Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Βράδυ αμήχανο του ξεψυχίσματος του Χειμώνα. Κουρασμένος από μια κοπιαστική μέρα, κάθομαι σπίτι κι αναζητώ ξεκούραση. Δεν θέλω ούτε να γράψω, ούτε να διαβάσω, αλλά να κάνω αυτό ακριβώς που σημαίνει το ρήμα «χαζολογώ». Ανοίγω, λοιπόν, την τηλεόραση, κάτι που πολύ σπάνια κάνω τελευταία, και με το τηλεκοντρόλ στο χέρι περιδιαβαίνω τα κανάλια και ψάχνω κάπου να σταθώ και κάτι να δω, δίχως προβληματισμούς και ψυχοπλακώματα, δίχως μνημόνια και μέτρα, αλλά προ πάντων χωρίς τραγικές κι ανίκανες φιλοδοξίες, που ζητούν να με σώσουν.
Πατώ και ξαναπατώ το κουμπί και το μαγικό κουτί και λόγω κρίσης γίνεται ολοένα και πιο αδιάφορο. Πριν ενδώσω και καταφύγω στον υπολογιστή, ξανακάνω μια περιδιάβαση και περισσότερο από αντίσταση, παρά από ενδιαφέρον στέκομαι σε μιαν εκπομπή ρουτίνας, απ’ αυτές που τα «εν οίκω» βγαίνουν «εν Δήμω» κι ικανοποιούν την έστω και στιγμιαία του νεοέλληνα πολίτη επιθυμία για προβολή και διασημότητα.
Η υπόθεση απλή κι ανιαρή, όπως πάντα. Κάποιος δεν ξέρει τάχα την κρυφή κάμερα, που τον παρακολουθεί και καταγράφει και ζει παράλογες σκηνές, που αν τις αντέξει θα επιβραβευθεί και θα νικήσει. Αισθητική μηδενική και νοημοσύνη κάτω της ελαχίστης. Κάθομαι όμως και παρακολουθώ και για να μάθω τι γίνεται στον κόσμο, αλλά κι επειδή δεν είμαι για κάτι καλύτερο αυτήν την στιγμή.
Ανάμεσα στα πρόσωπα του δράματος ή της κωμωδίας κι ένα πρόσωπο, συγγενικό της αρραβωνιαστικιάς του πρωταγωνιστή, ο οποίος αν ξεπεράσει τους σκοπέλους, θα την κερδίσει οριστικά, που δηλώνει ποιητής. Το τι γράφει, βέβαια, δεν χρειάζεται να σχολιαστεί, μια κι είναι μια επανάληψη για το πώς έχει παρουσιάσει την σύγχρονη γραφή ο λεγόμενος παλιός, καλός ελληνικός κινηματογράφος. Κάτι, πα να πει, σαν τον βιολονίστα, άλλης ταινίας, ο οποίος «ξύπνησε» και το έριξε στο μπουζούκι. Πολιτισμός νεοελλήνων!
Δεν θέλω να σχολιάσω την ποίηση του τηλεοπτικού δημιουργού, ούτε ν’ ασχοληθώ με την περίπτωσή του. Θα μου ήταν, επίσης, αδιάφορο ν’ ασχοληθώ με την εκπομπή και να δώσω συνέχεια κι αξία. Στέκομαι, όμως, σ’ αυτήν για μια και μόνο φράση, που ακούστηκε από ένα άλλο, συγγενικό του «λογοτέχνη» πρόσωπο, το οποίο εκπροσωπώντας, ίσως, τον μέσο συμπατριώτη μας είπε: «Τον 21ο αιώνα και ασχολιόμαστε με ποίηση!». Κι αυτό ήταν χειρότερο από την καρικατούρα της μαυρόασπρης ταινίας.
Είπαν κάποιοι πως η πνευματική κρίση των τελευταίων χρόνων είναι πιο επίφοβη και πιο σοβαρή από την οικονομική κι είχαν απόλυτο δίκιο. Αυτό το αποδεικνύει κι η τηλεοπτική ατάκα, η οποία, αλλοίμονο, αντιπροσωπεύει την σκέψη του μεγαλύτερου μέρους των οικιστών της χώρας μας, αλλά και των πολιτικών σωτήρων μας.
Κάποτε ετούτος ο τόπος αγάπησε τους ποιητές του και γαλουχήθηκε με το έργο τους. Οι κηδείες του Παλαμά και του Σεφέρη ήταν πάνδημες και σε καιρούς χαλεπούς, μετατράπηκαν σε διαδηλώσεις. Κι οι δυο παραπάνω, ιδιαίτερα ο τελευταίος τραγουδήθηκαν και συντρόφεψαν την καθημερινότητα, τις χαρές και τα προβλήματά μας, μαζί με τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Αναγνωστάκη, τον Λειβαδίτη, τον Κατσαρό και πολλούς άλλους, οι οποίοι στάθηκαν μπροστάρηδες κι ουραγοί.
Στο νησί μας, ο Σολωμός ακούστηκε στα καντούνια, πριν τον μελοποιήσει ο Μάντζαρος και πριν οι στίχοι του γίνουν ο εθνικός μας ύμνος, της ήττας και της νίκης μας. Αργότερα, στην εποχή της Μεταπολίτευσης, το ίδιο επιχειρήθηκε και με τον Κάλβο, που ο «Φιλόπατρίς» του οικειοποιήθηκε λυτρωτικά στην ταβέρνα και τα σπίτια μας κι έγινε το σήμα του ντόπιου ραδιοφωνικού μας σταθμού. Αφήστε τις στιγμές που η νόνα μας, μας απήγγειλε «Ερωτόκριτο», σαν παραμύθι και δάκρυζε.
Στα εφηβικά μου χρόνια είχα την τύχη ν’ ανοίγω τα δύο κρατικά κανάλια της τότε τηλεόρασης και να βλέπω να μιλούν ο Ελύτης, ο Τσαρούχης, ο Ιωάννου, ο Κουν και πολλοί άλλοι σημαντικοί και στυλοβάτες. Σήμερα κυριαρχεί η κενότητα και το εφήμερο. Προβάλλονται τα σούργιελα και διαγωνίζεται η βλακεία.
Ο νεοέλληνας, μη γνωρίζοντας την ιστορία του και τον πολιτισμό του, όπως κι ο νεοζακύνθιος, διαγράφει τις ρίζες του κι αντιγράφει αβασάνιστα. Φορεί προσωπείο για να μην φαίνεται το πρόσωπό του. Εδώ οδηγεί η αμάθεια, η πνευματική κατάπτωση.
Στις 21 Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Με αφορμή αυτήν την επέτειο γράφτηκε κι αυτό εδώ το άρθρο.
Εμείς σαν Ζακυνθινοί ας θυμηθούμε ετούτες τις μέρες τους τρεις μας μεγάλους, τον Φώσκολο, τον Κάλβο και τον Σολωμό, αλλά και όλους τους άλλους συντοπίτες μας, τεχνίτες του στίχου, που ζώντας στην σκιά των παραπάνω κορυφών φαίνονται ελάσσονες, ενώ αλλού θα ήταν πρώτοι.
Ας τους επαναφέρουμε στη ζωή μας και, με το έργο τους, ας προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε τα προβλήματα. Η οικονομική κρίση δεν είναι τίποτα μπροστά στην πνευματική.
Λένε πως εμάς και κάποιους άλλους θα μας διαφυλάξει κάπως ο τουρισμός. Δεν αμφιβάλλω. Θέλω να τονίσω, όμως, πως το νησί μας θα το διασώσουν τελικά οι ποιητές του, που και στις μέρες μας αξιοπρόσεκτα υπάρχουν και συνεχίζουν να προσεύχονται. Μακάρι να τους ακούσουμε.
Η ποίηση υπάρχει τον 21ο αιώνα και θα συνεχίσει να επιβιώνει. Δεν υπάρχουν, αυτοί που την αρνούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου