Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Giostra di Zante” από το 2005 έχει επαναφέρει στην καθημερινότητα του νησιού μας την περίφημη Γκιόστρα, η οποία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ιστορικών μας, ξεκίνησε από τον Αρίγκο της Μπόχαλης, δίπλα από την παλιά μας πόλη του Κάστρου και σιγά – σιγά κατέβηκε στον Αιγιαλό, μαζί με τους πιο πολλούς Τζαντιώτες, για να δώσει ήχους πετάλων στην ιστορική Πλατεία Ρούγα και ν’ αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της χρονιάς, σ’ ένα νησί που ζούσε την ευμάρειά του και χαίρονταν τον πολιτισμό του.
Το ίδιο δραστήριο Σωματείο, από το 2010, αναβιώνει και την άλλη Γκιόστρα, αυτήν τ’ Άι – Γιωργιού, η οποία μέχρι και την χρονιά των καταστροφικών σεισμών και της φωτιάς του 1953, γινόταν στα πλαίσια του πανηγυριού της αδικοχαμένης εκκλησίας του Μεγαλομάρτυρα, της φαμιλιακής της οικογένειας Πετρούτσου, η οποία βρισκόταν στο νότιο μέρος της πόλης μας και ενώ επιβίωσε της θεομηνίας, έπεσε θύμα της ανθρώπινης αδιαφορίας και απληστίας.
Για τις δύο της αυτές εκδηλώσεις η Εταιρεία κυκλοφορεί κάθε φορά σχετική αφίσα, την οποία φιλοτεχνεί ένας από τους ντόπιους ζωγράφους και με τον τρόπο αυτό δίνει την ευκαιρία σε εικαστικούς καλλιτέχνες να εκφραστούν και να μας δείξουν το πώς βλέπει ο καθένας τους την σημαντική αυτή στιγμή της τοπικής μας ιστορίας και ν’ αποτυπώσει με το ταλέντο του την ευαισθησία και την άποψή του.
Για τις φετινές εκδηλώσεις, οι οποίες θα πραγματοποιηθούν την επόμενη Κυριακή, 29 Απριλίου, την αφίσα φιλοτέχνησε ο ζωγράφος και αγιογράφος Νίκος Μπιάζης, δίνοντας την δική του εκδοχή για το λαοφιλές αγώνισμα και την θέση του όχι μόνο στην παλιότερη, αλλά και στη νεότερη ιστορία του τόπου μας.
Το έργο του Νίκου Μπιάζη παρουσιάζει έναν ιππότη, με την χαρακτηριστική στολή του ποπολάρου, όπως ταιριάζει στην περίπτωση, να έρχεται ν’ αγωνιστεί όχι τόσο με τους άλλους καβαλάρηδες, αλλά προ πάντων με το χρόνο. Είναι ντυμένος την παράδοση, αλλά το πρόσωπό του μπορείς να το συναντήσεις στα καφέ της πλατείας ή στα μπαράκια της νεολαίας. Συνδυάζει το χθες με το σήμερα και δεν ξέρεις αν είναι φιγούρα του προσεισμικού πανηγυριού ή Ζακυνθινόπουλο, που συμμετέχει στην σύγχρονη αναβίωση και συνέχεια.
Στα χέρια του κρατά την εικόνα του στρατιωτικού Αγίου, του κατεξοχήν ανοιξιάτικου και πασχαλινού, όπως ακριβώς ιστορήθηκε από τους μεγάλους πιτόρους του νησιού μας. Εικονίζεται καβαλάρης, σγουρομάλλης και αγένειος, όπως ακριβώς, σύμφωνα με τον Μανώλη Χατζηδάκη, μας κληροδοτήθηκε από την παλαιολόγεια εποχή. Στο θώρακά του διαφαίνονται οι θαυμάσιες των παλιών τεχνητών χρυσογραφίες, ενώ πίσω από την πλάτη του ανεμίζει το κατακόκκινο αναπετάριν (μανδύας).
Πίσω ακριβώς από τον έφιππο Τροπαιοφόρο και «ελευθερωτή των αιχμαλώτων» Άγιο, εικονίζεται η παλιά του εκκλησία, αυτή που κάποτε ανήκε στην οικογένεια του Πετρούτσου και στα πολύ παλιά χρόνια, σύμφωνα με μαρτυρία του χρονικογράφου Διονυσίου Βαρβιάνη, ήταν παραθαλάσσια. Μπροστά υπάρχει το πέτρινο, επτανησιακής αρχιτεκτονικής, μονό καμπαναριό της και πίσω μια άκρη του ναού, με τα χαρακτηριστικά του παράθυρα και τη ζακυνθινή αισθητική του.
Κάτω δεξιά ένα πανέρι με λουλούδια της εποχής θυμίζει την εαρινή λατρεία τού κατεξοχήν στρατιωτικού Αγίου και δένει την γιορτή του με την Ανάσταση, όπως και η επίσημη εκκλησία, η οποία, όταν τύχει σε περίοδο πένθιμη και προπαρασκευαστική, πριν το Πάσχα, την μεταφέρει για την Δευτέρα της Διακαινησίμου.
Ασχολούμενος τα τελευταία χρόνια με την αναβίωση της Γκιόστρας της Ζακύνθου, έχω, εκτός των άλλων, διαπιστώσει, ότι λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από την εποχή της ακμής της έως σήμερα. Οι εκφράσεις της, βέβαια, όπως ήταν φυσικό, έχουν μετατραπεί. Παραμένει, όμως, η ουσία της. Υπάρχει ακόμα η ανάγκη της αναμέτρησης, η τάση της επίδειξης και η αναζωογονητική πλευρά του έρωτα. Χάθηκαν τα χρώματα, αλλά παρέμεινε το σχέδιο, το οποίο είναι και η βάση της εικόνας.
Αυτό ακριβώς κατάφερε να δώσει και ο Νίκος Μπιάζης με το έργο του αυτό. Βλέποντάς το νομίζεις πως το έγχρωμο σήμερα βγαίνει μέσα από το σε θύμηση μουντό παρελθόν και πως δεν ξεχωρίζει, αλλά αποτελεί συνέχεια.
Αυτό ακριβώς είναι και το επιδιωκόμενο από την Εταιρεία “Giostra di Zante”. Προσπαθεί μέσα από την ιστορία του ιππικού αγωνίσματος, την οποία ερευνά μέσα από συνέδρια, ημερίδες, εκδόσεις και άρθρα, να δημιουργήσει την σύγχρονη Γκιόστρα, η οποία θα είναι η εξέλιξη και η συνέχεια.
Τον περασμένο Αύγουστο το Σωματείο σε συνεργασία με το πάντα δημιουργικό και δραστήριο Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων οργάνωσαν μια έκθεση με τα έργα των αφισών της Γκιόστρας, την οποία επισκέφθηκαν πολλοί ζακυνθινοί, αλλά και εκατοντάδες από τους επισκέπτες του νησιού μας, που δεν έρχονται εδώ μόνο για την θάλασσα και τη νυχτερινή ζωή, αλλά για να γνωρίσουν και τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας.
Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα βρεθούν τα χρήματα και όλα αυτά τα έργα, μαζί με αυτό του Μπιάζη, αλλά και όσα άλλα δημιουργηθούν στη συνέχεια, θα δημοσιευθούν σε ειδικό τόμο και θα παραδοθούν στις επόμενες γενιές.
Μακάρι αυτό να γίνει κάποτε πραγματικότητα, όπως και πολλές άλλες επιδιώξεις της Εταιρείας “Giostra di Zante”.
Προς το παρόν, όμως, ραντεβού, την Κυριακή το απόγευμα στον Άγιο Γιώργη του Πετρούτσου στην οδό Κάλβου. Ας είμαστε όλοι εκεί!
Έχουμε ανάγκη να στηριχτούμε στις ρίζες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου