τῆς ζωῆς του μὲ τὴ νῆσο τῶν νοσταλγῶν, ὅπως ὀνομάζει τὴ Σκόπελο ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Ὁ Θηβῶν καὶ Λεβαδείας κύριος Γεώργιος ἄν καὶ ἔρχεται ὡς Ἐπίσκοπος πρώτη φορὰ στὴ Σκόπελο, τυγχάνει γνώριμος αὐτῆς, ἀφοῦ κατὰ τὴν παράδοση ὀ Ἅγιος, ποὺ ἦλθε νὰ τιμήσει καὶ διακονήσει, κατάγεται ἀπό τὴν θεόσωστο Ἐπαρχία του. Ὅμως ἐκτὸς αὐτοῦ ἄς μὴ λησμονηθεῖ ὅτι εἶναι ἄξιος διάδοχος τοῦ ἀπό Θηβῶν καὶ Λεβαδείας Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ πρωτοκαθημένου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐπισκέπτεται ἐπισήμως τὴ Σκόπελο.
Γιὰ τὸν Μητροπολίτη Χαλκίδος Ἱστιαίας καὶ Βορείων Σποράδων κ. Χρυσόστομο ἡ Σκόπελος δὲν εἶναι τμῆμα τῆς Ἐπαρχίας του μόνο, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ δεύτερη πατρίδα του. Γιατὶ γιὰ τριάντα περίπου χρόνια, ἀπό διάκονος ἀκόμη, τὴν ἔχει ἐπισκεφθεῖ καὶ διακονήσει πολλὲς φορές, ἐνῶ ὡς Ἐπίσκοπος, στὰ δέκα χρόνα τῆς Ἀρχιερωσύνης του, σχεδὸν πάντα ἦταν παρὼν στὴ μνήμη τοῦ προκατόχου του Ἁγίου Ρηγίνου. Μὲ τὴν πρόσκλησή του δὲ καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ ἀποπνέει, ἔδωσε στὴν Σκόπελο καὶ τούτη τὴν σημαντικὴ σελίδα, ὥστε νὰ προσμετρηθεῖ στὶς ἔνδοξες δέλτους τῆς Ἱστορίας, ποὺ γνώρισε αὐτὸς ὀ τρισόλβιος καὶ καθαγιασμένος ἀπὸ τὴν παρουσία Ἁγίων τόπος τῆς Σκοπέλου.
Ἀλησμόνητες θὰ μείνουν οἱ ὧρες τοῦ ἐαρινοῦ πρωϊνοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς 20ης Μαΐου τοῦ σωτηρίου ἔτους 2012, ὅπου γιὰ πρώτη, φαντάζομαι, φορὰ ἔγινε πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο, ἡγουμένου τοῦ Μακαριωτάτου. Μὲ ἠρεμία καὶ κατάνυξη, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ μεγαλοπρέπεια ποὺ ἅρμοζε, τελέσθηκε ὁ Ὄρθρος καὶ ἡ Θεία Λειτουργὶα συλλειτουργούντων ἐπίσης τῶν πατέρων Νικοδήμου, τοῦ Πρρωτοσυγκέλλου τῆς Μητροπόλεως Χαλκίδος, τοῦ π. Ἀλεξίου, ἐφημερίου τοῦ ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἀγίου Θωμᾶ Ἀμπελοκήπων, τοῦ π. Γρηγορίου ἀπό τὴν Ἱ. Μητρόπολη Κορίνθου καὶ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Σκοπέλου Ἁλοννήσου π. Νικολάου. Σὺν αὐτοῖς καὶ οἱ διάκονοι π. Ἐπιφάνιος, πρωτοδιάκονος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ π. Καλλίνικος τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος. Παρὼν ἐκεῖ, διὰ τοῦ σεπτοῦ λειψάνου Του, καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Ρηγίνος, Αὐτὸς, δηλαδή, ποὺ συνεκάλεσε αὐτὴν τὴν φροντισμένη καὶ ἱστορικὴ Πανήγυρι. Καὶ μαζὶ Του ἕνα πλῆθος Ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱερομονάχων, μοναχῶν, Ἀρχόντων καὶ πιστῶν τῆς νήσου Σκοπέλου καὶ ὄχι μόνο, ποὺ ἐπί δεκαεπτὰ αἰῶνες τιμοῦν τὸν Ἅγιο καὶ τὸν πανηγυρίζουν. Κατενυγμένοι τὸν πανηγυρίζουν, μὲ τὴ λαμπαδα τῆς ψυχῆς τους ἀναμμένη ἐμπρός Του. Ὅπως ἐμεῖς ὅλοι. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ὧρες αὐτὲς ἀποκτοῦν νόημα, ὑψώνονται στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν, ὅπως τὰ Τίμια Δῶρα πρὶν τὴ Θεία Μετάληψη... Κι ἀναθάλλει τότε ἡ ψυχὴ τοῦ κάθε πιστοῦ, γιατὶ γνωρίζει πὼς στὴν ἀναίμακτο Μυσταγωγία δὲν εἶναι παρόντες οἱ ὅσοι κυκλώνουν τὸ Θυσιαστήριο ἤ στέκονται στὸν κυρίως ναὸ συνευχόμενοι καὶ προσκαρτεροῦντες τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει... Ἕνα σύννεφο ψυχῶν κατεβαίνει τὶς σεπτὲς αὐτὲς ὧρες ἀπό τὸ Θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου καὶ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ μάτια καὶ φορτισμένη τὴν ψυχὴ ἀπό τὴν ἱερὴ συγκίνηση συνέυχεται... Εἶναι ἀναντίρρητα οἱ Κτήτορες, ἐξ ὧν καὶ ὁ ἱερομόναχος Δωρόθεος, ὁ Ἐπίσκοπος Κλήμης ποὺ ἐγκαινίασε τὸ παλαιὸ Καθολικὸ, ὁ ἔσχατος Ἐπίσκοπος Σκιαθου καὶ Σκοπέλου ὁ Εὐγένιος, ὁ μακαριστὸς Χαλκίδος Νικόλαος ποὺ ἐτέλεσε τὰ ἐγκαίνια τοῦ νέου Καθολικοῦ, οἱ Λαυριῶτες πατέρες, ἀκόμη καὶ ἡ χαροκαμένη Σκοπελίτισσα Εὐδοκία, ἡ προσμονάρισσα τοῦ Ἁγίου στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ 20ου αἰ. ποὺ τὴ μνημονεύει κι ὁ Ἴων Δραγούμης. Καὶ σιμά τους ἡ μεγάλη καὶ τραγικὴ Μορφὴ τοῦ Σκοπελίτη μοναχοῦ Καισάριου Δαπόντε, ποὺ τίμησε ὅσο κανεὶς τὸν Ἅγιο, νὰ τὸν ἐγκωμιάζει μὲ τὸ δικό του τρόπο ἐπισφραγίζοντας τὴν πανήγυρη καὶ τιμώντας τὶς ὅσες ἀκολουθήσουν ἑορτές.
«Χαίροις τὸ ἀγαλλίαμα, ἡ δόξα τῶν Σκοπέλων,
Πλοῦτος ἀγαλλιάσεως, καὶ δόξης , σκοπὸς πέλου.
Χαίροις τὸ τῆς πατρίδος μου πολύφωτος κομήτης
ἐμοῦ δὲ ὁ πολύτιμος, ἔκλαμπρος μαργαρίτης»...
Ἀλήθεια, δίκαιο δὲν ἔχει;
Σκόπελος, 20-5-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου