Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Giostra di Zante”, όπως είναι σε όλους γνωστό, εκτός από την επαναφορά στην σημερινή πραγματικότητα των ιστορικών ιπποτικών αναμετρήσεων, προσπαθεί ν’ αναζητήσει την ταυτότητα του νησιού μας, να γνωρίσει τον αληθινό πολιτισμό του και να ενισχύσει την σημερινή δημιουργία, η οποία δεν θα είναι μια απλή αντιγραφή, αλλά μια προσαρμογή του χθες στο σήμερα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να μιλάμε και πάλι για άνθιση και όχι για παρηγοριά στον άρρωστο.
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας το Σωματείο αναθέτει κάθε χρόνο και στις δύο βασικές του εκδηλώσεις, την μεγάλη Γκιόστρα, αλλά και αυτήν του Άι – Γιωργιού, σε έναν από τους εικαστικούς καλλιτέχνες του νησιού μας, τους τόσο πολλούς και ταλαντούχους, να φιλοτεχνήσει ένα έργο, σχετικό με το θέμα, το οποίο χρησιμοποιεί για την αφίσα των εκδηλώσεων.
Τα έργα των έως τώρα δημιουργών εκτέθηκαν τον περασμένο Αύγουστο στο πάντα δραστήριο Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων και με τον τρόπο αυτό τα γνώρισε όχι μόνο το ντόπιο κοινό, που έτσι και αλλιώς τα ήξερε από τις αφίσες, τα προγράμματα και τις άλλες δημοσιεύσεις, αλλά και πολλοί επισκέπτες του νησιού μας, που έμαθαν για το σημαντικό αυτό κομμάτι της ιστορίας μας, αλλά γνώρισαν και τη νεότερη καλλιτεχνική παραγωγή του τόπου μας.
Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το πώς ο κάθε καλλιτέχνης είδε την Γκιόστρα της Ζακύνθου, πώς την συνέδεσε με άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα, όπως οι «Ομιλίες», πώς την ενέταξε στο σήμερα και πώς είδε την συνέχειά της. Αν βρεθούν τα χρήματα, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και όλα αυτά τα δημιουργήματα εκδοθούν σε ειδικό τόμο, ο νεότερος ερευνητής θα μπορέσει να διαπιστώσει το πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ομόκεντρα και το πώς η τέχνη εκφράζει την κάθε κοινωνία και την ιδιαιτερότητά της.
Φέτος το έργο για την αφίσα της Γκιόστρας της Ζακύνθου 2012 φιλοτέχνησε μια νέα και πολλά υποσχόμενη ζωγράφος, η ήδη γνωστή από την ως τώρα προσφορά της Θάλεια Ξενάκη, δίνοντας έτσι την δική της εκδοχή, αλλά, πιστεύω και της γενιάς της, για την πανάρχαια αυτή ιστορία, η οποία ακόμα μπορεί να συγκινήσει και να εμπνεύσει.
Κεντρικό, αλλά και μοναδικό, πολύ σωστά, πρόσωπο του έργου, ένας ιππότης, ο οποίος μπρος από τους κρίκους προσπαθεί να κερδίσει το έπαθλο, αλλά και όλα τα συνακόλουθα. Δεν είναι του σήμερα, ούτε του χθες, αλλά διαχρονικός και αιώνιος. Ουσιαστικά λαβαίνει μέρος στην ιπποτική αναμέτρηση, που ξεκίνησε από τον Αρίγκο της Μπόχαλης, κατέβηκε στην Πλατεία Ρούγα και σήμερα επιβιώνει στην πλατεία Σολωμού, της δικής μας σχόλης και της τουριστικής μας συνάθροισης, αλλά συγχρόνως συμμετέχει στην «Ομιλία» του Ρωτόκριτου, είναι κάτι από τις σκηνές της «Ευγένας», του κυρ – Θεόδωρου Μοντσελέζε και αποκτά και πιο πέρα διαστάσεις, θυμίζοντας και Δον Κιχώτη, με ή χωρίς ανεμόμυλους.
Το φόντο η Πλατεία Ρούγα της προσεισμικής ακμής, αλλά και της σημερινής πραγματικότητας. Λιτό το τοπίο, γι’ αυτό και πολυδιάστατο. Μπορεί, όμως να είναι, εκτός από τις καμάρες του κέντρου της πόλης και αυτές της παραποιημένης Στράτας Μαρίνας, αλλά και του δρόμου του προστάτη Αγίου μας, με την καμπυλότητα, η οποία δεν διακρίνει μόνο την ντόπια αρχιτεκτονική παράδοση, αλλά και τις περισσότερες εκφράσεις του πολιτισμού μας. Μπορεί να είναι και η πλατεία Αγίου Μάρκου, με τις διηγήσεις της πλακόστρωσής της, όπως βίωσε τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του νησιού, μέχρι να πληγωθεί από την τουριστική προχειρότητα ή και η άλλη, η κάτου Πλατεία, αυτή του Εθνικού ποιητή, όπου το Μουσείο με τα εναπομείναντα. Εκεί εξάλλου γίνεται στις μέρες μας το αγώνισμα και το χθες περνά στο σήμερα.
Η Θάλεια Ξενάκη δούλεψε με αφαίρεση και γι’ αυτό το έργο της είναι πολυδιάστατο. Παρουσιάζει την ουσία και αφήνει τον θεατή να προσθέσει τα όσα γνωρίζει ή φαντάζεται. Περιορίζει για να μπορέσει να διηγηθεί. Απλοποιεί για να δώσει την πολύμορφη διάσταση της ιστορίας.
Μέσα από τα χρώματά της, τα εντελώς απαραίτητα, δίνει την ταυτότητα του νησιού, είτε αυτή προέρχεται από την μακραίωνη ιστορία του, είτε διεξάγεται στο σήμερα, με τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς.
Τα έργα των ντόπιων εικαστικών δημιουργών, τα οποία μέχρι τώρα ιστορήθηκαν για την αφίσα των εκδηλώσεων του πανάρχαιου ιπποτικού αγωνίσματος της Ζακύνθου κάνουν και αυτά, εντελώς αθόρυβα, μια δική τους Γκιόστρα. Σ’ αυτήν την περίπτωση, μάλιστα, η νίκη έρχεται σε έσχατη αναζήτηση. Εδώ μετρά η συμμετοχή και η δημιουργία, όπως παντού θα έπρεπε να συμβαίνει.
Η τέχνη έφιππη βαδίζει προς τον κρίκο. Η ισόψηφη νίκη δεν είναι ατομική, αλλά του συνόλου. Εδώ πράγματι επαληθεύεται το αποστολικό «ουδείς στεφανούται ή μη νομίμως αθλήσει».
Είναι πράγματι παρήγορο που η τέχνη της ζωγραφικής, όπως και της ποίησης, ανθίζουν ακόμα στο νησί μας. Ευλογούν την καθημερινότητά μας και ισορροπούν την κακοδαιμονία μας.
Ας κάνουν πάντα τη δική τους Γκιόστρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου